Vikan - 03.09.1959, Blaðsíða 11

húsbónda sonar síns, Anson, en hann
var hór maOur og fyrirferðarmikill,
og augu hans sýndu lunderni hans.
Eg er hérna með peningana, Anson,
sagði Burt. .— Ég átti í brösum við
að afla þeirra, en ég gerði allt til þess
hð bjarga Willie. Ég er sannfærður
unt, að hann hefur gert þetta einungis
til þess að hjálpa félaga sínum . . . en
mér er fyllilega ljóst að þér getið ekki
afsakað hann á neinn hátt.
— Og þér eigið þá við, að ég láti
málið niður falla, maður minn? sagði
Anson hranalega. -— 1 rauninni hef
ég engan rétt til þess að sýna neina
miskunn. En þar eð þér hafið gefið
syni yðar gott orð, skal ég reyna af
fremsta megni að láta þetta ekki ber-
ast út!
— En, ég hélt, að þegar þér fengj-
uð peningana . . .
—í Þeir skipta mig engu, greip
Anson fram í fyrir honum. — Nú get-
ið þér látið mig fá ávísunina, og ég
skal geyma hana, þangað til búið er
að ræða málið á stjórnarfundi. En
ég get sem sagt ekki lofað neinu,
áður en ég er búinn að tala við hina.
því að þeir hafa síðasta orðið! Það
er stjórnarfundur tuttugasta, og þá
verður málinu sinnt. Þangað til get-
ur sonur yðar unnið hjá fyrirtækinu,
eins og ekkert hafi í skorizt . . . seinna
getum við rætt betur um þetta!
Anson tók ávísunina, sem Burt rétti
honum, hringdi á Þjón sinn og bað
hann að vísa gestunum til dyra.
— Eg býst við að þetta blessist!
sagði Willie, þegar þeir komu aftur
út á götuna. — Anson er að visu
grimmur, en ekki samt inn við bein-
ið Hann hefði ekki tekið við pening-
unum, ef hann hefði ekki haft, í
hyggju að hlífa mér!
Eftir hádegi, þegar hann sat að
vanda yfir vinnu sinni. var hann beð-
inn að koma inn á skrifstofu forstjór-
ans.
Murden stóð við skrifborð sitt og
ar að blaða í nokkrum skjölum á
)orðinu. Hann var litill, grannur
■naður með þunnar varir, harðneskju-
leg augu. og rödd hans neistaði blátt
áfram af óþolinmæði.
— Hverskonar siiaháttur er í yður
i dag! hreytti hann út úr sér, og Burt
fór kait vatn milli skinns og hörunds,
þegar hann leit í augu hans. — Af-
köst yðar ættu að vera helmingi meir!
núna, þar . eð meðeigandi minn,
Praddick, er i Manchester og allt.
bitnar á mér! Ég þarf á mikilli hjálp
að halda. Og auk þess er ég lasinn
. . . líður eiginlega hábörvanlega!
Eæknirinn mill vill láta mig leggjast
á heilsuhæli og gangast undir rann-
sókn . . . og það getur brugðizt tli
beggja vona, er yður það ljóst, Dean?
En yður stendur auðvitað á sama
þótf ég þurfi að fara á heilsuhæli.
Burt svaraði ekki. Stóð honum á
sama? Nei. sannarlega ekki . . . hann
var sárfeglnn! Forsjðnin var honum
hliðholl. nú mvndi bann losna við
Murden!
Murden héit áfram að vorkenna
siálfum sér, svo að Burt varð loks
tilneyddur að samhryggjast húsbónda
sinum.
En þegar hann fór út af skrifstof-
t.nni. hugsaði hann: Murden á heilsu-
hæli! Eaus við Murden, að minnsfa
kosti um stundarsakir! Og ávisunin
með fðlsuðu undirskriftinni mvndi
ekki birtast fvrr en eftir nokkra daga!
Það var kominn tuttugasti. Eva
stóð I kvöidrökkrinu við gluggann og
beið eftir Burt og Willie. Hún átti
von á bvi að beir kæmu og segðu
benni hvernig farjð hefði á stjórnar-
fundin'tm . . . ef Willie hækkað' nú
í tien vegna peninp’anna. sem hann
lagði í fvrirtækið En hún var ekki
eins viss i sinni sök ng hún hafði ver-
ið daginn. sem Burt hafði fyrst minnzt
á h°tta við hana.
Hversvpvna komu beir ekki? Hún
vat; fvrir löngu búin að olda matinn.
Skuggarnir urðu leneri og lengri . . .
Inks seftist sólin. oe ekkert sást til
Bnrt oe Willie.
Hún hljóp kviðtn úr eldhúslnu upp
i svefnherbergið, en þaðan sá hún bet-
ur yfir veginn, en enn var engan að
sjá.
Þá var dyrabjöllunni hringt. Eva
þaut til dyra og opnaði. Þetta var lög-
regluþjónn, sem tilkynnti henni, að
Burt hefði verið tekinn til fanga. Á
lögreglustöðinni fengi frú Dean að
vita. hvernig öllum málum var háttað.
Hvað var að . . .? Það var eitthvað
varðandi falsaða undirskrift á ávísun.
Já, ávísun, sem nam mörgum þús-
undum!
Stuttu eftir að lögregluþjónninn var
farinn, kom Willie . . . ljómandi af
ánægju. Anson hafði talað við með-
stjórnendur sina. og þetta var allt
klappað og klárt. Peningunum var
komið íyrir í fyrirtækinu . . . þá
þagnaði Willie skyndilega. Hann sá
á móður sinni. að eitthvað var að.
Þegar hún hafði sagt honum mála-
vöxtu .skildi hann skyndilega allt.
Þetta hafði þá faðir hans gert fyrir
hann!
— Það getur ekki verið! stundi
Eva. — Þetta hlýtur að vera einhver
misskilningur. Ég fer til Praddick og
tala við hann.
Praddick var nýstaðinn upp frá
kvöldverðarborðinu og sat og reykti
vindil, þegar Eva birtist.
— Tja, kæra frú! sagði hann og
yppti öxlum. — Þetta er leiðindamál.
Það er enginn vafi á því, að maður
yðar hefur skrifað nafn Murdens und-
ir þessa ávísun! Reyndar neitar mað-
ur yðar að segja neitt, og Murden er
veikur. svo að ég hef ekki náð tali
af honum. En eitt er víst, að undir-
skriftin er fölsuð! Því ber að visu ekki
að neita, að hún er vel fölsuð, en Það
voru smámunir, sem vöktu grun gjald-
kerans, og þegar við litum á skrift-
ina í stækkunargleri, sáum við, að
línurnar voru allar rykkjóttar . . .
eins og einkennandi er fyrir falsaðar
undirskriftir!
__Þetta getur ekki verið! Burt get-
ur ekki hafa gert Þetta! Þér verðið
að láta rannsaka málið betur . . .
Burt hefur alltaf sagt mér, að þér
væruð svo vingjarnlegur maður . . .
— Þér getið masað um vingjarn-
leika minn, eins og yður sýnlst. En
við kennum ekki í brjósti um afbrota-
menn! sagði Praddick stutt.
Eva leit á hann full örvæntingar.
Úr þvi að hinn vingjarnlegi Praddick
kom svona fram, hvernig myndi þá
Murden taka þessu . . . Murden, sem
Burt hafði alltaf lýst, sem hrottamanni
og harðstjóra.
Eva var i þann veginn að fara, þeg-
ar hún heyrði raddir úr fordyrinu.
— Ég verð að tala við Praddick!
heyrðist hrópað . . . og um leið kom
inn lltill, grannur maður með þunn-
ar samanbitnar varir og logandi augu.
— Hvern fjandann á þetta að þýða?
hrópaði hann óþolinmóður. — Það
kemur ungur maður á heilsuhælið og
þvaðrar eitthvað um falsaða ávísun
Og ég verð að hafa mig á fætur, hvað
sem það kostar, þótt ég hafi enga
heilsu til þess. Dean er sagður hafa
falsað ávisunina. Þvættingur! Ef nafn-
ið er ekki skrifað nákvæmlega eins
og ég er vanur að skrifa það, er það
vegna þess að ég hef ekki verið heill
heilsu. Eg veit ekki, hvort skriftin
vðar. kæri Praddick er öðruvísi, þegar
þér skrifið með mikinn hita!
Eva starði á hann.
— Verður maðurinn minn þá látmn
laus? spurði hún.
Auðvitað! brumaði Murden. — Son-
ur vðar er hér fvr'r utan . . . faríð
með honum oe náið í mann vðar Eg
er búinn að hringia á lögreglustöð-
ina . .
Eg hef aldrei fengið eins ærleea
ráðningn ng þessi Murden eaf mer!
caoöi Willie á lpiðinni við föður sinn
Hann sagði. að þú mvndir siá um að
skarnma mie betur Og svo tautnði
hann eiithvað um, að hann ætti sjálfur
son . . !
x- ,Tá . svaraði Burt og kinkaði
hæet kolli
SJcurnin er revndar gallhörð. Willie.
En ’kjarnin'n er allt annar!
KYNÞATTAHATUR
, Það var vart til svo frunistæður þjóðflokkur, að hann ekki telji aig
guðs útvalinn og öllum öðrum fremri. Þetta virðist vera ríkt 1 eðli mann-
skepnunnar og mcðan það er ekki upprætt, er hætt við því, að hinm
svokaliaði heimsfriður sé fjarlægt takmark.
Kynþáttaóeirðir eru alltaf að brjótast út öðru hvoru. Gyðingahatur
er víða landlægt og kunn er hin erfiða sambúð hvítra og þeldökkra í
Bandaríkjunum. í Norðurríkjunum er ástandið þolanlegt en í syðri
hluta landsins sýður uppúr öðru hvoru. Ástæðurnar fyrir því eru mjög
flóknar og er erfitt fyrir okkur að leggja dóm á, hvort hinir hvítu koma
fram við negrana af ósanngirni. Myndirnar að ofan eru frá óeirðunum
í Little Rock, þar sem hinum þeldökku var neitað um aðgöngu að
skóla. Herinn skarst í leikinn og efst sjást hvítir óeirðaseggir reknir
burtu frá skólanum með byssustyngjum. Á neðri myndinni sést hvit
stúlka hrópa ókvæðisorð á eftir negrastúlku, sem er á leiðinni til skólans.
Eftir fjórtán ára dvöl amerískra hermanna í Þýzkalandi, hefur fnsðzt
þar allmikið af múlattabörnum og sum þeirra eru nú komin á ferm-
ingaraldur. Nú hefur allmikið borið á því, að þessi vesalins börn hafa
verið ofsótt sökum litarháttarins og nefndi eitt þýzkt blað þau fyrir
nokkru „Hina svörtu samvizku Þýzkalands". Myndin að neðan er af
þýzkum múlattabörnum. Þau eru móðurlaus, en hafa verið tekin f
fóstur í klaustri nokkru og eiga þar betri daga en flest önnur börn af
af sama kynstofni í því ágæta landi.
VIKAN