Vikan - 06.08.1959, Síða 24

HUNDADAGAKONUNGUR
I ALBANÍU.
Frninhald af bls. 5.
það stunduni til að birtast án nokk-
urrar kynningar og koma öihun,
sem biðu lians, a<5 óvörnm.
Bak við litinn runna fór Witte
úr borgarafötunum og tók upp
gervieinkennisbúninginn, sem hann
hafði keypt í Konstantínópel. Siðan
gekk hann kæruleysislega að veg-
faranda einum og spurði, hvort ver-
i'ð væri að biða eftir einhverjum
konungbornum gesti. Allt komst i
háaloft, þegar einhver þóttist þarna
kannast við Eddin prins sjálfan.
Albinskir stjórnarmeðlimir tóku
þessum grikk hans eins vel og þeim
var unnt — því að þeir höfðu heyrt,
að prinsinum þætti gaman að slík-
um brelhun. Og múgurinn var frá
sór numinn af hrifningu, vegna þess
að prinsinn var nteðal jieirra. Nú
var honum boðið i hverja veizlnna
á fætur annarri. Albanir gátn ekki
gert hinum vinsæla prins frá Tvrk-
landi nægilega til hæfis, þvi að þeir
vonuðust til þess, að brátt myndi
hann lýsa því yfir, aö hann væri
næsti konungur Albaníu.
Otto var nú fluttur til kþnungs-
hallarinnar, þar sem leiddar voru
fyrir hann fallegustu konur, sem
liann hafði á ævi sinni séð. Honum
var sagt mjög hátíðlega, að þessar
368 fegurðardrottningar væru þjón-
ustumeyjar hans, auk hinna fjögurra
eiginkvenna, sem hann gat átt sam
kvrcmt múhammedönskum lögum.
— Fallegri konur hef ég aldrei
séð, sagði Witte siðar fullur trega
- og að hugsa sér, að ég hafi átt
þær allar!
Albanir notuðu tækifærið og
reyndu að styrkja böndin milli
Albaniu og Tyrklands, og þegar
Otto var spurður að þvi um kvöld-
ið, hvort hann vildi stíga i hásætið
i Tirana, svaraði liann því til, að
hað væri honum sönn ánægja. Al-
banir voru frá sér numdir, þegar
fregnin barst út. f fjóra daga var
öllum gefið fri frá vinnu og þetta
haldið hátiðlegt. Fólkið dansaði á
götunum og vinið flóði cins og vatn.
Otto hafði aldrei skemmt sér bet-
ur. en hann vissi, að hann myndi
ekki geta lifað lengi i þessari para-
dís. Hann var útnefndur konungur,
ng það átti að krýna hann fjórum
mánuðum siðar. Hann skrifaði und-
ir skjölin, sem staðfestu konungdóm
hans, tveimur dögum eftir komu
sina, og um leið varð hann alvaldur
vflr albanska hernum. T fyrstu vildi
hann ekki heyra minnzt á neina
vinnu.
— Ég var öniium kafinn næstum
allan sólarhringinn, sagði Witte
siðar, — það var farið tneð mig á
hvern dansleikinn á fætur öðrum.
og mér vannst ekki einu sinni timi
lil þess að njóta lyslisemda kvenna-
búrsins. Yfirvöldin sögðu aðeins, að
nægur tími yrði til þess að kynnast
öllum þeim lystisemdum. sem Al-
bania gat boðið hinum nýja konungi
sinum, þegar ég væri kominn I fast-
an sess.
En Adatp var ekki lengi í paradís.
og ósköpin dnndu yfir, fvrr en Otto
hafði gert ráð fvrir. Albanski for-
sætisráðherrann sendi sérstaka orð-
sendingu til tvrknesku stjórnarinn-
ar þar sem hann fór þess á leit, að
rikisstjórnir beggja landa kæmu
saman sem fyrst, til þess að ræða
sameiginleg hagsmqnamál.
Tyrkir skildu ekkert i einni setn-
ingunni i orðsendingunni. „Eddin
prins er göfugur maður“, stóð í orð-
sendingunni, ,,og Albanir reyna cft-
ir fremsta megni að sýna honum,
hversu velkominn hann er hér.“
En um þetla leyti var Eddin prins
á heimleið frá Bokhara og áreiðan-
lega ekki í Albaníu. Tyrkir sendu
mann lil jjess að k\nna sér þetta
nánar, og nú kom i Ijós, að Otto
Witte hafði verið við slíku búinn.
Hann hafði ákveðið að flýja til
Júgoslavíu í gegnum Austurríki og
til Þýzkalands, og jiegar honum var
sagt daginn eftir, að hæfileikar
hans til þess að ferðast huldu höfði
væru svo miklir, að Tyrkir héldu
nú sjálfir, að liann væri á ferð ein-
lvvers staðar i Tyrklandi, vissi Otto,
að það var kominn timi til þess að
kveðja stúlkurnar sinar fögru með
kossi.
Þegar Otto sama dag var á leið-
inni til saiernis, tók hann eftir því,
að nokkrir hermenn komu i huin-
átt á eftir honum, og það höfðu
Albanir eljki gert til þessa. Seinna
kom það i Ijós, að þeir biðu eftir
hinun> eiginlega Eddin þrins, áður
en þeir tóku Otto Witte til fanga,
þvi að en.n voru þeir ekki vissir
um, hvort Witte væri ekki i raun-
inni Eddin prins.
En Witte var samt kænni cn Tyrk-
ir, þvi að liann komst undan í gervi
albansks liðsforingja og var kominn
til .Túgóslavíu, þegar blóðþyrstir
Albanir tókn að leita að honum.
Nokkrum dögum síðar var hann
kominn heill á húfi til Þýzkalands.
Tvrkir og Albanir sendu kvörtun
til þýzka keisarans, og gerð var geð-
rannsókn á Otto Witte. þegar hann
lýsti því yfir, að þar eð liann hefði
verið útncfndur konungur Albaniu
hefði hann einnig rétt til jiess að
titla sig sem Albaniukonung. og
einnig ætlaði hann að halda titlin-
um framvegis. þótt hann ætti ekki
afturkvæmt til Albaniu. Hann stóð
við orð sín, og eins og áður er get-
ið. er hann enn i eigin hugarheimi
og samkvæmt nokkrum þýzkum
spialdskrám fyrrverandi konungur
Albaniu.
En eirðarleysið var í æðum hans.
og hann gat ekki hafzt lengi við i
Þýzkalandi, og brátt var hann Tagð-
ur af stað í ný ævinfýri — i þetta
sinn til þcss að æfa eþiópiska her-
menn — i þvi að nota fallbvssuna,
scm reyndar aldrei kom að neinu
gagni. Otto tókst þó að hrinda einu
i framkvæmd. Þegar hann dvaldist
i Eþíópiu, kynntist hann yngstu
dóttur keisarans, Penitu prinsessu.
sern var nýorðin 14 ára, og sem varð
logandi ástfangin i hinum háa,
glæsilega þjóðverja.
Penitu og Ofto tókst að halda
sfefnumótum sinum leyndum, því
að bæði vissu, að Otto yrði líflátinn,
ef upp kæmist um ástarmakkið.
Þess vegna heimsótti hann hana á
næturnar, á meðan hirðmennirnir
sváfu. Þetta ástarbralT Ottos og
prinsessunnar entist, þótt ótrúlegt
megi virðast, i marga mánuði áður
rn keisarinn fékk vitnesk.iu um það.
Haun kallaði Witte til sin og spurði
hann spjörunum úr.
Otto svaraði hreinskilnisiega —
Penifa prinsessa og ég elskum hvort
annað, sagði hann við Abbesíníu-
keisara. — Ég vil biðia um leyfi
vðar hátignar til þess að við giffum
okkur.
Þegar Ijónið frá Juda hafði liellt
yfir hann skömmunum, kallaði
hann á verði sína og skipaði þeim
að taka Witte til fanga.
— Það er aðeins eitt, sem kemur
í veg fyrir, að þér verðið tekinn af
lifi, sagði keisarinn við Witte, —
og ]iað er ])að, að þér hafið ekki
táldregið dóttur mína, auk ]iess sem
ég vil halda vináttu þjóðar minnar
og Þýzkalands. Þér fáið einn dag
lil þess að fara úr Addis Abbeba
og tvo daga til að hverfa úr Eþiópíu.
Ef þér að 48 tímum liðnum eruð
enn i landi mínu, mun ég sjá fyrir
])ví, að þér verðið hengdur.
Verðirnir fóru með Witte til
íbúðar hans, þar scm hann var skil-
inn eftir til þess að taka saman far-
angur sinn og hverfa siðan á brott.
En Witte lét ekki vaða 'ofan i sig.
„Ég var bráðástfanginn i Penitu
prinsessu," sagði hann, „og við
höfðum ákveðið að giftast með eða
án samþykkis föður hennar. Ég
hafði hugsað mér að fara með hana
til London, þar sem við gætum
gift okkur óáreitt."
Bréfi var smyglað til hennar með
aðstoð hirðmeyjar einnar, sem
einnig var ástfangin í Witte, -— eða
dáleidd af völdum hans. f bréfinu
bað Witte hana um síðasta stefnu-
mótið, áður en hann færi af landi
brott.
Þegar Penita prinsessa kom i sið-
asta sinn til móts við Otto, hafði
hún með sér farangur og var búin
til ferðar.
„Ég verð hjá þér,“ sagði hin fagra
unglingsstúlka. „F.g er allt of ást-
fangin i þér lil þess að láta þig
fara einan.“
Otto vissi, að liann átti langa og
hættulega för i vaéndum, og liann
vissi einnig, hvað niyndi gerast ef
hann og stúlkan fyndust: ])að myndi
verða honum bráður bani. Samt liélt
hann af stað með Penitu. í Assab
i Eritreu varð hann að bíða i nokkr-
ar klukkustundir eftir bát, seni átti
að fara með þau yfir Pauðahafið
til Aden. Þaðan vonuðust þau til
bess að komast beinustu leið til
T.ondon.
En aðeins örfáum minútum áður
en báturinn átti að létta akkeruni
umkringdu hermenn gistibúsið. þar
sem Otto Witte og ástmey hans
dvöldust, og elskendurnir voru tekn-
ir höndum. Að því er virtist hafði
birðmærin. sem farið hafði mcð
bréfið frá Witte Icyst frá skjóðunni,
vegna bess að hún hafði vonazt til
þess að hann tæki hana með sér,
og þegar hún komst að bvi. að hann
var horfinn með Penitu, fór hún
þcaar á fund keisarans.
Prinsessan og Witfe voru scnd
aftur til Eþíópíu, þar sem Witte var
dæmdur til hengingar. Aftakan átti
að fara fram við sólaruppkomu
næsta morgun.
Á nieðan hann beið dauða síns um
nóttina. var Penita prinsessa önn-
um kafin. Hún skrifaði kveðiubréf
til foreldra sinna og sá um, að beim
\ rði fært það í hendur einni klnkku-
stund áður en átti að hengja Witte.
„Ég elska þennan rnann," skrif-
aði hún. „Ef hann deyr, get ég ekki
lifað lengur, og ég mun deyia með
honum. Ef faðir minn, keisarinn,
lætur hengja þennan mann sem ég
elska, þá vil ég deyja sama dauða
og hann.“
Bréfið kom til keisarans, sem var
öskuvondur. en hann grunaði samt.
að hin viljafasta Penita myndi
slanda við orð sín og fremja sjálfs-
morð. Otto Witte var heimsóttur i
klefa sinn þrjátiu minútum áður
en hann átti að deyja. Háttsettur
herforingi bað hann að koma með
sér. Án nokkurrar skýringar fór
liann með hann til nokkurra her-
manna, þar sem hann var skilinn
eftir.
„Farið með þennan mann lil
Egyptalands og sjáið inn, að hann
komist um borð i bát, hvaða fleytu
sem cr, og fylgizt með bátnum, þar
til akkerum hefur verið létt,‘, sagði
herforinginn. Og við Witte sagði
hann: „Ef þér komið nokkurn tima
aftur til Eþíópiu, munuð þér verða
skotinn án nokkurrar viðvörunar.“
Otto kom aldrei aftur til Eþíópiu.
Wilte hélt nú til Þýzkalands á
kreppuárunum og bjó i Bcrlin á
stríðsárunum. Þegar Rússar réðusl
inn i landið, fluttist hann til Vcst-
ur-Berlínar, en fyrir nokkrum árum
fluttist hann til útborgar Hamborg-
ar, þar sem hann býr i ibúðarvagni
og lifir á ellilifeyri frá Bonn-stjórn-
inni, auk þess sem hann selur flæk-
ingum gamla, hrörlega vagna. En
Otto Witte heldur enn á vissan hátt
þeirri virðingu, sem sæmir þjóð-
höfðingjum, og ef yður langar til
þess að skrifa honum bréf, verðið
þér að titla hann „Hans konunglega
hátign“ eða „Hans konungtign“ eða
annað slikt, þvi að annars verður
bréfinu ckki svarað.
ÖMEGÐ ÞJÓÐFÉLAGSINS.
Framhald af bls. 5.
boðorð hins kristilega siðgæðis.
Geigvænlegt við hana er það eitt,
að hópur fullvinnandi fólks verð-
ur stöðugt fámennari, borinn
saman við fjölda liinna, sem af
ýmsum ástæðum eru ófærir lil
að sjá sér farborða. í tæknilega
og siðmenningarlega háþróuðu
þjóðfélagi fellur nánast einn
ómagi á hvern vinnufæran ein-
stakling. Sú tíð er þvi liðin, að
hver einstaklingur fái að búa að
sínu. Þetta kenmr hart niður á
kynslóð, sem sækist eftir aukn-
um þægindum og munaði.
Um lausn þessa vanda i fram-
tiðinni cr ekki auðspáð. Barátt-
an um gæði jarðar fer sifellt
harðnandi, milli þjóða, stétta og
cinstaklinga. Það gctur sorfið
svo að, að gripið verði til úr-
ræða, sem okkur þættu á sinn
hátt jafn fjarstæð og umbúnaður
Tngjalds á syni sínum. En i nán-
ustu framtið munu menn leita
tveggja nærtækari úrræða til að
létta framfærslubyrðina. Hinn
almenni þáttur i námi æskunnar
verður takmarkaður mjög, en
markvissri sérhæfingu, sem er
undirbúningur að starfi, veitt
aukið rúm. Heyrast nú þegar há-
værar raddir um það, einkum að
varpað skuli fyrir borð ofur-
þunga sögulegra þulufræða. t
annan stað verður gripið til ról-
tækra ráðstafana til þess að
hindra fjölgun fávita og annarra
óvinnufærra fáráðlinga. Þetta
mun kosta átök og harða baráttu
og e. t. v. valda byltingu á sið-
gæðishugmyndum mannkynsins.
24
VIKAN