Nýtt kirkjublað - 01.01.1910, Blaðsíða 10

6
NÝTT KIEKJUBLAÐ
urri, fönnum og feiknum, eins vítt og vötn deila. Lystistaði
áttum við fleiri en Danakonungar, öll „áhyggjufrí“ (Sans-
souci), þótt einungis hétu „Grettistak", „Kongalá“, „Stokks-
haugur“ (þar sem Gull-Þórir feldi Þorbjörn stokk). Oftlega
reistum við bæi og garða, tíndum grös og skeljar, eða kváð-
umst á, sögðum æfintýri eða ortum leirburð. Einkum man
ég lífið í skóginum á vorin, þrastasönginn og hreiðrin (sem
ekki mátti snerta), eða þá lætin á fjöruuum i veiðibjöllum,
stelkum, tjöldum og lómum; stekktíðin og lömbin, berjatíðin,
grasaferðir fram á fjall, heytíð, einkum við tjald fram á engi,
réttir og hausttíð: alt þetta fylti árstíðirnar jafnmörgum þátt-
um í bernskunnar töfraleik.
Og svo tóku bækurnar við þegar veturinnn kom! Þá
tóku og við húslestrar; faðir okkar lét húslestra aldrei falla
úr, hann söng laglega, og bezt grallaralögin gömlu; höfðu
Reykhóla- og Staðarkirkjur verið taldar með beztu söngkirkj-
um á Islandi síðan séra Benedikt Pálsson ílutti aðStaðl771.
Hann skírði föður minn og varð fjörgamail, og frá Iionum
stafaði sönglist sveitarinnar. En þótt við á helgum værum
stundum spurðir úr lestri að fornum sið, lærðum við harla
lítinn greinarmun á góðum söng og húslestrum og annari
meinlausri skemtan. Því að alt vill hinn ungi til gamans hafa
eða skemtunar, ef hann má ráða. Mun það mjög hafa vak-
að fyrir móður okkar bræðra, enda var henni ekkert fjær en
skinhelgi og önnur uppgerð. En ofmikið má af öllu gera,
enda leyndi ég „mömmu“ því, að ég raðaði öllum heilögum
höfundum í kverinu og biblíunni eftir því sem mér fanst þeir
betur eða miður verðskulda að heita hetjur eða hreystimenn.
Pétur var í N.tm. sá, sem mér fanst koma lang-dugmann-
legast fram, ekki að gleyma sverðinu, sem hann brá í gras-
garðinum. En að vísu sárnaði mér, að það góða sverð „tók
ekki meira“ af mannfýlunni Malkusi, en eyrað! Tek ég þetta
broslega bernskudæmi til þess að benda á, hvernig hið gagn-
stæðilega, lesið í belg og biðu, verkar á sálarlíf barnanna eða
ímyndunaraíl. Og æ síðan hefir mér virzt það óráð að láta
börn, langt á undan fermingaraldri, lesa og heyra jöfnum
höndum bænir sínar og fræði og grimmustu bardaga- og
vígasögur.
En það er næst frá mér að segja, að þá er ég var á