Tímarit iðnaðarmanna - 01.04.1939, Blaðsíða 3

2. HEFTI — 12. ÁRG. 1939
TÍMAMT
IÐNAÐARMANNA
GEFIÐ ÚT AF LANDSSAMBANDI IÐNAÐARMANNA í REYKJAVÍK
Halldóra Bjarnadóttir kenslukona, ráðunautur í heimilisiðnaði, hef-
ir samið eftirfarandi ritgerð, fyrir Tímaritið, um eina elztu iðngrein
þjóðarinnar, ullarvinsluna. Þótt hún sé ekki sérstaklega stunduð af
iðnaðarmönnum nú, þá er hún eigi að síður mjög þýðingarmikil
fyrir þjóðina og á sinn þátt i liandlægni hennar og smekkvisi frá
gömlum timum.
En svo er önnur aðaliðjustarfsemi vor ullarvinsla. Til þeirrar iðju
eigum við ágætt og mikið hráefni þar sem íslenzka ullin er. Þar
eru því mjög miklir möguleikar til aukinnar starfsemi meðan að
mestur hluti ullarinnar er fluttur óunninn út úr landinu. Á síðari ár-
um hefir vaknað mikill áhugi meðal almennings fyrir því að vinna
fatnað úr ullinni og á Halldóra Bjarnadóttir mjög mikinn og góðan
þátt í því. Hún hefir komið af stað námsskeiðum og stofnað heimilis-
iðnaðarfélög í hinum ýmsu landshlutum, leiðbeint sjálf og verið ágætur
milliliður milli heimilisiðnaðarins og ullarverksmiðjanna.
Á síðastliðnu hausti gengust frúrnar Anna Ásmundsdóttir og Laufey
Vilhjálmsdóttir fyrir mjög myndarlegri prjónlessýningu i Markaðs-
skálanum i Reykjavík. Sýning þessi var fyrir margra hluta sakir merki-
leg og mun hrinda framleiðslu prjónafatnaðar úr islenskri ull niikið
fram á við.
Síðastliðið haust hóf Samband íslenzkra heimilisiðnaðarfélaga all-
mikla tilraun með framleiðslu gólfteppa úr íslenzkri ull. Hef-
ur starfsemi þessi gengið mjög vel i vetur. Og er það fyrst og fremst
að þakka vefnaðarkonunum Júlíönu Guðmundsdóttur frá Hólmavík
og Guðrúnu Jónasdóttur Bóasonar frá Reyðarfirði, svo og stjórnsemi frú Ragnhildar í Háteigi, sem hefir
séð um þessa tilraun sambandsins. Var nýlega haldin sýning í Markaðsskálanum á stórum og smáum tepp-
um og selt talsvert af þeim. Forsiðumynd þessa heftis er frá sýningunni.
Halldóra fíiarnadóttir.
Ullariðnaður á íslandi.
Alt frá uppliafi Islandsbygðar hefir tóvinna
tíðkast á landi hér. Forfeður vorir liöfðu með
sér fjárstofninn og formæður vorar hafa ekki
gieymt að stinga niður hjá sér rokk (snældu)
og- kömhum. Þær munu líka liafa séð um að
vefstóllinn yrði ekki skilinn eftir.
Við sjáum það hæði af Eddukvæðuinim og
af Islendingasögunum, að þessi áliöld voru al-
ment í notkun á þessum tíma. „Rokkurinn“
var ltalasnældan og alt spunnið úr lyppum.
Kambarnir liafa eflaust verið hinir svokölluðu
togkamhar, sem eru notaðir enn þann dag í
dag hér á Iandi við finni togvinnu. Vefstóllinn
hefir verið standvefstóll, eins og sá, sem er hér
á Þjóðminjasafninu. Samskonar vefstólar eru
mikið nolaðir við allskonar útvefnað viða á
Norðurlöndum.
I nágrannalöndum okkar er aðeins lítið eitt
eftir af þessum upprunalega fjárstofni í út-
skerjum og á annesjum, en nú er kepst við að
17