Vikan - 06.08.1959, Side 26

HITLER OG KONURNAR.
SMÁSAGNASAMKEPPNI
VIKUNNAR
ev nú í fullum gangi. Frestur til að skila hándritum er til 15. september
en verður l'ramlengdur ef ástæða þykir til.
1. verðlaun: Ferð til Kaupmannahafnar
2. verðlaun: 2000 kr.
3. verðlaun: 1000 kr.
Handrit skulu send Vikunni, pósthólf 149, Reykjavik. Þau slculu auð-
kennd með dulnefni en liið rétta nafn og heimilisfang höfundar fvlgi með
í lokuðu umslagi. Golt er, að handrit séu vélrituð, en það er ekki skilyrði.
Freistið gæfunnar — ferð til Hafnar og frægðin með.
V I K A N .
Framhald af bls. 13.
Hún átti eigin íbúð við Brandenburger Tor,
og ég held næstura nieð vissu, að hún liafi verið
eina konan i öllu Þýzkalandi, sem fékk aðgang
að Rikisráðinu með sérstöku leyfisbréfi, sem
Adolf hafði sjálfur skrifað undir — vegna þess
að hún gat skyndilega séð eitthvað i stjörnunum,
sem sagði fyrir sigur á einhverjum vígstöðv-
unum.
Adolf fór með hana úr skuggahverfum Vinar-
borgar tii Berlínar, þar sem hún lifði góðu lifi,
sem ráðgjafi hans og leiðarstjarna. Hún hlýtur
að hafa verið sannfærð um eigin galdramátt. Og
hún hataði England, vegna þess að maður iienn-
ar og þrír synir höfðu verið drepnir í fyrri heims
styrjöldinni.
Mönnum er aimennt ekki ijóst, hversu mjög
konurnar réðu gerðum Adolfs. Að vísu mat liann
konur ekki mikils, en það er engum vafa bundið,
að konurnar hafa að miklu leyti komið honum í
þann valdasess, sem varð honum að fjörtjóni.
Frú Anna Elisabet von Ribbentropp — dóttir
kampavínskonungs eins — var ein þeirra, sem
barðist á laun fyrir málstað Adolfs. En mér er
tkki kunnugt um, að nokkuð hafi farið þeirra á
milll.
Ég hef sagt að bróðir minn hafi verið sjálf-
kjörinn foringi í bernsku. Ég hef séð drengi
miklu eldri en hann fylgja honum i blindni.
Vilji hans var almáttugur yfir bernskufélögúm
hans.
Frú Ribbentropp var mikils metin kona, dáð og
dekruð — og hún notaði hinn mikla auð fjöl-
skyklu sinnar til stuðnings málstaðar bróður
mins. Flokkur hans var peningaþurfi, og luin sá
flokknum fyrir þeim. Hún og maður hennar að-
hylltust openberlega hinn nýja flokk, og Adolf
var heiðursgestur i samkvæmum þeim, sem þau
efndu til.
Mér er Ijóst, að Ribbentrop gerði sér þegar i
fyrstu grein fyrir áformum þeim, sem Adolf
liafði í Iniga: Að sameina Austurríki og Þýzka-
Jand, ná aftur þeim landssvæðum, sem landið
missti í fyrri heimsstyrjöldinni og endurreisa
hið gamla þýzka ríki. Jafnvel þá var bróður
mínum ljóst — eins og öllum stjórnmálamönnum
— að þetta væri óframkvæmanlegt án aðstoðar
kvenþjóðarinnar.
Gagnvart konum, sagði bröðir minn einu sinni,
— ern flestir menn fávitar. Kleópatra er gott
ílæmi kvenlegs máttar. Þennan mátt verður að
nýta til heillar þjóðarinnar. Konur geta komið
i veg fyrir að aðrar Jjjóðir hervæðist gegn okkur.
Konan er ómótstæðileg á liinu stjórnmálalega
vigsviði.
Þetta var álit bróður mins á konum. Hann um-
bar Jjær, ef hann gat notað þær til stjórnmála-
starfa. Kynferðislega skiptu þær hann engu. Ég
held, að hann liafi týnt öllum slíkum tilfinning-
um, þegar Greta Raubal dó. Sumir hafa haldið
því fram, að hann hafi hænst að konum vegna
þess að þær hefðu verið honum likamlega aðlað-
andi. Ég segi, að þetta séu hreinustu ósannindi.
Eina konan, sem hann hændist að af öðrum á-
stæðum en stjórnmálalegum var Eva Braun.
Hvers vegna hann giftist henni, ef |>að hefur ekki
verið sóma hans vegna, skal ég ekkert um segja.
En ég er sannfærð um, að Dolfie bróðir minn
hefur ekki hænzt að henni vegna líkamstöfra
hennar.
Eitt gat Adolf aldrei gert, og það sýnir ljós-
lega mesta veikleikann í skapgerð hans: Hann
gat gefið skipanir og séð fyrir því, að líær væru
íramkvæmdar. En sjálfur gat hann ekki hlýtt
Jjeim. Það er einnig þessvegna sem hann
hlýddi aldrei lögum kirkjunnar — Jjví að l)að
táknaði að hlýða reglum i stað liess að gefa fyr-
irskipanir.
Bróðir minn varð svona gjörspilltur, vegna
læss að móðir hans lét allt eftir honum og þoldi
ekki að neinn skipti sér að uppeldismáta henn-
ar. Það mætti segja, að mamma hafi rutt braut-
ina fyrir Adolf, brautina, sem lá til Rikisráðsins,
til einræðisstólsins og leiddi hann út i glötunina,
svo að hann varð ógnvaldur alJrar Evrópu. Hann
þoldi aldrei að gripið væri fram í l'yrir lionum,
sætti sig aldrei við, að nokkur gæti ráðið betur
fram úr málum en hann. Hann varð sjálfur að
finna beztu leiðina út úr öllum vanda. Og ég
held, að ef styrkari hönd hefði stjórnað honum
i bernsku, hefði -veröldin komizt hjá ógnum
styrjaldarinnar. En þetta er óskhyggja ...
Ég var með öllu óþekkt. Veröldin þekkti mig
ekki. Þegar allir litu á mikilmennið, tók enginn
eftir systurinni. — Enginn gat risið gegn honum,
og hann bjó yfir ótrúlegum mætti, sem bæði
menn og konur urðu að lúta. Þessyegna reyndu
hugaðir menn oftsinnis að nvyrða hann —- til
dæmis i júli 1944.
Ég hef oft verið spurð að þvi, hvaða grafskrift
myndi henta bróður mínum bezt. Ég sting upp á
Jvessu: Gjörspilltur frá blautu barnsbeini af veik-
geðja móður.
Hvernig sem veröldin fellir dóm sinn yfir liann
J)á veit ég um nokkra, sem hafa J)ekkt liann alla
ævi hans, sem vita, að hann var ekki einungis
spilltur, heldur gjöreyðilagður, vegna móður,
sem alltaf dekraði við hann.
Hann hefði getað orðið mikill stjórnvitringur,
en i stað þess kaus hánn að vaða i blóði. Og Jveg-
ar hann dó árið 1945 og lét brenna lík sitt, skildi
liann eftir sig arf haturs, dauða og blóðs, eins og
Atli Húnakonungur og aðrir á undan og ei'tir
Iionum. I>eir ætluðu að sigra heiminn en luku lifi
sínu sem aska á rjúkandi báli hatursins. Það eina
sem minnir á þá er nafn, sem mun eitt verða eft-
ir eins og mökkur af þessu báli — og afkomendur,
sem helzt vilja gleyma þvi, að þeir eru af sömu
ætt.
ÞEGAR KONAN TIIÚIR.
Framhald af bls. 11.
húsi, þá vill svo til að Jóú Friðjón rekur sitl
skakka nef inn úr dyragættinni.
— Þá vanvirðu lætur |)ú aldrei henda J)ig
Helgi minn, segir liann i mæðulegum umhyggju-
tón, — að byggja svona hænsnakumbalda. Eng-
ír aðrir en hreinræktaðir fávitar láta sér koma
til hugar að byggja hús, sem ekki er meira en
ein hæð. Nei, þriggja hæða hús er það minnsta
sem nokkúr vitiborinn maður leggur upp með
að byggja. Það er Jangódýrast maður. Þú getur
nú til dæmis séð að ekkert er J)akið dýrara á
hús, sem er tiu hæðir en hitt, sem er aðeins
ein hæð. Ég sæi sannarlega ekki eftir ])vi að
styrkja þig eitthvað fjárhagslega ef það gæti
komið i veg fyrir að Jni færir að byggja að
hætti eskimóa.
Það hefði verið meira en fávislegt af niér að
fara að malda í móinn, þvi að auðvitað tók kon-
an min i streng með Jóni Friðjóni, einkum var
það þessi röksemd hans viðvikjandi þakinu, sem
hcnni fannst svo afburðasnjöl) og óhrekjandi.
I>að væri líka svo dæmalaust heimskulegt af
okkur að notfæra ekki þetta einstæða lilboð
hans um fjárhagslega aðstoð, fullyrti hún.
Svo þarf ekki að orðlengja það, að ég álpaðist
lil að leggja í stórbyggingu og lenti auðvitað í
fjárskorti, en af því leiddi lántökur og vixil-
brask, sem endaði með því að allt var tekið
af mér og bar ekki neitt á því að Jón Friðjón
kæmi J)ar til sögunnar. Það atvikaðist einhvern-
veginn Jvannig að hann lagði ekki leið sína til
okkar um þær nuindir og ekki heldur nokkra
daga á eltir.
En i dag kom hann í kurteisisheimsókn og
þegar hann hafði koinið sér þægilega fyrir í
hægindastólnum, tendrað pípuna og byrjað til-
heyrandi dýfingar, þá hóf hann mál sitt og tal-
aði nú i mildum prestatón og hátíðaræðuformi:
— Ég skal segja ykkur það vinir mínir, að
hér á dögunum var ég lagður af stað niður í
bankann, ákveðinn í að ábyrgjast fyrir ykkur
l>að senv luð hefðuð þurft til þess að ljúka við
húsið ykkar, þvi að það hafði ég alltaf ætlað
mér. En þegar ég var rétt kominn að dyrunum
var eins og væri hvislað að mér: Þetta skaltu
ekki gera Jón Friðjón. Þú ert vinur þessara
hjóna og vilt ekki gera neitt annað en það seni
|)ú veizt að er þeim fyrir beztu. Það er stór-
hættulegt Ivverjum manni að þyggja fjárhags-
lega aðstoð. Viltu verða til þess að lama sjálfs-
bjargarviðleitni vina Jnnna svo að hún bíði
þess kannske aldrei bætur. Athugaðu hvað þú
ætlar að gera, Jón Friðjön. Vinum síniun skal
maður vinur vera. Þú gctur vissulega á annan
og heppilegri hátt orðið vinum þinum að liði.
Þau lijónin eru áreiðanlega svo sanngjörn og
vitiborin að Jvau skilja J)etta og virða ]>að við
þig fremur en hitt.
Ég sá nú útundan mér að konan mín hafði
komist svo við af veglyndi og göfugmennsku
Jóns Friðjóns að luin var farin að brynna mús-
um og svo sagði lnin hálfsnöktandi:
— Énginn reynist okkur eins og þú, Jón
Friðjón.
Þá var það að tuér fannst ég verða að gera
upprcisn.
— Nú er nóg komið, Jón Friðjón. Þú ættir
að spara J)ér Jiessa mærð og hræsnisvellu. Það
er langt siðan mér varð ljóst að við erunv ])ér
ekki skuldbundin á nokkurn hátt. Það bezta
sem okkur gæti hent væri að losna fyrir fullt
og allt við smjaður liitl og fals, allar ])ínar band-
vitlausu ráðleggingar, aílt |>itt viðurstyggilega
kaffiþamb og allan þinn drýldna, óþrjólandi
kjaftavaðal. Nú skaltu dragnast héðan út i síð-
asta sinn, Jjví að hér lætur þú ekki sjá Jng
oftar, ólánsgepillinn og hengilmænan. Og það
skal vera mér sönn ánægja að gefa ])ér eitt svo-
leiðis spark í endann að skilnaði, að sú kveðja
verði þér eftirminnileg.
Þetta var nú ])að, sem mér datt i hug að segja.
En áður en ég vissi af hafði hrokkið út úr
mér næstum ósjálfrátt:
— Ekki veit ég hvar við værum stödd ef við
ættum þig ekki að, Jón Friðjón.
26
VIKAN