Ljósberinn - 01.12.1960, Page 21

getið þess vegna ekki hjálpað konunni minni,
sagði Hans Walther daufari í bragði.
— Hver veit nema ég geti það líka, sagði
komumaður hughreystandi.
— En, bætti aumingja orgelleikarinn við,
einmitt á morgun koma margir ókunnugir
menn til guðsþjónustunnar, menn, sem hafa
mjög vel vit á sönglist, og ef til vill nokkrir
Vínarbúar. Þeir búast við að heyra Hans
Walther leika á orgelið, og ef þér svo ekki
væruð áreiðanlega viss, — þá-------.
— Ég skil yður, greip gesturinn fram í. Þér
eruð hræddur um að þér munuð tapa áliti
yðar sem góður orgelleikari.
— Og þar að auki hefi ég í þetta sinn valið
eitt af stórkostlegustu lögum Mozarts, sem er
svo vandasamt, að það er ekki allra með-
færi —, sagði Walther vandræðalegur.
— Verið þér alveg rólegur, sagði komu-
maður, ég er mjög kunnugur öllum tónsmíð-
um Mozarts!
Þetta var sagt með svo mikilli vissu, að
efasemdir Hans Walthers hurfu gersamlega og
hann gladdist af því að hafa fengið svo góðan
mann í sinn stað. Þó var það eitt, sem angraði
hann. Hann átti næsta dag að ganga undir
próf í orgelslætti til þess að geta fengið stöð-
una, sem hann hafði sótt um, því að það var
lífsnauðsyn fyrir hann að fá hana. Nú varð
að fresta prófinu þangað til síðar.
— En ef ég gæti fengið Þessa stöðu, sagði
hann, mundu okkar bágu kringumstæður
batna, einkum þó, ef yður gæti heppnazt að
lækna konuna mína.
— Ég hefi þegar hugsað um það allt sam-
an, sagði læknirinn, og mér er það fullkom-
lega ljóst, hvaða meðöl það eru, sem geta
læknað konuna yðar. Á morgun skuluð þér
fá þau.
— Ó, hvað þér eruð góður! hrópaði hinn
hamingjusami húsfaðir, og sjúka konan, er
fallið hafði í væran blund meðan á samræð-
unum stóð, virtist dreyma um sólbjarta daga
og sæla framtíð, því hún brosti svo ánægju-
lega. — Gesturinn flýtti sér því næst út til
þess að sleppa við þakklæti. Þó gat hann
ekki komið í veg fyrir, að börnin fylgdu hon-
um út úr kofanum.
Stjörnurnar tindruðu á heiðum himninum
og næturgalinn hóf aftur sönginn sinn.
LITLI LJDSBERINN
Ókunni maðurinn hlustaði með hrærðum
huga á þessa töfrandi tóna.
Þegar Wolfgang litli varð þess var, hver
áhrif söngur næturgalans hafði á lækninn,
sagði hann hálfdrýgindalega:
— Ég á þennan fugl. En, hélt hann áfram,
eins og honum hefði flogið eitthvað nýtt í
hug. Þér skuluð fá hann, ef þér læknið hana
mömmu.
Hann vildi gjarnan gefa ókunna manninum
það bezta, sem hann átti í eign sinni, til þess
að móðir hans fengi heilsuna aftur.
Gesturinn horfði um stund á litla drenginn
og lagði hönd sína á dökkhærða höfuðið hans.
Svo kvaddi hann börnin og gekk hægt og
stillilega af stað út á skógarbrautina. En
kvöldgolan bar til himins töfratóna nætur-
galans.
Eftir þetta fagra stjörnubjarta kvöld rann
upp fagur páskadagur.
Litla sveitakirkjan var tæplega nógu stór
til þess að rúma allt það fólk, sem streymdi
inn í hana. Hans Walther hafði sagt satt,
fjöldi fólks frá Vín hafði komið þangað til
LJDSBERINN
1.1»