Vikan - 04.06.1959, Qupperneq 19

HEILLARBRÚÐAN
Smásaga eftir: GENE GILBERT
fyrir annað. Ekki nema í nokkra
mánuði að minnsta kosti.
Þegar bréfin hættu að koma, hafði
hann haldið, að hún skildi. Síðan
hafði einhver náungi, sem þekkti þau
bæði, sýnt honum úrklippuna, án
þess að segja orð. Hún hafði látizt
— orðið fyrir járnbraut. Bíll henn-
ar virtist hafa setið fastur á járn-
brautarteinunum, og hún hafði að
því virtist ekki gert tilraun til þess
&ð komast undan. Náunginn hélt ber-
sýnilega, að hún hefði gert þetta
viljandi. En Palmer vissi betur.
Stúlkan hafði viljafestu til að bera,
og hún hefði ekki framið sjálfsmorð
vegna smávægilegrar peningaupp-
hæðar og trúlofunarslits.
Hann hafði freiztast til þess að
taka niður brúðuna. Síðan hafði hann
komizt að því, að það væri nokkurs
konar merki um eftirsjá. Og hann
þurfti alls ekki að áfellast sjálfan
sig. Ef menn giftust öllum þeim
stúlkum, sem þeir legðu lag sitt við,
einkarlega í hans starfi... Og hann
hafði rétt fyrir sér. Brúðan hafði
loks fært honum hamingju: Elanore.
Hún var falleg, af góðu fólki komin
og vel efnuð. Auk þess kunni hann
prýðilega við skapgerð hennar. Hún
olli því, að hann langaði til þess að
eignast lítið hús og lifa þægilegu lífi.
Hún naut þess, sem hann naut,
frægðar, að sjá nafn hennar í blöð-
unum. Og hún elskaði hann, en hún
skildi líka skapgerð hans.
Framundan sá hann lítinn akur,
þar sem hún beið hans. Þau myndu
aka saman heim, giftast og fljúga á
brott. Hann hallaði vinstri vængnum
niður á við og sveimaði letilega yfir
akrinum. Skær blettur leystist frá
löngum, svörtum bílnum. Elanore
veifaði hálsklút sínum. Þetta var sönn
þjónusta: — Stúlkan hans beið þama
og veifaði til hans, meðan bílstjóriim
hennar beið eftir þeim í bílnum.
Hjartað hoppaði í brjósti hans.
Þetta var einkavöllur, þar sem eng-
inn umsjónarmaður var til trafala,
svo að hann gat nú sýnt henni, hvað
í honum bjó. Hann herti ferðina og
steypti sér niður á við, síðan sveigði
hann skyndilega upp á við, og stakk
sér kollhnís aftur á bak. Hann rétti
vélina af, vaggaði henni til og rétti
hana síðan aftur við.
Hann kom auga á brúðuna, þar
sem hún sveiflaðist til og frá uppi I
loftinu og glotti með rauðum silki-
vörunum. Hann brosti og sló til
hennar nokkrum sinnum og leit síð-
an á hæðarmælinn. Hann var enn S
fimmtán hundruð feta hæð. Eitt bragð
áður en hann lenti.
Hann flaug hring í kringum ákur-
inn enn einu sinni, beygði skyndi-
lega, og þegar hann var kominn
næstum yfir bílinn, steypti hann vél-
inni á ofsahraða niður að bílnum.
Hann kom aftur auga á brúðuna,
þar sem hún sveiflaðist yfir höfði
hans.
Palmer sveif ánægður um háloftin
Hann skildi eftir erilsamt líf að baki
sér, líf sem algerlega var háð leigu-
fJugssamningum og f'lugnemum, sem
hcfðu tæplega ráð á flugtímum.
Framtíðin blasti við honum: Hann
gat fengið sér nýja vél, langfleyga
og farið að stunda langflug. Og við
hlið sér myndi hann hafa glæsilega
stúlku og næga peninga.
Hann leit á mælaborðið og sá, að
allt var með felldu. Vélin flaug nú
yfir Connecticut í fjögur þúsund feta
hæð. Fyrir neðan hann sáust nokk-
ur smáský, en þó mátti vel sjá til
jarðar. 1 fyrsta sinn lék nú lánið við
hcnum. Hann teygði sig upp og klapp-
aði heillabrúðunni, sem þar hékk í
bandi.
Þetta var lítil brúða með svart
andlit, tvo perluhnappa í stað augna,
með rauða silkiræmu sem munn. Hún
var klædd köflóttum ullarkjól, græn-
um og rauðum.
Þessi úttroðna brúða hafði hangið
í vélinni í rúm tvö ár. Palmer var
íarinn að trúa því, að hún væri hon-
um til heilla. Stúlkan, sem hafði lán-
að honum fyrir útborguninni á Vél-
inni, hafði komið henni þarna fyrir.
Hann hafði kynnzt henni sumar eitt,
þegar hann hafði verið að reyna að
halda í sér líftórunni með því að
fljúga gamalli vél, sem var að grotna
í sundur. Þau höfðu verið saman í
rúma þrjá mánuði. Palmer mundi, að
hún hafði verið nokkuð sjálfsörugg,
lánað honum peninga og talað um
það, hvernig ,,þau“ myndu græða á
stóru flugvélinni.
Hann minntist þess þegar þau
höfðu unnið brúðuna á skemmtun
einni í einhverjum kastleik. Hann
hafði ákveðið að halda skjótt á brott.
Og honum hafði hálfvegis gramizt
að sjá hana skemmta sér svona. En
hann gat ekki sagt henni frá því,
það var engin ástæða til þess að
kveðjast grátandi og láta hana væla
og hrína.
Á leiðinni heim, hafði hún beðið
um að fá að fara út á völlinn, þar
sem flugvélin var geymd og sitja í
stjórnklefanum í nokkrar mínútur.
Hún hafði verið há, ljóshærð en
væmin. Skömmu áður en þau höfðu
farið út úr stjórnklefanum, hafði hún
fest brúðuna í loftið yfir stýrinu.
„Þetta er heilladísin okkar, Eric,“
hafði hún sagt. „Meðan hún er þarna
verðum við alltaf sæl.“
Palmer hafði brosað, kysst hana
og farið með hana heim. 1 dögun
næsta morgun hafði hann lagt af
stað og flogið austur. Hann hafði
aldrei komið aftur. Öðru hverju
hafði hann fengið bréf frá henni, en
hann hafði aldrei svarað. Til hvers?
Hann hafði ætlað sér að senda henni
aftur, það sem hún hafði lánað hon-
um, strax og hann gæti. Hann var
þakklátur henni fyrir hjálpsemina.
En hvernig gat hann skýrt fyrir
henni, án þess að særa hana, að þau
væru blátt áfram ekki sköpuð hvoi't
Elanore hafði herpt saman varirn-
ar, þegar hann hafði sagt henni, a3
þetta væri minjagripur frá stelpu,
sem hann hafði einu sinni þekkt.
Það væri ef til vill sæmandi að henda
henn út núna. Smávægileg ástar-
fórn. Hann teygði sig eftir brúðunni,
sleit hana niður og henti henni út
um opinn hliðargluggann og rétti
siðan stýrið.
Elanore stóð kyrr við bílinn, svo
að hann ákvað að koma vélinni á
réttan kjöl. Það var enginn ástæða
til þess að hræða hana. Hann tók
fastar í stýrið. Það mjakaðist ögn
— síðan sat það fast. Hann tók enn
fastar, en stýrið sat fast — fast.
Hann varð að sveigja vélinni upp
á við — hann var í tæpra tvö hundruð
feta hæð, og jörðin geystist á móti
honum . . .
Litla svarta brúðan, sem sat föst
milli hæðarstýrsins og stélblöðku-
sveifanna, klædd í grænan og rauðan
ullarkjól, virtist glott enn meir með
hárrauðum silkimunninum.
VIKAN
19