Vikan - 18.12.1958, Blaðsíða 9

hafði hún setið við stýrið, þrátt fyrir mótbárur
Cocos. — Vertu nú varkár, bað hann hana.
— Þetta er bíllinn hans pabba, það er verið að
klæða minn að innan. Ef pabbi sæi þig aka svona
á beygjum!
- Við hefðum átt að taka hann pabba þinn með
líka, hafði hún loks sagt. — Þá hefirðu verið
ánægður.
Þessi sakleysislega setning breytti Coco al-
gjörlega. Hann varð þegjandalegur og merkilegur
með sig en ófús til að taka við gamanyrðum, sem
snertu fjölskyldu hans. Ef öðruvísi hefði staðið á,
mundi Júlía hafa verið ánægð með matinn og
veitingahúsið.
Rökkrið vat' að verða að myrkri, Ijósin endur-
epegluðust í lítilli tjörninni, blómaangan barst
með röku andrúmsloftinu og ómur af músík barst
til þeirra, sem kom Júlíu til að fara að söngla.
En þetta virtist fara í taugarnar á Coco.
■— Hversvegna ertu alltaf svona leiðinleg,
Júlía?"
Hún leit á hann og raulaði fyrir munni sór til
þess að komast hjá því að tala. ■— Það er svo
leiðinlegt vegna þess að þú ert ekki sá rétti til
að vera hérna með mér. Og ekkert hérna er
raunverulega fyrir þig. Þú getur ekki drukkið og
matast með konu, sem elskar þig ekki. Konu, sem
kemur langt að og verður þér fjarræn, jafnvel
þá, en það gerir ekkert til. Það var til dæmis
einu sinni að ég sagði við borðið þarna út frá
með fyrsta manninum minum. Þá var ég kölluð
Barnósfrú Becker. Við næsta borð sat ungur
liðsforingi í einkennisbúningi, ásamt öðrum
manni I borgaralegum fötum. Ég gat ekki hætt
að horfa á liðsforingjann. Það er skrítið að nú
til dags sér maður sjaldan svona ljóshærða liðs-
foringja. Þessi stóð allt í einu á fætur, gekk
beint að borðinu okkar, baðst afsökunar, kynnti
sig og bætti svo við:- — Óverðugur frændi yðar,
frú mín! Síðan ruddi hann úr sér ættartölum,
nafnalistum, giftingum og ættingjum. Becker
kinkaði kolli í sífellu og sagði: — Auðvitað . . .
já, já, ég skil... alveg rétt. Það er satt, að það
eru töluverð ættarmót með yður og konu minni.
Og það var ekki eitt einasta orð satt í þessu,
nema ljósa hárið á liðsforingjanum, og fáein önn-
ur einkenni, mjög raunveruleg, sem komu í ljós
síðar. En mér er ómögulegt að segja manni eins
og þér svona sögu. Þú situr hérna hjá mér aðeins
vegna þess að við urðum einu sinni samferða
heim eftir kvöldverð fyrir tveim til þrem mánuð-
um síðan? —- ég man það ekki. Við skemmtum
okkur samt ágætlega. En vegna hvers ættum
við að endurtaka það allt aftur? Þú ert eins og
sumar af þessum gamaldags frönsku stelpum,
sem segja: — Mamma, ég er trúlofuð. Það var
maður, sem kyssti mig úti í garð! Já, þetta líkar
mér. Pantaðu meira kampavín. Aleiga min í
augnablikinu er tvö hundruð og sextíu frankar,
og það líða enn nokkrir dagar þangað til ávísun
kemur frá Becker. Þegar öllu er á botninn hvolft,
þá get ég ekki platað neitt út úr þér, aumingja
strákurinn, sem ekki er ennþá orðinn rikur! Eg
hefi aldrei gaman af að taka fé af karlmönnum.
Bjóddu komtessu de Carneilihan upp á mat og
drykk. Hún er hvort sem er ekki raunveruleg
komtessa, en aðeins viðbjóðslega mikið Carneil-
han í kvöld, og slæm eins og öll ættin!
En hún vissi að henni fór vel svai'ti, flati hatt-
urinn, sem settur var á ská yfir annað augað,
og að háraliturinn átti vel við rósrautt hörundið.
Lýsingin og dagsstundin áttu vel við hana.
Aðrir gestir höfðu kannast við hana, og Coco
var stórhrifinn af henni. Það var einmitt um
þetta leyti, sem hann hafði gripið hönd hennar
og reynt að kyssa hana undir borðinu, og hún
hafði löðrungað liann. Það vildi svo illa til, að
smellurinn, þegar lófi hennar skall á kinn Cocos,
varð svo hár og greinilegur að það var eins og
þetta hefði skeð á leiksviði, og allir, sem ekki
höfðu séð atvikið, heyrðu smellinn.
Fólkið hló, og Coco hafði vit á að gera það
einnig. En Júlía, sem setti á sig merkissvip, var
sú eina, sem varð reið og hún átti erfitt með að
stilla skap sitt aftur.
— Það var mín hugmynd að fai'a til Tabarin.
ökuferðin til baka. Ó, já! Hann vildi ekki að ég
keyrði bílinn hans pabba. Hann vildi að ég
stöðvaði bílinn á vegarkantinum við Bois des
Fausses-Reposes svo við gætum notist. Sannköll-
uð skógarferð! Sannarlega ágætis hugmynd, og
ég skil ekki hversvegna ég vildi það ekki. Jæja,
alltaf er það eins, nú er ég svöng aftur!
Hún fór frammúr og leitaði í matarskápnum,
sem gerði sitt bezta til að líta út eins og ísskáp-
ur. Þar fann hún þríhyrndan ostbita, sem hafði
orðið afgangs daginn áður. Hún stráði pipar og
salti á brauðsneið og tók að narta í hana. Bjart-
sýnin fór að segja til sin aftur. En hún kveið
fyrir þessum síðustu dögmn mánaðarins, og hin-
um ófrávíkjanlegu sultartímum sem fylgdu þeim.
Hún reyndi ávalt að halda sultinum í skefjum
með sígarettureykingum, en það gerði aðeins illt
verra.
framhaldssaga eftir Colette
þótt þú haldir henni I faðmi þínum. Þú ert betur
til þess fallinn að boi'ða heima með allri fjöl-
skyldunni, til að fá að skreppa út á laugardags-
kvöldum, til að þykjast vera föðurbetrungur
jafnvel þótt þú komist ekki með tærnar þar
sem hann hafði hælana. Mér leiðist einnig hérna.
En ég hefi komið hér svo oft með öðrum mönn-
um, að það er ekki svo alvarlegt. Mínum leiðind-
um má skipti milli Beckers og Espívants og
Puylamare og annarra, sem þú hefur aldrei heyrt
minnst á. Eða kannske þú hafir heyrt talað um
Julie var margt betur gefið en að neita sér um
að borða, og hafði hún þó reynt ýmsar leiðir
til að minnka við sig skammtinn. — Of snemma
á ferðinni fyrir ostrurnar, en það er nú fleira
matur en feitt ket. Ég gæti hæglega komizt af
með tiu franka á stéttinni fyrir framan litla
kaffihúsið. Og glas af múskatvíni til að skola
snarlinu niður með! Á meða.n hún var að borða
brauð með osti hnusaði hún út í hlýjan nónrak-
ann. — Bara að við fengjum nú að halda þessu
veðri í tvo mánuði enn, tvo mánuði án þess að
þurfa að vera að hafa hugann við hlýja kápu!
Hún gáði ekki á klukkuna, heldur fleygði sér
á rúmið og reykti fyrstu sígarettuna sina. Allt
rifjaðist upp fyrir henni frá kvöldinu áður, hvert
smáatriði, hinn ferlegi kvöldverður og skemmti-
atriðin í Tabarin, og svo það, þegar hún hitti
Beatiix de la Roche-Tannoy. Hún var fyrver-
andi yfirstéttarkona, sem hafði gerzt kaffihúsa-
söngkona. Þriðja stjarna á auglýsingaspjöldun-
um í Ba-Ta-Clan! Aumingja Beatrix ímyndar
sér, að hneyksli hjá yfirstéttarfólkinu verði
spennandi um aldur og æfi! Við fórum öll að sjá
hana, þegar hún kom fyrst fram á sviðinu í
Casino. En það kom nú fljótt í ljós, að stóra la
Roche-Tannoy nefnið, undir öllum þessum höfuð-
djásnum og strútafjöðrum, var jafnvel enn ergi-
legra en i daglegu lífi. Svo við reyndum öll að
gleyma þessu.
Julie leiddist enn, þrátt fyrir hin beru kjötfjöll
uppi á sviðinu og dansgólfið i Tabarin, svo hún
vék fyrir vini sínum. Hún var með þeim hold-
ugri og var með strýtulaga miðaldalegt höfuð-
fat á höfðinu. Julie kynnti Caco Vatard.
— Coco, pantaðu dálítið meira af kampavini
handa frú de le Roche-Tannoy.
— Allt í lagi, sagði Coco með einskonar kurt-
eisiskunnugleika.
— Ertu ein, Beatrix?
— Já. Ég kom í viðskiptaerindum. Ég þarf aö
hitta Sandrini eftir sýninguna. Hann vill ráða
mig í vetrarrevluna. • -
— Ertu ánægð með það?
— 1 sjöunda himni. Það veit heilög hamingj-
an, að ef ég hefði vitað betur hefði ég losað mig
við þessa moðhausa og fábjána tíu árum fyr!
— Þú hefur ekki fórnað miklum tíma, eða
hvað, sagði Julie og gat ekki duUg einhverja
grimmd.
— Og hvað með þig? Hvernig gengur pabba
þinum ?
— Elskan mín, alveg stórkostlega. Hann er
enn að temja nokkra fola í Carneilhan.
— Nei, er það virkilega? mælti Coco. Heyrðu,
ég vissi aldrei, að þú ættir föður á lifi.
— Julie leit á hann án þess að segja orð, og
síðan skiptust þær á brosum, hún og Beatrlx.
— Þú sagðir mér aldrei frá því, að þú ættir
föður á lífi. Hvers vegna sagðír þú mér það
ekki?
— Hef ekki haft tíma til þess, svaraðí Julie.
Með hörkulegum hlátri gaf hún Beatrix til
kynna, að hún hefði núverið átt stefnumót við
Coco Vatard en kunnungsskapurinn við hann
slcipti hana engu máli. Beatrix vai' skemmt, og
hún gróf sitt stóra nef niður í glasið.
— Og hvernig líður mömmu þinni, spurði Julie
hana.
Gift á ný, elskan, bara til að gera mér bölv-
un. Orðin sjötíu og eins árs gömul!
— Jæja, nú er mér öllum lokið! varð Coco
Vatard að orði. Þetta er nú kvenmaður sem
blaktir.
— Coco, sagði Julie, skenktu meira kampavíni
í glasið hjá Madame de la Roche-Tannoy. En
hvað sagði Volodia við því, að hún giftist aftur?
— Volodia? Hann vildi nú bara fremja sjálfs-
morð. Imyndaðu þér bara, hann sem hafði verið
opinberlega trúlofaður mömmu í þrjátíu ár!
— Guð minn góður, sagði Coco Vatard. Ætl-
aiðu að telja okkur trú, að hann hafi viljað
fremja sjálfsmorð út af eildgamalli •— ég meina
út af sjötíu og eins árs gamalli konu? Mig hlýt-
ur að vera að dreyma!
Framhald í nœsta blaði.
VIKAN
óskar öllum lesendum
sínurn gleðilegra jóla !
VIKAN
9