Vikan - 20.11.1958, Blaðsíða 9

Á S T I R
svo er nú það. Og þeir láta biða óhæfilega lengi
eftir sér.
—- Þú veizt, að það er vont veður í kvöld.
Léon de Tarneilhan tók af sér hanzkana og
nuddaði saman höndunum. Þegar hann gekk
fram hjá speglinum sást, hve líkur hann var
systur sinni.
— Hvað ertu að gera við þessar gömlu buxur
mínar ?
— Ég er að búa til sessu, ef þér er sama.
— Það þýðir ekkert að tala um það. Þú ert
hvort sem er búin að spretta þeim öllum upp.
Julie horfði á hann grunsemdaraugum. Þau
kveiktu á vindlingum sínum með sömu eldspýt-
unni.
— Er þér sama þótt ég yfirgefi þig? sagði
hún. — Ég ætla að fara í bíó.
— Eg er hræddur um, að ég hafi komið á
óheppilegum tíma, sagði Carneilhan. Hún svar-
aði engu, en lét sér nægja að yppta öxlum. Þá
sneri hann sér að systur sinni. Þau voru bæði
einkennileg á svipinn.
— Maðurinn þinn er mjög veikur.
— Ekki vil ég nú segja það sagði Julie i senn
háðslega og með viðbjóði.
— Veslings Becker gamli.
— Nei, ekki Becker. Hinn, Espivant.
Stundarkorn var hún hreyfingarlaus með hálf-
opnar varirnar.
— Hvað áttu við? Espivant? spurði hún og
málrómurinn var hikandi. Hann var á fótum i
gær og var að ræða um fyrirspurn, sem hann
ætlaði að bera fram í ráðuneytinu. Ég frétti það
hjá einum barmanninum í Maxinsbar. Hvað er
að honum?
— Hann datt allt i einu, beint á andlitið, og
það varð að flytja hann heim.
— En hvað um konu hans? Hvað segir hún
um þetta?
— Það veit enginn. Þetta skeði um klukkan
þrjú i dag.
— Hún er sennilega að greiða hár sitt með
annarri hendinni og telja perlurnar sínar með
hinni. Þau hlógu bæði og héldu siðan áfram að
reykja þegjandi. Julie blés reyknum út í gegn-
um þröngar nasirnar.
— Heldurðu að hann deyi?
Léon strauk hnén með höndunum. — Hvern-
ig ætti ég að vita það? Þú gætir alveg eins
spurt mig, hver ætti að erfa peningana, sen)
hann fékk, þegar hann kvæntist Marianne.
— Það var víst eina leiðin til að fá hann til
að kvænast henni, sagði Julie og glotti.
— Þú getur hlegið, væna mín. En hugsaðu um
peninga Marianne’s og útlit hennar. Það væri
hægt að freista Herberts með minna.
— Væri hægt? Það var hægt, sagði Julie.
— Þú ert of hæversk.
Hún sperrti brýrnar og varð yfirlætisleg á
svipinn. — Eg á við Galatée des Coaches og
Beatrix, fíflið að tarna.
Léon velti vöngum með svip þess manns, sem
hefur mikla lífsreynslu. Hann var ljóshærður
maður, sem hafði haft heppnina með sér í kvenna-
málum.
— Béatrix er ekki svo slæm. Alls ekki svo
slæm.
þig að einhverju, einhverjum dýrmætum hlut,
þegar hann deyr!
Julie varð dálitið barnaleg á svipinn.
— Nei? Heldurðu í raun og veru, að hann
muni deyja?
— Auðvitað ekki! Ég átti einungis við það,
að ef svo kynni að fara?
Julie var hætt að hlusta. Hún var að athuga
innbú sitt í huganum, skipta um húsgögn og liti
á herbergjum. Hún áleit samt vissara að fara
varlega i sakirnar.
— Heyrðu, væni minn. Eg er að fara út, þar
eð hinir ungu vinir mínir hafa ekki birzt enn
þá. Ég er að fara í bíó.
— Heldurðu, að þú ættir nú að vera að þvi
samt? Préttin um veikindi Herberts eru þegar
í síðdegisútgáfum blaðanna í dag. Lœknar hafa
ekki enn þá látið i Ijós álit sitt á hinuni skyndi-
lega sjúkdómi greifans af d’Espivant, þingmanns
liœgri flokksins, en hann veiktist klukkan fimm
í dag ..."
— Hvað um það? Er ætlast til þess að ég
klæðist sorgarbúningi vegna manns, sem var
mér ótrúr fyrir átta árum og hefur verið kvæntur
þremur konum síðan?
— Það skiptir engu. Þú ert sú eiginkonan, sem
fólkið tala um. Þú getur verið sannfærð um
að í kvöld eru allir búnir að gleyma Marianne,
en spyrja einungis um það, hvernig Julie de
Carneilhan muni taka þessum tíðindum.
— Heldurðu þetta virkilega? Má vera að þú
hafir á réttu að standa.
Hún var hrifin af þessari hugmynd, brosti og
strauk aftur litla, fallega lokkinn, sem hálf-
huldi annað eyrað. En þegar hún heyrði manna-
mál í stiganum og háan hlátur varð hún utan við
sig og roðnaði.
— Heyrirðu þetta? Þeir áttu að koma klukk-
an stundarfjórðung yfir átta. En nú er hún að
verða níu og þeir eru að toma upp stigann. Er
fólk ekki hræðilegt nú á dögum.
— Hverjir eru þetta ?
Julie yppti öxlum.
— O, það er ekkert merkisfólk. Bara vinir
mínii'.
— A likum aldri og við?
Hún horfði lengi á hann ögrandi augnaráði.
— Hvernig geturðu búist við því, vinur minn?
— Jæja, í hamingjubænum rektu þá burt i þetta
sinn.
Hún roðnaði og það komu tár í augu henni.
— Nei, nei! Það ,geri ég ekki. Hvers vegna
ætti ég að vera alein í kvöld, þegar allir aðrir
eru úti að skemmta sér. Það er ágæt mynd i
Marboeuf og hún er sýnd í síðasta sinn í kvöld.
Hún mótmælti, eins og hún væri í einhverri
hættu stödd. En bróðir hennar var þolinmóður.
Hann var vanur að fást við erfiðleika.
— Hlustaðu á mig. Hagaðu þér ekki eins og
hálfbjáni. Það er aðeins um kvöldið í kvöld
að ræða. Og hver veit nema Herbert.
— Mér er alveg sama um Herbert. Ég veit
WELLIT-plata 1 cm á þykkt
einangrar jafnt og:
— Veiztu það, að mér þykir þetta allt heldur
leiðinlegt, sagði Julie stuttaralega.
Hún setti upp hanzkana og lagaði hattinn
sinn. Hún gaf gestinum greinilega í skyn, að hún
vildi, að hann færi.
— Segðu mér eitt Julie, sagði Léon hugsandi.
— Hefur Herbert verið vingjarnlegur við þig
síðustu mánuðina?
— Vingjarnlegur ? Já, eins og við allar aðrar
konur, sem hann skilur við. Hann er alltaf ein-
um of seinn í ástúð sinni.
— Þá hefur hann verið betri við þig en hinar.
Borgaði hann skuldir þínar, þegar hann kvænt-
ist aftur?
— Hvaða vitleysa. Ég átti aðeins tuttugu og
tveggja þúsund franka virði. Það er ekki hægt
að skulda út á það nú orðið. Það er allt stað-
greitt nú á dögum.
— En gerum nú ráð fyrir að hann arfleiði
1.2 cm asfalteraður korkur
2.7 — tréullarplata
5.4 — gjall-ull
5.5 — tré
24 — tígulsteinn
30 — steinsteypa
ekki hvað það kemur mér við, þótt hann fái
kvef! Ég banna þér að minnast á það, svo að
vinir mínir heyri.
— Ég þori að veðja, að þeir vita þegar um
það. Þarna hringir bjallan. Á ég að hleypa
þeim inn?
— Nei, nei. Ég fer.
Hún hljóp til dyra, eins og lítil telpa. Léon
de Carneilhan heyrði systur. sína segja:
— Jæja, þá eruð þið komin, aðeins klukku-
tíma á eftir áætlun. Komið inn. Við getum
ekki ræðzt við hér úti.
TVær konur og ungur maður komu inn.
— Þetta er bróðir minn, greifinn af Carneilhan.
Þetta eru frú Encelade, ungfrú Lucie Albert
og herra Vatard.
Ungfrú Lucie Albert virtist vera feimnust
af þeim þremur. Hún var mjög stóreyg.
— Við ætluðum ekki að koma! Ég sagði, að
við ættum að hringja . . . Við lásum i blöðunum,
að . . . að greifinn væri veikur . . .
Framhald á bls. 18.
Hið nýja einangrunarefni
WELLIT
WELLIT
þolir raka og fúnar ekki
WELLIT
plötur eru mjög léttar og
veldar í meðferð.
WELLIT
einangrunarplötur kosta
aðeins:
5 cm. þykkt: Kr. 46.85 fermeter
Bsrgðir fyrirliggjandi
MARZ TRADING CO.
Klapparstíg 20 — Sími 17373
CZECHOSLOVAK CERAMICS
Prag, Tékkóslóvakíu.
VIKAN
9