Vikan - 06.08.1959, Qupperneq 8

Það var uni kvöld og klukkan kom-
íb undir níu, þegar ég gekk fram-
hiá nýju hú*i. Mér fannst ég heyra
grátið. É«{ iMun staðar og hlustaði.
^>að var engu likara en gráturinn
kæmi ÍBM«n úr dimmu, hálfgerðu
húsinu.
Ég stHniaðist inn niilli trjábita og
verkfæra inn í húsið. Þarna var
greinileg* einhver að gráta, og mér
datt i hug að það væri barn, sem
liefði klifrað þangað inn til þess að
leika sér, og hefði síðan orðið lirætt
í myrkrinu, eða hefði dottið og meitt
sig. Ég flýtti mér i gegnum gapandi
dyragælt og skjögraði upp stiga án
nokkurs handriðs. Hljóðið lieyrðist
ekki um stund, en skyndilega heyrð-
ist það aftur, örvæntingarfullt og
skerandi. Á þriðju hæð gekk ég inn
i forstofu og loks inn i sal, sem átti
síðar að verða stofa. í einu horninu
sat vera i hnipri. Þetta var ekki
harn. Þetta var sautján ára gömul
slúlka. Við hliðina á henni lá lítill
pakki. Bréfið um hann liafði rifnað,
og nokkrar smákökur lágu molaðar
á gólfinu.
Hún sló til míri, þegar ég lagði
höndina á öxl henriar og svaraði
ekki, þegar ég yrti á hana. En smám
saman hætti hún að gráta. Hún lyfti
andlitinu úr höndum sinum. Ég sá
glampa á augu hennar eitt andar-
tak, þegar hún leit framan i mig.
Siðan tók hún tii máls í myrkrinu.
ltödd hennar var lá, orðin stutt og
samhengislaus.
Hún var þarna ein í þessari stúru
byggingu, og vissi ekki livað hún
átti af sér að gera, hvert hún átti
að halda, en það var ekki vegna
þess að hún átti hvergi heima. Hún
átti ágætt heimili og eigið herbergi.
Það, sem venjulega er átt við með
ágætu heimili, er lítið einbýlishús
með litlum garði og góðir foreldrar,
sem létu sér annt um dóttur sína.
Fyrir nokkrum klukkustundum
hafði lnin heðið eftir kunningja sin-
um, en faðir hennar liafði sagt nei.
Þetta kom sér illa. Það voru að koma
konur i heimsókn til móður hennar
— hafði hún hugsað sér að liafa
þennan vin sinn innan um allar
þessar konur? Nei, hún hafði ætlað
Tor að vera inni á herberginu henn-
ar. Hún hafði hjálpað móður sinni
við að baka fyrir þetta samkvæmi,
og luin var upp með sér. Hún hafði
hlakkað til að bjóða honum nýhak-
aðar kökur.
Faðir hennar sló í borðið. ]>að
kom ekki til mála, að nágrannakon-
urnar sæju hana loka sig inni tim-
um saman í svefnherherginu sínu
með ókunnum strák. Tor er velkom-
inn inn í stofuna, þegar það á við,
en ekki í kvöld. Nú er haldið sam-
kvæmi fyrir konur, og þá eiga karl-
mennirnir ekki að ski])ta sér að
neinu. Faðir hennar ætlaði sjálfur
á einhvern fund, til þess að ræða
um áform, sem hann hafði haft á
prjónunum síðustu vikurnar, sem
sé það að afla sér peninga til að
koma upp nýrri rakarastofu i út-
jaðri borgarinnar, auk l)eirrar, sem
hann átti þegar og vann á ásamt
konn sinni.
Það stoðaði ekki að skirskota til
móður sinnar, þegar maður hennar
var farinn. Hann hafði átt siðasta
orðið, og móðir hennar var honum
algerlega sammála. Auk þess var
móðir hennar lítið hrifin af Tor.
Hann var frá bóndabæ, litlum
hóndahæ, og nú vann liann sem
handlangari í byggingavinnu, hvers
konar framtíð var i því? Þcgar móð-
ir hennar tók á annað borð að ræða
um l>etta, þurfti hún að minnast á
margt. Hún hélt áfram að tala inni
í svefnherberginu, á meðan dóttir
hennar stóð í eldhúsinu og tók
glösin og diskana af bakkanum, sem
Hjónabandsbrot eru mörg «g
margvísleg og fleslir þykjast
geta réttlætt þau ó ýmsa vegu.
En þegar sautján ára stúlka
kynnist í fyrsta sinn slíku ...
hún hafði húið handa þeim Tor. En
í stað þess að tæma litlu skálina með
smákökunum, vai'ði hún pappír ut-
an um kökurnar. Tor skyldi að
minnsta kosti fá að smakka á kök-
unum, sem hún hafði bakað. Hún
gekk út í fordyrið með hakkann.
Þarna lá veski móður hennar. Hún
sá glampa á eitthvað i þvi. Eins og
ósjálfrátt stakk hún höndinni niður
i veskið og greip um ])ennan skin-
aridi hlnt. Lykill. Lykill móður
hennar að rakarastofunni.
Úti var hellirigning. Það er kalsa-
legt að ganga eftir votum götunum
og borða smákökur. Heima hjá hon-
um gátu þau ekki verið, húseigand-
inn hafði þvertekið f.vrir, að nokk
ur heimsótti hanri. En i bakherbei’g-
inu á rakarastofunni gátu þau setið
í ró og næði. Hún gæti liitað handa
þeiin kaffi þar og þvegið upp og
tekið lil á eftir, þannig að enginn
tæki eftir því að þau hefðu verið
þar. Henni gæfist vafalaust tæki-
færi til ])ess að lauma lyklinum aft-
ur ofan i veski móður sinnar, án
þess að nokkur tæki eftir hnuplinu.
Hægt laumuðust þau upp á aðra
hæð í stóra húsinu. Vai lega stakk
hiin lyklinum í lásinn að rakara-
stofunni og opnaði. Eitt andartak
stóðu þau og hlustuðu. Einhver
hefði getað verið að vinna eftir-
vinnu handan við ganginn og hefði
ef til vill heyrt til þeirra. Hún ætl-
aði að fara að kveikja l.jósið i loft-
inu, þegar hún sá skinni frá bak-
herbcrginu. Þau heyrðu þrusk inni
í litla bakherberginu. Tor ætlaði að
draga hana aftur út á ganginn, en
hún stóð kyrr. Þetta gat ekki verið
satt. Hver gat verið þarna eftir
vinnutima? Þjófar? Hún læddist
áfram, steig upp á stól og gægðist
í gegnum rúðuna að baklierberginu.
Hún stirðnaði.
í gegmun glerrúðuna, sá hún föð-
ur sinn í veikri skímunni. Faðir
hennar, sem sagðist hafa farið á
fund. Hann lá á gamla legubekkn-
um i herberginu. Og hann lá ekki
einn.
Hun steig niður af stólnum og:
fór ut ásamt Tor án þess að segja
orð. Hún flýtli sér niður siigann
og úl á götuna. Þegar hann grei])
í handlegg hennar til ]>ess að stöðva
hana og spyrja hvað hún hefði séð,
sló hún til hans. Sló liann í and-
s
VTKAN