Vikan - 03.09.1959, Blaðsíða 23

en ég varð við það allsneypulegur, því
ég kann alltaf bezt við að hæla mér
sjálfur. Eftir nokkra stund varð talið
milli okkar orðið hljóðskraf, því við
vorum þá farin að tala um, hvernig
gera ætti göngin, og um ýmislegt er
gerzt hafði þá um nóttina áður. Hvor-
ugt okkar minntist þó á kossinn.
Þegar farið var að slökkva ljósin,
varð ég steinhissa á því, hvað tíminn
hafði verið fljótur að liða. Hávarður
Gunnarsson gekk fram hjá, í því
kallaði Sjöfn í hann og spurði hvort
hann væri. með bifreið. og er hann
játti þvi, bað hún hann að aka sér
heim. Hún kvaddi mig i skyndi og
hvarf út um dyrnar með honum.
Ég held, að mér hafi aldrei á æf-
inni liðið betur en meðan ég sat þarna
með Sjöfn. En nú var ég allt í einu
svo gramur, að mér hefði ekki liðið
ver nóttina áður, þó ég hefði fundið
að göngin væru að hrynja ofan á mig,
enda fannst mér, þar sem ég sat einn
eftir á Borg, allt vera hrunið fyrir
mér.
Þegar ég kom út á' götuna, fannst
mér ég vera afar óstyrkur, og það
varð ekkert af að ég fengi mér göngu,
sem ég hafði ætlað mér. Ég fór ofan
á skrifstofuna í Mjólkurfélagshúsinu,
en engin skilaboð voru þar til min
frá Jóni á Klapparstígnum. Ég vissí
mig alltof máttfarinn til þess að fara
að vinna í göngunum, enda hafði ég
enga löngun til þess, og fór heim. En
af því að mér var ekki svefn í hug,
settist ég fyrir framan bókaskápinn
minn, og fór að blaða i ýmsum bók-
um, er ég hafði keypt, en ekki lesið,
síðustu mánuðina.
Ég hrökk við og rankaði við mér,
þegar ég heyrði klukkuna slá eitt.
Datt mér þá í hug, að einkennilegt
væri, hvað fljótur ég hafði verið að
gleyma aftur þeim vísdómi lífsins,
sem ég þóttist hafa fundið fyrir
löngu, sem er, að sá sem á nokkrar
bækur ólesnar heima hjá sér, sem
hann þó langar til að lesa, gleymir
fljótt skapraun, er hann kann að hata
orðið fyrir, við að handleika þær.
Fyrir klukkutím hafði ég verið í
mjög daufu skapi. Daufu skapi, segi
ég, meira en það. Ég hafði verið með
kökk í hálsinum, en nú var ég aíveg
búinn að ná jafnvæginu aftur. Lik-
legast var það, sem hafði valdið af-
brýðissemi minni ekki annað en vit-
leysa. En þó það væri það ekki, hvað
stoðaði þá harmur? Lifið var þó ann-
að og meira en það, hvort maður náði
ástum eins tiltekins kvenmanns, jafn-
vel þó það væri fallegasta og ftill-
komnasta kona veraldarinnar — ájófn
frá Hlíðarhúsum. En ég ætlaði nú
ekki að gefast upp að óreyndu.
28
„MUNDI“ GEFUR SIG I LJÖS.
Næsta morgun var ég í fyrirtaks
skapi. Mig hafði dreymt eitthvað svo
skemmtilega um nóttina. Ég trúi
reyndar ekki á drauma, eins og land-
ar mínir þó almennt gera, en ég hef
þá trú, að undirmeðvitundin sjái
stundum betur en hin, og það komi
fram sem skemmtilegir draumar,
þegar maður gerir sér rellu út úr
litlu.
Ég fékk bréf strax um morguninn
frá Jóni á Klapparstígnum, um það,
að ég skyldi ekkert gera í þrjá daga,
og líkaði mér það vel, því ég var
ennþá töluvert eftir mig.
Ég hitti Sjöfn á hverjum degi þessa
daga, en aldrei eina. Mér fannst hún
sérlega alúðleg við mig. Hafði hún
meðaumkun með mér, af þvi að hún
væri búin að sjá, hvernig mér væri
til hennar? Eða hafði Jón á Klapar-
stígnum sagt henni að gefa mér mátu-
lega undir fótinn til þess að engin
vandræði yrðu að halda mér við
starfið, nú þegar það fór að varða
beint við lög? Hvorttveggja þetta
datt mér í hug. En á milli kvað hið
trausta sjálfsálit, sem mér er í blóð
borið, alveg niður.
Þegar ég fjórða daginn kom í fata-
klefann á vinnustaðnum, þá var þar
kominn nýr vinnufatnaður handa
mér. Ég fór í hann, setti upp grim-
una og fór inn í innra skúrinn.
Ég hafði verið í dálítilli eftirvænt-
ingu, þvi ég átti von á að hitta Sjöfn
þarna. En þarna var þá „Mundi“ og
var að byrja að taka kassana ofan
ai iausu fjölunum. Þegar ég kom of-
an í göngin, sá ég að þar var ekkert
vatn, eins og ég hef áður skýrt frá.
(Hálfum mánuði síðar komum við
þarna fyfir rafmagnsdælu, en það
reyndist óþörf öryggisráðstöfun).
Jón á Klapparstígnum hafði engar
bendingar gefið um hvernig ætti að
gera við göngin, en ég hafði gert
mér óljósa hugmynd um það. Við
„Mundi“ gengum saman, þangað sem
þau höfðu hrunið, og virtum þau fyr-
ir okkur. Benti hann þá á það sem
hrunið hafði, og hristi höíuðið. Var
hann að gefa í skyn, að við værum
að gera hér vitleysu?
Var kurr að koma i lið Jóns á
Klapparstígnum ?
Ég lét ekkert á mér sjá, að ég tæki
neitt eftir framferði hans, og fór aft-
ur að virða fyrir mér hvernig ætti
að hefja verkið. En þá heyrði ég há-
an og fallegan kvenhlátur fyrir aftan
mig. Og þegar ég leit við, var
„Mundi“ búinn að taka af sér grim-
una. — Þegar Guðmundur hafði tekið
hana af sér, og ég hafði séð að það
var Sjöfn, hafði ég orðið meira hissa
en hægt er að lýsa. Og ekki varð
ég siður hissa nú, þegar ég sá Munda
grímulausan, og sá, að það var líka
Sjöfn. Hún var skellihlæjandi, og hló
enn rneira að því hve forviða ég var.
Við komum ekki miklu af þessa
nótt, og ég var hissa, þegar ég sá,
að tími var kominn til þess að hætta
vinnu. Tíminn líður töluvert fljótar,
þegar maður jafnframt vinnunni er
að tala við stúlku sem manni lízt á,
en þegar maður er að vinna með
grímuklæddum, þögulum, ókunnugum
mönnum.
Það var farið að snjóa, þegar ég
fór heim þenna morgun.
„Því læturðu snjóa svona, Gisli?"
heyrði ég verkamann kalla, til manns,
er gekk hinumegin á götunni.
„Ég geri það bara að gamni mínu“,
svaraði hinn, „þær eru ónýtar hvort
eð er, þessar stóru snjó-lufsur, svo
ég hugsaði að það væri sama þó þær
dyttu niður“.
„Æ, góði, láttu ekki snjóa lengi“.
„Það er ekkert vist að ég geri það.
Fái ég ekki vinnu, fer ég beina leið
heim aftur, og þá skal ég skrúfa fyr
ir, úr því að þú vilt síður að það
snjói“.
Ég var í ágætu skapi næsta dag
þegar ég fór á fætur. Ef til vill var
ég mesti asninn á Islandi, og var að
láta fagran kvenmann draga mig á
glapstigu. En þá var á það að hætta.
Hálft í hvoru (og liðlega það),
trúði ég því, að ég myndi vinna ást-
ir Sjafnar. En ef það varð ekki, þá
varð samt að skeika að sköpuðu. Sig-
ur fá þeir einir, er þorið hafa. En
satt að segja fannst mér í bili að það
vera fullkomið sælutakmark, að geta
verið að tala við Sjöfn alla nóttina.
Á skrifstofunni voru boð til mín
frá Jóni á Klapparstígnum, um að
koma þangað til viðtals um kvöldið,
þegar klukkuna vantaði fjórðung í
tólf, og kom ég þangað á tilsettum
tíma. Þegar ég var nýsestur, kom
hvíslið úr talpípunni. Fór Jón að
spyrja mig um það, sem gerst hafði
nóttina, sem jarðskjálftinn var, og
meðal annars hvort éfe hefði ekki ver-
ið hræddur, og hvort ég hefði búist
við að komast lífs af. Sagði ég hon-
um hið sanna um það, að ég hefði
verið hræddur, og að ég stundum
hefði ekki búist við að komast lifandi
þaðan. En af því að ég hafði nú gert
mér í hugarlund, að Hávarður Gunn-
arsson væri Jón á Klapparstígnum,
varaðist ég að geta þess á nokkurn
hátt, hvaða áhrif það hafði haft á
mig, Þegar ég sá að það var Sjöfn,
sem var Guðmundur. Ég var spurður
um, hvernig Sjöfn hefði tekið þessu.
Framhald.
♦♦♦❖♦♦♦<>♦<> <(>♦<■■*>♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^
I
REIÐHJOL
Úrval af reiðlijólum í ýmsum stærðum fyrir pilta og
stúlkur.
,FÁLKINN“ íslenzk reiðlijól framleidd í eigin verk-
smiðjum. Landsþekkt gæðavara.
ELSWICK og HOPPER ensk úrvals reiðlijól.
D. B. S. norsk reiðhjól, sænskt módel,
^o^
Fjölbreytt litaúrval: svört, rauð, hlá og græn.
FALKINN HF
REIÐH JÓL ADEILD
V IK A N
23