Vikublaðið - 03.03.1950, Qupperneq 9

VIKUBLAÐIÐ
9
svaraði Charlotta. „Hvenær
mátt þú koma til Charles í
síðasta sinn?“
Sara mælti: „Það er í dag.
Ég fór ekki til hans, en skrif-
aði honum nokkrar línur og
bað póstinn fyrir miðann.
Charles má lesa bréf.“
Charlotta sagði: „Bréf til
fariga eru lesin áður en við-
takandi fær þau í hendur.“
Sara mælti: „Það var ekk-
ert leyndarmál í bréfin. Ég
fullvissaði Charles aðeins um
það, að mér þætti vænt um
hann, og svo mundi ætíð
verða.“
Neðri vör Söru titraði og
varð í lögun eins og stútur á
könnu. Tárin streymdu úr
augum hennar og féllu á skít-
uga umbúðapappírinn á borð-
inu. Tárin voru sölt.
Unga stúlkan ókyrrðist.
Hún stóð á fætur og sagði:
„Vertu ekki að gráta. Þetta
er auma lífið.“
„Já, það er satt,“ sagði
Sara. En það er verst, að
þannig verður lífið alltaf, það
sem eftir er af því.“ Sara
þurrkaði augun og snýtti sér.
„Alltaf,“ endurtók Char-
lotta. Varir hennar voru
rauðmálaðar eins og póst-
kassi.“
„Alltaf. Það er óþolandi.“
Hún bjóst til að fara.
Sara mælti: „Ertu að fara?“
henni leiddist að vera ein.
Helzt kaus hún að Charlotta
væri hjá sér. Við hana gat
hún talað um Charles án af-
láts.
„Já,“ svaraði Charlotta.
„En ég kem aftur þegar ég
er búin að fara til — fara til
hans.“
„Já, komdu strax, þegar
því er lokið, Charlotta.“
Unga stúlkan þreif opnar
dyrnar, skellti aftur hurðinni
og flýtti sér út.
Járnstengurnar aðskildu
þau.
Tveir verðir sátu á tréstól-
um og létu sem þeir læsu,
annar í dagblaði, en hinn í
tímariti. En báðir verðirnir
höfðu í raun og veru sífellt
vakandi auga á Charles fagra
og Charlottu.
Þau héldu um kaldar járn-
grindurnar. Hún hafði þrýst
andlitinu inn á milli þeirra
svo hún gæti kysst Charles
Varir þeirra voru kaldar.
„Það tekst,“ hvíslaði Char-
lotta. Hún horfði á hann.
Annar lögregluþjónninn leit
á þau. En unga stúlkan brosti
og virtist ekki hafa misst
kjarkinn.
Charlotta var vel vaxin, og
ekki farið að sjá á henni.
Charles horfði rannsakandi
á Charlottu. Hvað var hún
hugsa um?
„Hvernig líður mömmu?“
spurði hann óþarflega hátt.
„Vel,“ svaraði Charlotta og
horfðist í augu við Charles.
Hann mælti: „Þú getur
gifzt Hálfeyranu. Hann er
sæmilegur. Hann verður góð-
ur við barnið. Hvað segir
mamma um það?“
„Henni geðjast ágætlega
að því,“ svaraði Charlotta
glaðlega.
Hún var létt í máli til þess
að villa rögregluþjónunum
sýn. Augnablik tók hún hend-
urnar af járnstöngunum, en
greip svo fast um þær aftur.
Það var festa og örvænting í
augnaráði hennar. Hið síðara
skildl Charles. En því var
hún svo ákveðin í fasi?
Það var hringt.
Lögregluþjónarnir stóðu á
fætur. Annar þeirra sagði:
„Jæja, unga stúlka. Þér skul-
uð kveðja.“
Charlotta og Charles horfð-
ust í augu. Svo leit hún á
hendur sínar, er héldu um
járnstengurnar. Hún talaði
með augunum, ef svo má að
orði komast.
„Ég var beðin fyrir kveðju
frá Simms,“ sagði hún í flýti.
Að svo mæltu sleppti hún
tökum á járnstöngunum og
gekk hratt út.
Það var auðséð á baksvip
hennar, að hún grét.
Charles fagri greip um
stengurnar, þar sem Charlotta
hafði haldið sveittum og
slímugum höndum. Hann
stóð kvrr þar til lögreglu-
mennirnir komu aftur. Þeir
rannsökuðu Charles gaum-
gæfilega. Þeir athuguðu hár
hans, skoðuðu upp í hann o.
s. frv. En þeir fundu ekkert
grunsamlegt. Á leiðinni til
klefans hélt Charles höndun-
um niður með hliðunum án
þess að snerta þær. Lögreglu-
þjónarnir höfðu skipað hon-