Vikan - 03.09.1959, Blaðsíða 6

Helle var köld eins og marmari, og Jeff
reyndi árangurslaust að breyta henni til
batnaðar. Það var ekki fyrr en hún gaf
honum ærlega ráðningu að hún kom upp
um skaphita sinn — og sanna, logandi
ást sína___
— Ég er konungssonurinn, sem er búinn að
vinna hálft konungdæmið, sagði Jeff við sjálfan
sig, þegar hann stanzaði bílinn fyrir framan húsið,
þar sem Ferðaskrifstofan var til húsa.
1 gær hafði hann skrifað undir þau skjöl, sem
gerðu hann að meðeiganda i fyrirtækinu. Þetta
var sívaxandi fyrirtæki, og hann efaðist ekki um,
að hann myndi kunna vel við starf sitt sem vara-
forstjóri þess.
Jeff fann stað, þar sem hann gat lagt bílnum,
og fimm mínútum síðar var hann kominn að stúlk-
unni við símaborðið.
— Halló, elskan, sagði hann, og hún brosti strax
við honum.
— Þér eruð nýi þrælkunarstjórinn, gat hún upp
á. Jeff kinkaði kolli og gekk inn á skrifstofuna.
Hann stóð uppi við skápinn og virti fyrir sér
fjórar stúlkur, sem sátu hver við sitt skrifborð
önnum kafnar við að opna bréf, sem nýlega höfðu
borizt.
— Góðan daginn, signorita, sagði hann við
svarthærðu stúlkuna við fremsta skrifborðið. Hún
virtist með á nótunum og kinkaði strax til hans
kolli.
— Danski Ameríkaninn er kominn! hrópaði hún,
og hinar þrjár litu upp. Tvær þeirra störðu lengi
á hann, og sú þriðja — stúlkan, sem sat næst
dyrunum að skrifstofunni, þar sem Jeff átti að
hafa aðsetur, leit aðeins flóttalega á hann og sneri
sér síðan aftur að bréfunum. Hinar tvær buðu
góðan daginn, en stúikan í horninu þagði. Hann
stökk yfir hliðið við afgreiðsluborðið í stað þess
að opna það, og þegar hann kom að skrifborðinu,
sem næst var dyrunum að skrifstofu hans, nam
hann staðar. Stúlkan leit upp. Það var kurteisleg
spurning í grænum augum hennar.
— Halló, Rauðkollur, sagði hann.
Þetta hreif heldur illþyrmilega. Stúlkan eld-
roðnaði, og fingur hennar reyndu að fálma eftir
öðru umslagi. Árangurinn varð sá, að hún reif
bréfið, sem í umslaginu var og varð að skeyta
því saman, til þess að botna nokkuð í því.
Jeff stóð kyrr og virti hana fyrir sér. Hún hlaut
SMÁSAGA
EFTIR
ELLINOR 0BERG
að vera viðurnefninu Rauðkollur vön. Annað var
óhugsandi — hárið á henni var logandi rautt.
Jeff sneri sér við og gekk inn á skrifstofu sína.
Andartaki síðar heyrði hann meðeiganda sinn,
Karl Berner, koma.
— Jæja, eruð þér búinn að heilsa starfsfólkinu?
spurði Berner. Jeff hristi höfuðið.
— Ég ætlast til þess að vera opinberlega kynnt-
ur fyrir stúlkunum, sagði hann. Hann fann sjálf-
ur, að rödd hans var einkennilega flatneskjuleg,
og hann hafði það á tilfinningunni, að hann hefði
beðið ósigur, þótt hann gerði sér ekki grein fyrir
ástæðunni.
Stúlkan við símaborðið hét Else. Hún leit á
Jeff með tilbeiðzlu í augunum, og hann sendi
henni eitt af sínum beztu yfirlætisbrosum.
Dökkhærða stúlkan næst afgreiðsluborðinu hét
Lisbeth, og hún spurði hvenær hann væri vanur
að borða miðdegisverð, og hvort hún ætti að
hringja á veitingahús í nágrenninu og taka frá
borð.
— Jpff er meðeigandi í fyrirtækinu, Lisbeth,
ekki viðskiptavinur, sagði Karl. Hinar stúlkurnar
tvær hétu Ruth og Towe. Þær voru viðmótsbýð-
ar, vel klæddar og fjörugar. Hann hefði einmitt
ráðið slíkar stúlkur, ef hann hefði haft einhver
völd í fyrirtækinu.
Rauðkollur hét Helle. Hún var hvorki viðmóts-
þýð, vel klædd né fjörug. Hún var kurteis, kulda-
leg, fullkomin og bar sig vel. En hinar voru „stúlk-
ur“ — sannar stúlkur að áliti Jeffs. en aftur á
móti virtist Helle mikil heimskona. Nema hvað
hann hafði séð hana roðna. Og nema hvað hann
hafði séð vel snyrta fingurna skjálfa.
Jeff tók nú að kynna sér starfsemi fyrirtækis-
ins. Ruth var sú fyrsta, sem send var út. Hún átti
að aðstoða tvo Bandaríkjamenn við að kaupa
minjagripi. Fimm mínútum síðar lagði Lisbeth af
stað, til þess að sýna franskri fjölskyldu hið mark-
verðasta í borginni. Hún fór í Studebakernum, og
Karl vonaðist til þess, að viðskiptavinirnir yrðu
ekki fleiri en fimm í hóp þann dag.
Tove fór í Volkswagen-bílnum, til þess að aka
þýzkum hjónum, sem voru á brúðkaupsferð.
— Þeim verður að líða sem notalegast, sagði
hún, þegar hún tók upp bíllyklana af lyklaborðinu.
— Ágætar stúlkur, sagði Jeff í viðurkenningar-
skyni við Karl. — Þær geta bæði talað mörg
tungumál og ekið mismunandi bílgerðum. Og svo
eru þær þar að auki bráðfallegar. Ég hef það á
tilfinningunni, að ég hafi sett dollarana mína í
gullnámu . , .
Karl hló og sagði, að þetta hefði hann einmitt
verið að útskýra fyrir Jeff í þessar þrjár vikur,
og Jeff játaði sakbitinn, að hann hefði víst verið
nokkuð seinn að koma auga á þetta.
— En Rauðkollur? spurði hann.
— Rauðkollur. Karl var ekki strax með á nót-
unum. — Nú, Helle? Hún fer til Helsingör með
enskum majór og konu hans og dóttur. Þau ætla
að sjá gröf Hamlets. Hún ekur í Jagúarnum. Helle
sér alltaf um þvílíkt. Það á vel við hana. Það er
alltaf kvartað, þegar Helle er send í Tivoli með
stúdentahóp, en aldrei þegar hún er send á safn
með fornleifafræðingi. Helle er sérfræðingur.
— 1 hverju? spurði Jeff. — Deyfð? Hún virðist
samt ekki af þvl taginu.
— Segðu heldur fágun, sagði Karl. — Og mér
finnst hún einmitt af því taginu ...
Jeff varð hugsað til Helle, sem var svartklædd
í hvítri blússu. Hann minntist hins formlega kurt-
eisisbross hennar. En það var eitthvað, sem ekki
stóð heima. Eins og þegar litlar telpur klæða sig
í kjóla mæðra sinna . . .
Stuttu síðar kom enski majórinn með fjölskyldu
sína. Helle bauð þau velkomin og sagðist hafa
pantað borð í Helsingör, þar sem þau gætu drukk-
ið te síðar um daginn. Þegar tedrykkjunni væri
lokið, gætu þau haldið til Krónborgar. Hún hafði
séð um sérstaka leiðsögu um kastalann, og klukk-
an sjö myndi kvöldverður bíða þeirra í sérstökum
bási í einhverju gistihúsinu við ströndina.
— Fyrirtak, sagði majórinn.
Helle tók lyklana að Jagúarnum, og stuttu síðar
ók rennilegur blár bíllinn út um hliðið.
Næsta dag sendi Jefí Helle í Tivolí með nokkr-
um lífsglöðum Itölum. Karl var farinn með fjóra
Hollendinga, svo að Helle gat ekki áfrýjað dómn-
um til hæstaréttar.
— Ég kem sjálfur með, sagði Jeff. — Mig lang-
ar til þess að sjá, hvernig þetta fer allt saman
fram. Ég er nýliði hérna nefnilega.
Helle var mjög föl, en hún brosti kuldalega
og sagði, að Tove eða Ruth hefðu vafalaust verið
hæfari til þess að kenna honum, hvernig Itölum
bæri að haga sér í Tivoli.
Jeff þóttist ekki heyra þetta. Hann tók hatt
sinn, benti Itölunum að leggja af stað og ýtti
heldur hranalega á eftir Helle.
Jeff gerði ráð fyrir, að sem nýliði, væri ekki
tekið alvarlega á því, ef honum yrði á einhver
skyssa. Smáskyssa, sem gæti ekki gert mannorði
fyrirtækisins neitt tjón. Hann lét Italana „hverfa“
eftir að hann og Helle höfðu beðið þess, að Ital-
irnir lykju erindi sínu við einhverjar lauslætis-
drósir, sem áttu fremur erfitt með að skilja þá.
Helle maldaði f móinn, en Jeff hélt þvi fram,
að Italirnir hefðu gefið sér bendingu um, að þeir
vildu fremur halda áfram upp á eigin spýtur.
Helle virtist í vafa um það, hversu ósvífin hún
gæti verið gagnvart nýja húsbóndanum, en komst
bersýnilega að þvi, að hún gat ekkert gert sér
til varnar.
— Það eru 25 ár síðan ég var síðast í Tivolí,
sagði Jeff algerlega sannleikanum samkvæmt.
Hann hafði verið fjögurra ára gamall, þegar for-
eldrar hans fluttust til Florida. — Er yður ekki
sama þótt þér sýnið mér nú garðinn eins og hverj-
um öðrum ferðamanni?
Helle vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið, en
hún kinkaði kolli. Hún vissi fjöldann allan um
Tivolí, um sögu garðsins og um þá, sem höfðu
hjálpað við að skapa hann.
— Eigum við að fara í hringekjuna? spurði
Jeff, þegar hún virtist hafa þurrausið þekkingar-
brunn sinn. Helle leit skelfd á hann.
— Ég vildi að þér hefðuð heldur farið með
Tove eða Lisbeth, sagði hún. En hún fór í hring-
ekjuna með honum, þótt henni virtist það þvert
um geð. Síðan tóku þau þátt í skotkeppni og unnu
að launum himinbláan .bangsa.
— Viljið þér bera hann fyrir mig, sagði Jeff.
Helle leit á hann með augnatilliti, sem kom hon-
um til þess að halda, að hann væri argasti böðull.
f rússíbananum greip hann utan um hnútinn
í hnakka hennar og togaði í. Hún gaf frá sér vein,
en tárin, sem runnu niður kinnar hennar á eftir,
stöfuðu ekki af líkamlegum sársauka. Hann leit
á eldrautt hárið, sem dansaði um vanga hennar
og féll niður á axlir hennar og stakk illilega í
stúf við svartan jakkann. Og hann leit á litla
nælonhnykilinn, sem hann hélt á.
— Aha! sagði hann. — Hárkolla! Þvílík svik.
Og ég sem hélt að þér væruð öll jafn ósvikin.
— Þér haldið víst, að þér séuð ákaflega fynd-
inn, sagði Helle bálreið. Tárin runnu niður kinn-
ar hennar, og hún reyndi af öllum mætti að taka
hárið saman i hnakkanum. — Þér haldið, ef losað
er um hárið á stúlku, gjörbreytist hún skyndilega
og faðmi yður og kjassi. Þér hafið lesið of margar
bandarískar ástarsögur. Hún snerist á hæli og
hljóp af stað, hraðar en hann hafði gert ráð fyrir
að hægt væri að hlaupa á Þessum háu hælum.
Hann stóð og starði aulalega á nælonhnykilinn í
hendi sér.
— Þetta er rétt hjá yður, Helle, sagði hann.
— Þetta var ekki fyndið. En þetta var nauðsyn-
legt. Síðan stakk hann hnyklinum í vasann og
snautaði út úr Tivoli. t
Hún kom ekki á skrifstofuna daginn eftir og
heldur ekki næsta dag. Karl var áhyggjufullur,
og Lisbeth bálreið. Hún varð fyrir bragðið að aka
lafði Fotheringay til Fredriksborg.
Á föstudagskvöldið tók Jeff Jagúarinn og ók
heim til Helle. Hún bjó í einbýlahverfi, þar sem
öll húsin báru vitni um fastan, borgaralegan auð.
Jeff hemlaði á mölinni fyrir framan húsið og kom
um leið auga á fölt andlit Helle i einurn glugg-
anum.
Hann þrýsti á dyrabjölluna og tók fingurinn
ekki af bjöllunni, fyrr en Helle opnaði.
Hann bjóst ekki við því að hún byði sér inn.
— Þér hafið ekki komið á skrifstofuna í þrjá
daga, án þess að senda læknisvottorð, sagði hann.
Skyndilega þagnaði hann og gapti. Hún greiddi
sér nú ekki eins og áður.
Maður kom í dyragættina. Lítill, þybbinn,
virðulegur og að því er virtist önuglyndur maður.
— Hver er þessi ungi maður, Helle, og hvað
vill h'ann á þessum tíma dagsins? spurði hann
og Jeff datt ósjálfrátt í hug spánski rannsókna-
rétturinn.
— Þetta er Morton, sagði Helle. — Húsbóndi
minn ...
— Einmitt, sagði litli maðurinn, og einhvern
veginn tókst honum að líta niöur á Jeff, sem þó
var 186 cm. á hæð.
—_ Morton. þetta er föðurbróðir minn, Jespersen.
Hún virtist bera óttablandna virðingu fyrir
frænda sínum.
Jespersen fannst sér bersýnilega bera skylda
til þess að bjóða Jeff inn, og hann sendi Helle
til Þess að ná í bolla, handa þessum óboðna gesti.
G
VIK AN