Vikublaðið - 03.03.1950, Síða 5

VIKUBLAÐIÐ
5
sungu. Inger fór í kápu og
gekk út. Hún ætlaði að njóta
náttúrufegurðarinnar og veð-
urblíðunnar.
Við hliðið hitti hún Kjell.
Hann mælti: „Veizt þú, að
30. maí er í dag. Það er síðasti
dagur mánaðarins.“ (Hann
mundi ekki, að maí hefur
þrjátíu og einn dag). Hún
horfði á hann. Já, það var
skrítið, að hún skyldi gleyma
því. En hún hafði haft allan
hugann við veikindi föður-
ins og það að hugga móður
sína. Um sjálfa sig hafði hún
ekki hugsað. Nú var dagur-
inn kominn, er hún átti að
gefa Kjell ákveðið svar við
spurningunni miklu. Hún
vissi að hann ætlaði ekki að
bíða lengur. Ef hann hafði
ákveðið eitthvað sat hann
fastur við sinn keip. Það
þekkti hún.
Hún sagði: „Þessi tími hef-
ur verið erfiður fyrir mig,
Kjell. Pabbi á sjúkrahúsinu
og mamma ekki mönnum
sinnandi af kvíða og
hræðslu.“
Kjell mælti: „Þú hefur þó
haft tíma til þess að hugsa
ofurlítið um mig annað
slagið.“
Inger svaraði dræmt „Já,
ekki get ég neitað því.“
Hann sagði: „Hverju svar-
arðu. Er það já eða nei?“
Inger mælti og leit niður:
„Eg á svo erfitt með að skýra
þetta fyrir þér. En það eru
pabbi og mamma, sem óbein-
línis ráða úrslitum. Þeim hef-
ur aldrei komið reglulega vel
saman, og að líkindum þótt
lítið vænt hverju um annað.
Ég vil ekki, að mitt hjóna-
band verði eins og þeirra.“
Kjell sagði: „Álíturðu að
þér þyki ekki nógu vænt um
mig?“
Inger svaraði: „Mér þykir
vænt um þig, og ég er ekki
skotin í neinum öðrum. En
þó er ég hikandi. Ég þrái hina
miklu ást.
Hann sagði: „Álíturðu ekki
að þú hafir séð of margar
kvikmyndir er fjalla um ásta-
mál og lesið of margar ástar-
sögur um þetta efni? Er það
ekki líklegt, að þú blandír
saman draum og raunveru-
leika. Ég er ekki draumur
heldur veruleiki."
Hann faðmaði hana. Hún
mælti: „Það getur verið að
ég fari heimskulega að ráði
mínu. En ég get ekki játast
þér. Mér er þetta ósjálfrátt.
Ég ræð ekki við tilfinningar
mínar.“
Hann sagði: „Þú vilt ekki
giftast mér. Viltu ekki hugsa
málið enn um tíma? Ég elska
þig, og mun aldrei elska
aðra.“
„Það er þýðingarlaust,
Kjell. Ég skipti ekki um
skoðun. Ég segi ákveðið nei.“
Hún fann hvernig armar
hans misstu mátt. Og eftir að
hún hafði sagt þetta virtust
þau ekkert umræðuefni hafa.
Þau stóðu þegjandi um stund.
„Ó, Kjell,“ sagði Inger sorg-
bitin.
Hann horfði alvarlega á
hana og mælti: „Vertu sæl,
Inger.“ Svo gekk hann niður
eftir götunni.
Inger reyndi til þess að
láta ekki á neinu bera, er
heim kom. Hún vildi ekki
þurfa að svara spurningum
þessu máli viðvíkjandi. Hún
var óglöð og örvílnuð, en þó
hreykin af því að hafa ekki
svikið hugsjón sína.
Að loknum kvöldverði tók
Móðir Inger handavinnuverk-
efni og settist við að prjóna.
„Hvað gengur að þér, Ing-
er?“ spurði hún. „Hvers
vegna komstu ekki með
Kjell?“
„Hann kemur hér aldrei
framar,“ svaraði Inger.,“
„Kemur hann ekki framar?
Hvers vegna?“
„Við erum búin að slíta
vinskapnum. Við gátum ekki
haldið áfram að hafa þetta
þannig. Hann krafðist svars,
og ég sagði nei.“
Móðir hennar prjónaði í
ákafa og leit ekki á Inger.
Hún mælti: „Ég vildi gjarnan
fá að vita, hvers vegna þú
neitaðir bónorði hans. Þú
ræður þessu, auðvitað, en
ekki ég.“
Inger sagði: „Mér þykir
ekki nógu vænt um hann til
þess að giftast honum.“
Móðirin mælti: „Ertu ekki
of kröfuhörð hvað ástinni
við kemur?“
Inger svaraði: „Ég álít, að
ástin þurfi að vera mjög heit.
&ess konar ást er dásamleg.