Ljósberinn - 01.02.1949, Page 16

12
LJÓSBERINN
^a\ w\\i v
^ ' '/>/ / JýcU&c
Prinsinn og* ljónin
PERSNESKT ÆVINTÝRI
I landi einu lék. sér einu sinni imjriir prins,
sem liét Agíb. Hann var bávaxinn o<í vel skap-
aður, fallegur og gáfaður. En liann hafði einn
galla. Hann var lmglaus.
Faðir Agíbs prins var nú nýdáinn. Og nú
átti prinsinn að verða kóngur, og allt var nú
undirbúið ti! að setja konungskórónuna á
böfuð bans. Nokkrum dögum áður en sú
hátíðlega atböfn átti að fara frain, koni gamli
vezírinn til prinsins og sagði bonum, að það
væri ein gömul siðvenja í þessu konungsríki,
seni þyrfti að fullnægja, áður en krýningin
færi fram. Það væri nauðsynlegt vegna stríðs-
liættunnar sem alltaf vofði yfir landinu. að
því væri stjórnað af braustum og liugdjörf-
um böfðingja, og að fólkið beimtaði, að liver
prins sýndi bug sinn og lireysti með einbverju
afreki, áður en bann yrði krýndur. Niðri
í liallargarðinum væri mikil steinbygging.
Þar væru geymd nokkur óargadýr. Þar á
ineðal eitt slórt rauðgult ljón. Áður en að
prinsinn yrði viðurkenndtir sem konungur
landsins yrði liaiin nú að berjast við þetta ljón.
Prinsinn sagði ekkert á meðan vezírinn
talaði við liann. En þegar liann var orðinn
einn, varð bann svo bræddur, að hann skalY
og nötraði, og bann brópaði:
■„Ljón! Stórt rauðgult ljón! — Síðan ég
var barn, bef ég verið bræddari við ljón en
nokkuð annað. Og nú á það að vera skvlda
mín við fólkið, að ég berjist við ljón? —;
Nei! lieldur afsala ég mér kórónunni og flý
frá öllu saman“.
Og um miðja næstu nótt klæddi prinsinn