Vikublaðið - 03.03.1950, Síða 19

VIKUBLAÐIÐ
19
skipti sín á þennan hátt. Firmað var í miklu áliti og mjög í
hávegum haft, og þeir viðskiptamenn, sem ekki gátu fellt sig
við starfstilhögun þess, máttu mjög svo gjarnan leita til mál-
flutningsmannsins hinum megin við götuna; alveg eins og
fólk, sem hefur viðskipti við eftirsóttan klæðskera, verður að
sætta sig við duttlunga hans og geðþótta.
Haslitt sneri sér að Jim.
„Við skulum hugleiða hvað við vitum,“ sagði hann, og sett-
ist í stólinn.
II. KAPÍTULI.
Hrópað um hjálp.
„Simon Harlowe,“ hóf Haslitt máls, „var eigandi hinna
þekktu Slos du Prince-vínekra við Cöte-d’Or fyrir austan
Dijon. Hann átti fasteign í Norfolk, Maison Grenelle í Dijon
og villu í Monte Carlo. En hann dvaldist lengst af í Dijon,
þar sem hann kvæntist, fjörutíu og fjögra ára gamall, franskri
konu, Jeanne-Marie Raviart. Tildrög giftingarinnar voru í
meira lagi rómantísk, eftir því sem ég bezt veit. Jeanne-Marie
var gift og fráskilin, og Simon Harlowe beið, að mig minnir, í
tíu ár þangað til eiginmaðurinn, Raviart, andaðist.“
Jim Frobisher tók viðbragð og Haslitt, er virtist lesa ættar-
söguna upp af mynztri gólfteppisins, leit upp.
„Já, ég skil hvað þú átt við,“ sagði hann eins og til þess að
svara viðbragði Jims. „Já, það gæti hafa átt sér stað einhver
ástamök á milli þeirra áður en þau máttu ganga að eigast. En
nú á dögum, minn kæri Jim! Almenningsálitið er frjálslynd-
ara heldur en það var þegar ég var ungur. Þar að auki, skil-
urðu, yrði þetta leyndarmál að vera nógu nákomið Betty
Harlowe — ég segi ekki að það þyrfti endilega að særa hana
þótt það kæmist í hámæli, en það þyrfti þó að vera þess eðlis,
að Waberski áliti að það mundi valda henni hugarangri, til
þess að hann gæti hagnýtt sér það. Á hinn bóginn kom Betty
Harlowe ekki til skjalanna fyrr en tveimur árum eftir að
Simon og Jeanne-Marie giftust, þegar það var orðið lýðum
ljóst, að þeim myndi ekki auðnast að eignast erfingja. Nei,
ástarævintýri Simon Harlowe eru þessu máli nægilega óvið-
komandi til þess að við getum látið þau liggja á milli hluta.“
Jim Frobisher lét sér þessa kollvörpun hugmyndar sinnar
lynda.
„Ég var kjáni, að láta mér detta þetta í hug,“ sagði hann og
roðnaði af sneypu. Framh. á bls. 20.
KROSSGÁTA
Ráðning á krossgátu í síðasta
blaði.
Lárétt:
1. smána. — 6. skass. — 11. sfcótau.
— 12. krukika. — 14. köttur. — 15.
ráðrík. — 16. afa. — 17. tala. — 19.
narr. — 20. puða. — 22. rot. — 23.
úða. — 24. arinn. — 26. stæltir. —
29. nál. — 31. iða. — 32. bakarar. —
36. ismar. — 40. aur. — 41. Ulm. —
43. taða. — 44. skar. — 46. skip. —
48. nit. — 49. annála. — 51. sívala.
— 53. raskar. — 54. sleðar. — 55.
rausa. — 56. auðir.
Lóðrétt:
1. sköfur. — 2. mótaði. — 3. átt.
— 4. naut. — 5. aurar. — 6. skratti.
— 7. krá. — 8. auðn. — 9. skraut. —
10. skírði. — 11. skapa. — 13. akrar.
— 18. los. — 21. Anna. — 25. nár. —
27. æði. — 28. last. — 30. lausara. —
32. basar. — 33. auknar. — 34.
kransa. — 35. rlk. — 37. manaði. —
38. aðilar. — 39. ratar. — 42. imissa.
— 45. ráku. — 47. pílu. — 50. las. —
52. veð.
-----O------
Gegn heimskunni berjast jafnvel
guðjrnir árangurslaust.
★
„Hvers vegna komið þér svo
snemma á stöðina, hr. Smith,“
sagði umsjónarmaður járnbrautar-
stöðvarinnar. „Lestin, sem þér ætlið
með, fer ekki fyrr en að tveim
tímum liðnum."
Smith svaraði: „Ég skal segja
yður hvers vegna ég geri þetta. Ég
gleymi svo mör.gu. En þegar ég er
kominn á stöðina rifjast það allt
upp fyrir mér smám saman, og ég
verð að hafa tíma til þess að fara
heirn og komast hingað aftur áður
en lestin fer.“
★
Þar til árið 1752 var nýársdagur í
Englandi 25. marz.