Vikublaðið - 03.03.1950, Síða 20

20
VIKUBL AÐIÐ

Framh. af bls. 19.
„Ekki vitund,“ anzaði Haslitt glaðlega. „Við skulum athuga
sérhvern möguleika. Það er eina leiðin til þess að öðlast skímu
af sannleikanum. Ég held þá áfram. Simon Harlowe var mikill
safnari. Já, hann hafði ákafa söfnunarástríðu og þessi ástríða
hans var meira að segja sérlega kaþólsk. Ein dagstofa hans að
Maison Grenelle var fullkomin fjárhirzla, ekki aðeins hvað
verðmæti gripanna áhrærði, heldur voru þar ýmsir fágætir
og ákaflega sjaldséðir munir. Hann kunni vel við sig innan
um þá, og störf sín vann hann mitt á meðal þeirra. Hjónaband
hans stóð ekki lengi; því að hann lézt fyrir fimm árum, fimm-
tíu og eins árs gamall.“
Haslitt renndi augunum enn einu sinni yfir mynztur gólf-
ábreiðunnar til þess að hressa upp á minnið.
„Þetta er hér um bil allt og sumt, sem ég veit um hann.
Hann var reyndar hinn viðkunnanlegasti maður, en ekki sér-
lega félagslyndur. Nei, það er ekkert, sem leitt getur okkur á
sporið, í sambandi við hann, er ég hræddur um.“
Haslitt tók að hugsa til ekkjunnar.
„Jeanne-Marie Harlowe,“ mælti hann. „Þegar ég nú fer að
rifja upp fyrir mér það, sem mér er kunnugt um henni við-
víkjandi, þá fint mnsér undarlegt hversu fátæklegt það í raun
og veru er. Það er annars ekki svo torskiljanlegt. Því að hún
seldi Norfolk-eignina og hefur síðan eingöngu dvalið í Dijon
og Monte Carlo — og jú reyndar — í litlum sumarbústað, sem
hún átti á vínekrunum sínum í Cóte-d’Or.“
„Hún hefur orðið mjög efnuð, þegar eiginmaður hennar dó,
geri ég ráð fyrir?“ spurði Frobisher.
„Vel bjargálna, að minnsta kosti,“ svaraði Haslitt. „Clos du
Prince-Burgundarinn er mjög vinsæll drykkur, en fram-
leiðsla hans er ekki mikil.“
„Kom hún nokkurn tíma til Englands?"
„Aldrei,“ svaraði Haslitt. „Hún kunni vel við sig í Dijon, að
því er virtist, þó að smærri borgirnar í Frakklandi séu að mínu
áliti svo leiðinlegar, að maður heldur lífið þar ekki út. Hvað
sem því annars líður, hún hafði vanizt því, og svo fór hjartað
í henni að gefa sig, og hún var ósjálfbjarga síðustu tvö árin.
Ekkert getum við stuðzt við í því sambandi.“ Og Haslitt leit
á Jim til þess að fá staðfestingu hans á þessu.
„Ekkert,“ anzaði Jim.
„Þá eigum við ekki annað eftir en barnið Betty Harlowe og
—já svo sannarlega — bréfritarann þinn, hinn greinargóða og
skilmerkilega bréfritara þinn, Ann Upcott. Hver er hún, Jim?
Hvaðan ber hana að? Hvernig stendur á því að hún dvelst að
STÓR TRÉ
OG EINKENNILEG
Framhald af bls. 15
nefnist Evueplatré. Er það
10—15 metra hátt, og niður
úr greinunum hanga afar
skrautlegir ávextir, en skrítn-
ir að lögun. En þessi aldini
eru mjög eitruð þó að þau
séu fögur. Múhameðstrúar-
menn líta á þau sem forboðna
ávexti, er þeir komu til
Ceylon. Þeir sögðu, að Eva
mundi hafa étið sams konar
ávexti og þess vegna hefðu
þeir orðið eitraðir.
Þá má nefna Jacca-brauð-
tréð, sem vex í Austur-Ind-
landi. Það er mjög stórt.
Greinarnar eru uppsæknar og
snúnar. Blöðin eru afar mörg,
en ávextirnir fáir. En þeir
eru á stærð við tveggja ára
barn. Þeir hanga neðarlega á
trénu, og innan í þeim eru
margir smáávextir. Þeir eru
bæði borðaðir steiktir og
ósteiktir. Einnig eru þeir
þurrkaðir og gert úr þeim
mjöl. Ýmislegt á tré þessu er
notað í læknislyf.
----o----
Nokkrum dögum eftir að Ingrid
Bergman hafði orðið léttari og fætt
kvikmyndastjóranum Roberto Ross-
eRini, ®on, sagði MarceUa systir
hans að þau væru öll lasin.
Drengurinn væri veiklulegur eða
óhraustur, Ingrid máttfarin, og
Rossellini lægi í rúminu, kveíaður
og með hita.
Marcella kvað lasleika þennan
stafa af æði því (furore) sem væri
á mörgum vegna þessaxar bams-
fæðingar. (Daily Mail).