Vikan - 09.04.1959, Blaðsíða 21

en þegar hann kom auga á lögreglumennina tvo,
harkaði hann af sér.
Hann vissi. Hann var sá eini. sem vissi.
Octave Mauvoisin vai’ föðurbróðir hans. Géx-
ardine Eloi var móðursystir hans.
Og kvöld eitt hafði hann, Gilíes Mauvoisin,
haldið Colette í örmum sínum, Colette, konu föð-
urbróður hans, og af vörum hennar hafði hann
fundið lífið sjálft.
Nú sat hann við dyrnar, veikbyggður og varn-
arlaus. Bjöllu heyrðist hringt, og annar lög-
reglumaðurinn svaraði. ■ t
Hvað ætluðu þeir að gera við Colette? Þegar
lögyeglumaðurinn kom innan úr herberginu, leít
hann kaknvíslega á hinn manninn og gekk út
úr herberginu út á ganginn. t
Nokkrum mínútum siðar birtist hann ásam,t
dr. Sauvaget, sem var órakaður og ræfilslegur
föt hans voru krumpin og hann virtist eymdir.
uppmáluð.
Einmitt! Elskendurnir tveir! .■
Og Gilles vissi. Og Gilles var erfingi mannsins
sem þessir tveir elskendur höfðu svikið.
Þegar lækninum hafði verið vísað inn, kónj
lögreglumaðurinn aftur fram í forsalinn og,lók-
aði á eftir sér. Hann leit á úr sitt
„Ég held ég fari og hringi í konuna mína."
Þetta táknaði, að þetta hlaut að taka langan
tíma, ef til vill nokkra klukkutima.
Litla taskan, sem lá þarna auðmjúk, sagpi
sína sorgarsögu. Hvað hafði Colette sett í tösk,-
una? Hún hafði ekki grátið, þegar þeir korau
að ná í hana. Hún hafði horfið óséð, næsturfj
laumulega, eins og þegar sumt fólk deyr, til þess
að kvelja ekki meðbræður sína.
Og Gérardine Eloi var móðursystir hans
Hann kunni þessa sögu nú orðið. Rinquet hafð’.
sagt honum hana, Rinquet vissi allt.
Hún hafði verið lofuð bankamanni í Crédii
Lyonnais, sem hafði látizt úr tæringu nokkrunj
mánuðum síðar. Siðan hafði hún gifzt Désirf
Eloi, sem hafði verið fimmtán árum eldri er,
hún. '
: „Furðulegur náungi.";
Af vörum Rinquet, táknuðu þessi orð hálf;
vitskertur.
„fiann átti aðeins eina ástríðu — úr, gömul
úr. jHonum voru send úr hvaðanæva, þar éð
hann var frægur safnari. Allan daginn sat hann
yfir úrunum sinum, tók þau sundur og setti þau
saman á ný. Já, þau gengu svosem hjá honum.
En á meðan, sviku launþega hans hann, svo að
fyrirtæki hans, sem hafði verið eitt hið arðvæn-
legasta i La Rochelle, hrundi loks sarnan. Þegar
hann dó, var allt komið í kaldakol."
Gérardine hafði búið yfir búðinni, þar sem hún
hafði alið upp börn sín — nema á sumrin, þegar
hún fór með þau i hús, sem hún átti við strönd-
ina hjá Fourras.
Þá kom að þvi, að hún varð að taka að sér
rekstur búðarinnar. Hún varð að standa á eigin
fótum, höndla við harðskeytta -braskara og tog-
ara skipstjóra, sem reyndu að blekkja hana, sem
mest þeir máttu. Ef til vill höfðu föt hennar hjálp-
að henni, þessir svörtu silkikjólar, sem gerðu
hana svo harðneskjulega.
Framhald í nœsta blaði

VIKAN