Vikan - 20.11.1958, Blaðsíða 20

Þegar Gilles leit við, sá hann, að
Babin horfði á þá af mikilli athygli.
Og hann var þannig á svipinn, að
sýnilegt var, að hann vissi upp á
hár um hvað þeir voru að tala.
Gilles langaði til að fara aftur til
Jaja, heim í litla fátæklega herberg-
ið sitt en þess var enginn kostur.
— Farangur þinn var þar. Ég hef
sent eftir honum.
Það voru myndir á veggjunum af
þýðingarmiklum persónum. Ein virt-
ist vera af fótgönguliðsmanni með
byssu í hendi. Þessi náungi virtist
stara á Gilles, hvar sem hann var í
salnum. Það var fremur ónotalegt.
— Fáið yður svolítið meira af
þessu gamla koniaki. Yður mun líða
vel af því. Á morgun . . .
Hann var hræddur við að sofa í
þessu húsi. Og hann var svo hugfang-
inn af aiiir þessari gestrisni, að hann
svalg stórum koníakið.
Eftir það fór allt að hringsnúast
fyrir augunum á honum og honum
var ljóst að nú gat allt skeð. Hann
hafði ekki einu sinni tóm til að kom-
ast út úr salnum. Hann seldi upp
koníakinu á dýrmæta, persneska gólf-
ábreiðu. Því næst fór hann að gráta.
— Þú hefðir ekki átt að láta hann
drekka svona mikið, Plantel, sagði
Gérardine. — Veslings pilturinn.
— Tái'in runnu niður kinnar hans.
Einhver hélt um herðar hans.
— Patrice! . . .
— Svo að hann hét þá Patriee,
fitukeppurinn með breiða andlitið,
sem var bryti á þessum stað.
— Patrice! . . . Vísaði herra
Mouvoisin á herbergið hans.
Má ég koma inn?
Gilles var risinn úr rekkju og búinn
að klæða sig. Kollurinn á honum var
gersamlega tómur. Það var Jean
Plandel, sem var kominn til að sýna
honum borgina. Hann varð alveg
undrandi, þegar hann sá, hvað Gilles
var rólegur að sjá.
Hefur yður liðið vel í nótt?
Hvers vegna hringduð þér ekki og
báðuð um árbít?
— Ég er ekki svangur.
— Faðir minn bað mig að afsaka
fyrir sína hönd. Hann varð að fara
á skrifstofuna. Eg hef spurzt fyrir,
og þótt það sé allraheilagramessa eru
ein eða tvær búðir opnar. Það verður
þvi ekki mikið að sjá í dag. En
seinna förum við til Bordaux eða
Parísar til að kaupa þér almennileg
föt. Frænka yður á von á okkur báð-
um til hádegisverðar, þar munið þér
vei'ða kynntur frændum yðar.
— En hvað um hina frænkuna?
-— Hvaða frænku?
—Þessa, sem ég á að búa hjá?
— Ó, Colette? Þér þurfið ekki að
hafa neinar áhyggjur af henni. Þér
munið sjaldan sjá hana og það er
yður fyrir beztu. Hún er ekkja
Octave frænda. Ég skal segja yður
allt um hana einhverntíma seinna.
Árum saman voru þau raunveru-
lega skilin að skiptum. Að vísu
bjuggu þau undir sama þaki, en þau
töluðu aldrei saman. Það er skrýtin
sambúð. En hún verður að búa þarna
og lifa á tekjum sinum, nema hún
verði svipt þeim.
■— Hvað er að heyra ? . . . Hélt hún
fram hjá honum?
— Obbolítið, hreytti Jean út úr
sér. — Eruð þér tilbúinn að koma
út? Við þurfum ekki bíl.
Viðburðir þessa dags höfðu minni
áhrif á Gilles, en viðburðir kvöldsins
áður. En eins atburðar minntist hann
þó.
Hann var, ásamt Jean Plantel,
staddur í lítilli knæpu við lítið torg,
sem heitir Palce de la Caille. öðrum
megin við torgið var úrsmíðabúð, en
hinum megin lyfjabúð. Hin síðar-
nefnda var lokuð.
Það var klæðaverzlun, sem þeir
voru staddir í og þar voru seld til-
búin ensk föt og úrvalið var lítið.
Jean Plantel valdi fötin eftir sínum
geðþótta. Og af því þeir gátu ekki
fengið neinn svartan frakka, sagði
hann:
— Það er eigin nauðsyn, að þér
séuð í sorgarbúningi. Þegar alls er
gætt, veit enginn hér . . . Þessi gi'ái
bérna mun fara yður vel. Og hérna
er hattur, sem mun líka fara yður
vel.
Gilles var það ljóst sjálfum, að
hann var bæði kjánalegur og klaufa-
legur i framkomu. Hann var fölur í
andliti, augnalokin rauð og nefið
líka, því að hann var ekki laus við
kvefið enn þá.
Hann sá sjálfan sig í dökkum
spegli. Hann var hár og grann í hólk-
viðum frakka og það var eins og
hann týndist i frakkanum.
1 sama bili leit hann upp. 1 glugga
á fyrstu hæð í húsinu andspænis
voru tvær hlægjandi stúlkur. Þetta
var sýnilega skrifstofugluggi og á
gluggann var letrað nafnið Oublex.
Gilles varð undrandi. Því að hann
þekkti aðra stúlkuna. Það var sú, sem
hann hafði séð á bryggjunni, þegar
hann steig á land.
— Hann verður að fá gráar flúnels-
buxur. Þær munu duga honum, þang-
að til hann fær klæðskerasaumuð
föt. Svo verður hann að fá nokkrar
skyrtur, náttföt, bindi og hanzka.
— Ég skal sýna yður allt, sem við
höfum, herra Plantel.
Og Gilles skipti alveg um föt í bún-
ingsherberginu bak við búðina. Hann
hreyfði engum mótmælum. Hann lét
þau fara sínu fram, eins og honum
kæmi þetta ekki við.
En hann gat ekki gleymt. Hann
mundi aldrei geta gleymt neinu. Jean
Plantel varð svo undrandi á auð-
20
VIKAN