Vikan


Vikan - 04.06.1959, Síða 26

Vikan - 04.06.1959, Síða 26
Rauðhærða kvendið Framhald af bls. 21. Þau sögðust hafa ákveðið að koma ekki aftur til Hsingping-dapurlegar minningar, eða eitthvað þvílíkt. Þau sögðust ætla að byrja að nýju, og sögðu Sprague að setjast að í hósi þeirra ef hann kærði sig um. Það sást ekki á bréfinu hvaðan það var sent nema hvað póststimpillinn sýndi, að það kom frá Hong Kong. „En orðrómurinn tók ekkl að breiðast út fyrr en einn þjónustu- piltanna rakst á samanvafða, al- blóðuga rúmábreiðu og kjötöxi. Þessu hafði verið stungið í rifu milli þils og veggja, og það var einskær til- viljun að þetta skyldi nokkurn tíma finnast." „Nei,“ sagði Hank. „Og engmn í þorpinu dytti í hug að segja honum það. Allir kenna í brjósti um hann." Eg hef hripað þessa frásögn mína í minnisbók, og næstum ár er liðið síðan. Mér fannst þetta tilvalið efni i sögu. Afbrýði og hatur meðal kristniboða. Trúað kvendi með rautt hár og bláa hálsfesti. Dauði af völd- um kjötaxar í svefnherbergi uppi á lofti og skyndileg jarðarför við ljós frá Ijóskeri í kínverskum kirkju- garði. Hugarvíl og óheilbrigð holl- Gulliö tækifæri Framhald af bls. 22. það var hennar eðlilegi háralitur. Henni hefði aldrei dottið í hug að lita á sér hárið. Þegar Paula kom inn í skrifstofu Hargrave spurði hann um herbergið. „Gengur nokkuð, Paula?" Nei, Paula vissi hvað hún söng. Það voru smámunir, sem virtust .skipta Bill mestu máli. Sæti í leik- húsinu, þegar einhver merkur við- skiptavinur var í heimsókn, og allt var uppselt í leikhúsinu. Eða við- hafnarherbergi, þegar viðhafnarher- bergi „fengust alls ekki.“ Hún rétti honum umslagið. 1 því voru tveir miðar. „Þetta er viðhafn- arherbergið," sagði hún og benti. Hún var í tvíhnepptri flónelsdragt, usta kristniboða, sem situr öllum stundum á árbakkanum við gröf brúðar sinnar — en veit minna um dauða hennar en tungur þorpsins. Eg hef ætlað mér að skrifa þessa sögu I marga mánuði. En ég fann ekki endi á hana fyrr en I gær. Eg fékk bréf frá Hank Tyler: „Þú hefur ef til vill lesið um flóðin I Szechwan í mánuðinum sem leið. Fimm manns fórust hérna úr þorpinu og tjónið var ógurlegt. Einn þeirra, sem fórust var Sprague, kristniboði, sem ég er sannfærður inn að þú munir eftir. Maðurinn í kirkjugarðinum. Hann óð um gegn- votur, og lézt úr lungnabólgu, áður en nokkur vissi, að hann væri veik- ur. Hann er ugglaust sælli hinum megin, vesalings maðurinn. Og flóð- ið lauk sögu hans á annan ömur- legan hátt. „Þú manst eflaust, að kirkjugarð- urinn er rétt við ána. Nú, vatnið flæddi yfir kirkjugarðinn og í nokkra daga rann það um garðinn stríðum straumum. Þegar tók loks að lækka í ánni, var ógurlegt um að líta í kirkjugarðinum. Um það bil eins fets lag af aur, grjóti og braki lá yfir öllu, og um það bil tuttugu graf- ir höfðu sópast burtu. „Líkkista konu Sprague fannst á kafi í leðju, og hluti loksins var rif- in af. Hvað heldurðu, að hafi fund- izt í kistunni ? Rauðar hártægjur og hálsfesti úr bláum perlum ... og það var auðsætt, að Bill leizt vel á hana. „Klukkan er átta fimmtán," sagði hún. „Því má ekki gleyma.“ Hargrave glotti. „Svo að viðhafnar- herbergi fengust alls ekki?" Hann leit aftur á númerið á við- hafnarherbergi sínu og stakk síðan umslaginu vendilega í vasann. Síðan sagði hann henni það. Hún var búin að fá nýja vinnu. Hann minntist einnig á launin. Hann gleymdi ekki að minnast á launin. Og hún tók því eins og henni bar. Nægilega mikið þakklæti. Og síðan háttvísin. Hve hún vorkenni Nancy. Hún leit ekki út fyrir að vorkenna neinum. Og því síður Bill. Hann sagði henni, að Nancy væri hvort eð er ekki sköpuð i þessa vinnu, og þau Nancy væru að halda i brúðkaups- ferð í kvöld. Klukkan átta fimmtán. FERÐAIVIEIMIM: Munið eftir því, áður en þér leggið upp í ferðalagið, að FERÐATRYGGJA yður og farangur yðar Vér bjóðum HAGSTÆÐ og g \ GÓÐ kjör. MMMMMt -Sxttví 1 7T 00 ALLTAF HEIIH! Sframka Id af blaésíÁu 5 þingeysku heiöarnar eru honum sér- staklega hugleiknar. Pœr hefur hann gengið, einn með hugsunum sínum, og oft krufið til mergjar vandamál- in. Honum finnst bezt að hvila sig á gönguferð, gjarnan með Bláfjall í sjónarmiði. Og í lítilli sveitakirkju hefur hann margsinnis ceft sig á hljóðfœri sitt og fundizt gott til um hljóm hinnar litlu kirkju. Þegar hann var í Austurríki, gekk hann margsinnis í týrólsku ölpun- um og bjó þá hjá bœndum þar, og hefur síðan verið hlýtt til sveita- fólksins, enda af bcendum kominn i allar œttir. Hann er glaðvœr í hópi vina sinna, og þeir segja að hann sé hvers manns hugljúfi og hafi verið allar götur frá því hann var í stuttbux- um í skóla og hljóp allra stráka hraðast og var kallaður Bjössi. Vinir hans, sem þekkja starfsdag hans undrast, að hann skuli geta það sem hann œtti, eftir öllurn lög- málum, eklci að geta, — haldið Busch kom liingað til lands, þótti honum svo mikið til Bjöms koma, að hann bauð lionum að koma vest- ur til Bandaríkjanna og stunda nám lijá sér, og þáði Bjöm það og dvald- ist eitt ár vestra. En hann lcom heim aftur. Heim í atið og erilinn, sem ekki mun taka enda í þessu hans lífi. Við munum enn um langa hríð sjá þennan mann með loðnar brýr ganga hvatlega um golur bœjarins með fiðlukassann undir hendinni, á leið í kennslu, eða á œfingu hjá Sinfóníuhljómsveitinni, eða, svona rétt til uppfyllingar langs vinnudags, bregða sér á svið og leika einleik með vini sínum Áma Kristjánssyni, sem liann telur einn gáfaðasta mann sem liann hefur kynnst og yndislegan listamann. Nú á seinni árum hefur Björn tek- ið að líta yfir pollinn. Hann hefur nýlega leikið í Tékkóslóvakíu og Danir hafa boðið honum að koma til Kaupmannahafnar til þess að leika með hljómsveit danska útvarpsins. hljómleika. Fáir vita, að þegar Björn Ólafsson heldur hljómleika, er þar þreyttur maður að listtúlkun, maður sem ekki hefur getað unnt sér hvíldar þótt konsert vceri framund- an. Maður, sem hefur jafnvel þurft að vera konsertmeistari Binfóníu- hljómsveitarmnár í nœsta verki á undan, en leika svo erfiðan kon- sert sem einleikari tiu mínútum sið- ar. Og svo telja blessaðir áheyrend- umir að maðurinn geti leikið fyrir þá óþreyttur, og gleyma þá, ekki ómerku atriði; að þreyta Bjöms er fyrir þá. Erlendir hljómsveitarstjórar sem hingað koma, hafa látið þau orð falla um Bjöm Ólafsson, að hann sé frábær fiðluleikari, sem mundi sóma sér vel sem konsertmeistari, hvar sem vœri í heiminum. Og þegar hinn heimsþekkti fiðlusnillingur Adolf En hann mun koma aftur. Það er nú útséð um það. Hann er fœddur hér, og hann er fyrst og fremst Islend- ingur, einn af mestu listamönnum þjóðarinnar, góður drengur, unnandi tónlistar og allra góðra hluta, merk- ur framkvœmdamaður og brautryðj- andi, einn af ágœtustu mönnum. Þegar þetta er lesið, er Björn flog- inn til Vesturálfu, til þess að leika i kvartett með tveim Bandaríkjamönn- um, ásamt svila sínum Jóni Sen. Mun hann leika í ýmsum stórborg- um Bandaríkjanna og Kanada og mörgum lslendingabyggðum. Sagan mun dœma um það hvort Björn hafi reynst þarfur maður, en mörg blöð eru af honum skrifuð og mörg bíða handa hans, ekki ómerk- ari. JÓNAS 26 VIKAN

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.