Vikan - 03.09.1959, Blaðsíða 8

Á þumalputtannm
Ugo Gatti viö Laxfoss í NorÖurá.
Rætt við
*
U G 0
G ATTI
*
— Hér hefi ég fundið landslag, sem líkist hvað
mest því landslagi, sem ég held að sé á tunglinu,
það.var í Krisuvík.
Hingað kem ég til þess að hvíla mig, það er
gott að hvíla sig á íslandi, því hér er ró, en þó
er fólkið kátt og létt. ísland er eina af Norður-
löndunum, ásamt Finnlandi, þar sem fólkið bros-
ir og er ekki þrungið lífsleiða. Það er ömurlegt,
en á hinum Norðurlöndunum, er fólkið svo lífs-
leitt, bros þess er grátlept og kæti þess sorgleg.
Það er Ugo Gatti, 29 ára gamall Norður-Itali
sem hefur orðið. Ugo var staddur hér í Reykja-
vík, i heimsókn hjá vini sínum íslenskum, og er
það í annað skifti sem Ugo kemur hingað til
lands.
‘Þessi ferðagarpur og brallari, er hávaxinn.
sem flestir norður-ltalir, talar sterkum rómi
frönsku, þýzku eða þá ensku, hann er uppfullur
af visku um hugsanagang fólks í flestum löndum
Vestur-Evrópu, hann hefur verið á flakki síð-
an hann var 18 ára, notaði þá leyfi sín til þess
að sjá önnur lönd.
I dag er Ugo Gatti einn af framkvæmdastjór-
um Radar, stærsta auglýsingafyrirtækis Italiu,
og hann er hættur að flakka um á þumalputt-
anum, nú ferðast hann fyrirmannlega, því að
auglýsingafyrirtækið Radar, ætlast ekki til þess
að einn af framkvæmdastjórunum ferðist eins og
flákkari.
— Ég sakna þess oft, að þau ár eru horfin,
þegar ég var peningaiaus en ferðaðist landa á
milji. Stundum vann ég að vísu, hverskonar störf
sem til féllu; í Frakkiandi, vann ég við uppþvott
á veitingastað og sparaði til þess að komast til
Englands, og þar hreinsaði ég saierni, eða málaði
verksmiðjuveggi, til þess að komast aftur yfir
sundið.
,Tú, það er svo margt hægt að segja, en ég efast
um að það flest sé heppilegt í blað, en það er
margt skrýtið í kýrhausnum, kannski ég ætti aö
scgja frá ianda minum sem ég hitti í París, hann
var orðinn elskhugi sænskrar konu, hafði sigrað
hana með því að færa henni að gjöf fuilan poka
af lifandi köttum Já, heimurinn er fullur af æv-
intýramönnum.
Vinu sinni, þegar ég var í París, át ég daglega
eitt kilógramm af skemmdum banönum, þeir voru
ódýrari, og 200 grömm af raolasykri, ekkert annað
í marga mánuði, enda gat ég bókstaflega verið
tvöfaldur í buxunum á eftir. Einu sinni bjó ég
í þrjá rigningardaga í símaklefa í Englandi, fór
varla út fyrir dyr, nema þegar einhver þurfti að
,,fá lánaðan" síma, þá stóð ég þétt upp við klef-
ann, og beið þar, skaust svo inn aftur þegar sam-
tali var lokið.
Margir hafa undrast það, hvernig mér hefur
alltaf tekist að ferðast land úr landi, eða borg
frá borg, án þess að greiða fargjöld. Það er iist-
grein, skal ég segja þér, listgrein, það þarf talent
til Maður kemst fljótt upp á Iag með að stöðva
bíla. Ég gat jafnvel stöðvað bíla eftir að myrkur
var skoliið á, og það er erfitt, það eru nefnilega
svo margir vegaþjófar, þeir stöðva bíla, og ræna
siðan. Eitt sinn notaði ég þá aðferð, að á bak-
poka minn festi ég stórt skilti. öðru megin var
áritað, „Italskur stúdent", hinu megin var mynd
af Sophiu Loren, og fremur léttklædd, eiginlega
i engu. Myndin var mér til augnayndis, en þegar
enginn bíll nam staðar, þrátt fyrir „Italska stúd-
entinn", sneri ég skiltinu við, og þá biasti hún
Sophia við vegfarendum, en sjálfur faldi ég mig
á bak við runna. Nokkrir bílar óku framhjá, en
svo stoppaði bíll, bílstjórinn, þeir voru flestir karl-
menn, skrúfaði niður rúðuna, horfði á skiltið,
skimaði í kringum sig, og þá hoppaði ég fram
úr runnanum og sagði; Halló. „Halló", sagði
hann, „hvar er stúlkan?"
„Það er engin stúlka, bara ég, en þetta er syst-
ir mín, sem bíður eftir mér i næstu borg.“ „Jæja,
komdu uppí," sagði maðurinn, horfði enn einu
sinni á Sophiu „systur mína", og innan stundar
brunuðum við í átt til hennar, hvar hún beið
min í næstu borg!
Svo auðvitað, þegar maðurinn fór að skoða
myndina betur, á leiðinni, þekkti hann Sophiu,
en þá var hann nógu mikill húmpristi, til þess
að hlæja að tiltækinu, i það minnsta kastaði hann
mér ekki út.
Margir, sem ferðast á þumalputtanum, veifa
aðeins ljótustu og elztu bilunum, ég veifa þeim
stærstu og nýjustu og fjótustu, það er alltaf bezt.
Það eina sem er erfitt við þesskonar ferðalög,
einn víðreistan ferðalang
ég á við að ferðast á puttanum, er að vera karl-
maður, kvenmaður er í engum vandræðum með
að fá far.
—• Þú hefur fengist við blaðamennsku ?
— Lengi. Var í ritstjórn Italska Readers Digest,
og var fréttaritari fyrir Svissneskt blað, ég hefi
meira að segja átt viðtal við skáldið ykkar,
Laxness. Það er gaman að vera blaðamaður. Mað-
ur hittir svo margt fólk, skemmtilegt og leiðin-
legt. Anita Ekberg var eitt sinn i samkvæmi sem
ég var í, hún dansaði auðvitað berfætt. Annars
er hún bráðskemmtileg, ævinlega með gamanyrði
á vörum. Einnig hefi ég hitt Kim Novak, og hún
er að minu áliti ein sú leiðinlegasta og heimsk-
asta sem ég hefi hitt. Hugsar ekkert, nema að
ná sér í karlmenn.
— Þú kannt vel við þig hér?
— Það er merkilegt hvað Þið eruð gjarnir á
að drekka ykkur fulla. Heima á Italíu þykir það
óvenjulegt, ef maður drekkur vín til þess að
vera fullur. Heima drekka menn vin, rétt eins
og menn drekka kaffi, með sama hugarfari. Vínið
er fyrir okkur guðaveigar, til þess að njóta en
ekki sulla í sig, velta siðan um, eftir að hafa
verið sér til skammar um aldur og ævi. Kannski
verður enginn sér tii skammar hér, þótt hann
drekki sig fuilan?
Það er einkennandi fyrir ykkur hér á íslandi,
að það er sama við hvern þið spilið Bridge, hér
er ekki stéttarmismunur eða minnsta kosti hefi
ég ekki orðið var við hann. Þar sem ég er fæddur
gegnir öðru máli. og yfirleitt á Ítalíu. Ungur
námsmaður má ekki vinna, því þá verður hann
ekki í mikiu áiiti. Faðir minn er iðnaðarmaður,
að visu betur launaður, vegna þess að hans starfs-
grein krefst listamanns. Vinir mínir voru flestir
synir lögfræðinga, lækna eða annarra embættis-
manna, og feðurnir höfðu miklar áhyggjur af vin-
skap sonanna við mig, iðnaðarmannssoninn. Og
ekki bætti Það úr skák þegar stráksi fór að flakka
um heiminn á þann óæskilega máta, að ivfta þum-
alputta, í stað þess að setjast upp i fyrsta far-
rýmis járnbrautarvagn, eða fara fljúgandi og
greiða fyrir sig.
Nú er ég að fara héðan, fyrst til Englands, og
svo heim til gömlu Italíu En ég kem aftur, því
hér er gott að vera. Þeir eru að hvetja mig til
þess að skoða næturlíf Reykjavikur, vinir minir
hér, en ég held að næt.uriífið hér sé eins og klaust-
urlíf borið saman við næturlíf þeirra borga, sem
ég hefi lagt leið mina um. Það er ekkert sem
kemur mér lengur á óvart, ég hefi séð allt sem
máli skiptir, og eitt er sameiginlegt hverju iandi,
— vergjarnar konur — og kvennamenn J
i
■ v
4.q. + # + * + * + **1f- + ***** + *** + * + **1f-**1f-1}-*1}- + **
Pdrísartízkan fjfrir fOO Árum
i