Vikan - 01.10.1959, Síða 7

Jane varð fljótt Ijést, að fJölskyfda
Ntens var gerólík þvl, sem kiin
átti að venjast . . .
styttur milli stórra málverka, sem
sömuleiðis voru flest ófullgerð.
— Ég ætla að skilja þig eftlr hjá
pabba andartak, sagði Sten. — Ég
ætla að lita á bátinn snöggvast, svo að
við getum farið i róðrarferð á vatninu
á eftir.
Jane virti John Langgárd fyrir sér
með athygli og leit síðan á myndirnar
hans, sem hann var fús til að skýra út
fyrir henni.
— Hvað lízt yður nú bezt á? spurði
hann.
— Þetta litla málverk með drengn-
um og stúlkunni, svaraði Jane án þess
að hugsa sig um.
— Ha, ha! hló Langgárd og klapp-
aði henni á öxlina. — Þér verðið alveg
fyrirtaks-eiginkona handa Sten; þessi
mynd er nefnilega eftir hann. Þetta er
fyrsta olíumálverkið, sem hann mál-
aði. 1
Jane var feimin, en það virtist ekki
særa hann, þótt hún hefði valið eina
af myndum sonar hans.
Brátt varð hann alvarlegur á ný og
sagði: — En það er skratti hart að
geta ekki boðið ykkur neitt; ég á varla
bót fyrir rassinn á mér....
— Þér þurfið alls ekki að bjóða
okkur neitt, skaut Jane inn 5.
Eg held nú það. Ég er bara hræddur
um, að ég fái ekki meira lán hjá kaup-
manninum. Þú átt víst ekki svona
fimmtíukall? Bara að láni, skil-
urðu....
— Jú-jú. Hún tók seðil upp úr tösk-
unni — hálfvandræðaleg.
— Þakka þér fyrir. Þú ert fyrirtak!
hrópaði John og kyssti hana á kinnina.
- Komdu nú, þú verður að líta inn til
mömmu, á meðan ég fer til kaup-
mannsins.
Hann greip í handlegg hennar og fór
með hana inn í eldhúsið, þar sem hann
bókstaflega fleygði henni í fangið á
ótrúlega ungri konu í síðbuxum. Sjálf-
ur var hann ákaflega líkur Sten, þar
sem hann strunsaði út um dyrnar með
hárið allt 5 óreiðu.
— Velkomin. Þér eruð þá Jane!
hrópaði móðir Stens.
Hún var einnig ákaflega vingjarn-
leg. Jane sagðist hafa heilsað upp á
Níels og Karen.
— Þá eru aðeins Ingolf og Whiský
eftir. Jó, Ingolf er minnsta barnið, sex
ára gamall, og Whiský er hundurinn.
En þeir eru vist einhvers staðar úti að
leika sér. Þeir eru alltaf saman.
í þessu birtist sendill í dyrunum.
— Pakki frá slátraranum, sagði ungi
maðurinn.
— Æjá, takk fyrir, þetta er steikin.
Anna Langgárd ætlaði að taka við
pakkanum, en sendillinn lét hann ekki
af hendi.
— Ég.... ég má ekki afhenda hann,
nema ég fái borgað út I hönd. Ströng
fyrirmæli, sagði hann til áherzlu.
Augu frú Langgárds myrkvuðust. —
Bölvaður dónaskapur. Hvað á þetta að
þýða?
— Veit það ekki. Geri eins og mér
er skipað.
Móðir Stens barði fingrunum í eld-
húsborðið. Síðan sneri hún sér að Jane.
— Heyrið þér, það vill víst ekki svo
vel til, að þér séuð með einhverja pen-
inga á yður?
— Jú, svaraði Jane og tók upp pen-
ingana. Anna Langgárd tók við seðl-
unum, en stakk afganginum í vasann.
— Ég fæ þá bara að láni. Þú færð
þá bráðlega aftur.
Jane sagði fátt, þegar þau voru kom-
in út á vatnið i litla bátnum. Hún var
reið, ekki húsráðendum, heldur sjálfri
sér. Henni gramdist, hversu treg hún
var að lána þeim þessa smámuni.
Listamannalíf átti víst ekki við hana,
ef hún þoldi ekki slika smámuni.
En áður en langt um leið, hafði
Karen einnig fengið peninga að láni
hjá henni.
— Fyrir nótum, sem ég verð að fá,
útskýrði hún.
Henni brá þess vegna engan veginn,
þegar Níels kom að henni I rúminu
sunnudagsmorguninn. Karen var fyrir
löngu byrjuð á æfingum sínum.
— Þú ætlar að fá lánaða peninga
fyrir hæggengri plötu, hrópaði hún á-
kveðin.
— Hvernig vissirðu það? spurði
Níels hrifinn. — Ég var að hlusta á
alveg brjálaða plötu í útvarpinu í nótt.
Það var....
— Hvað viltu mikið? greip hún fram
i fyrir honum.
Hann sagði henni það strax. Síðan
bætti hann við: — Góða mín, platan
verður eign fjölskyldunnar, svo að þú
getur hlustað á hana, hvenær sem þér
sýnist.
— Þakka þér innilega fyrir. Jane
teygði sig eftir tösku sinni og rétti
honum peningana. — Og fæ ég þá
svefnfrið?
Helgin tókst annars með prýði. Þati
skemmtu sér vel. fóru í gönguferðir
eða reru út á vatnið, auk þess sem þau
teiknuðu dálítið. Jane þótti gaman að
Tngolf. sem var kvndugur hnokki, og
Whiský, sem elti drenginn, hvert sem
hann fór. Hann fékk einnig peninga
fyrir ís, sem hann bað um í anda fjöl-
skyldunnar.
En er tók að líða á daginn, kevrði
samt um þverbak, þegar faðir Stens
tók nú aftur að tala um smálán.
Þau halda bersýnilega. að ég sé ein-
hver peningabrunnur, hugsaði hún og
sagðist vilja fara heim með fyrstu
lest.
Hví þá? spurði Sten hissa.
— Vegna þess að ég er búin að fá
nóg af þér og fiölskvidu binnl! hróp-
aði hún. — Oe svo vil ég fá fimm min-
útna frið — til bess að nakka saman.
Hann fyledi henni n'ður stigann. T
ganeinum 1á Whiský i körfunni sinni
og virtist nú orðinn brevttur á þvi að
rápa um. Hann starði á hana svo und-
ireefinn og b’ðiandi. að hann minnti
hana á alla ættingia hans. þeear bau
voru að biðia hnna um lán. Hún tók
unn tveggiakrónunening og kastaði I
körfima til hans.
— Hvað ertu að eera? sourði Sten.
— TTann má ekki verða út undnn.
svaraði hún
Á stððinni saeði hnn honum í fáum
orðnm. að hún eæti hreinleea ekki
iifað hvi lifi sem hau lifðu. og að hún
væri í rauninní ákaflega hversdagslee
n» hefði skiáflagt. heear hún hélt. að
hún gæti lifað lífi listamannsins. Þet.ta
hafði allt saman verið mesti misskiln-
ingur, og hún vildi ekki sjá hann fram-
ar.
Sten, sem hafði ekki heyrt neitt um
öll lánin né féð, hverju hún fleygði í
hundinn, skildi ekki, hvert hún var að
fara, og reyndi að fá hana til þess að
segja sér, hvað að væri, en í því kom
lestin, og hún vatt sér þegar inn í
hana.
Þetta voru eiginlega mestu vand-
ræði, vegna þess að föður hennar
hafði alls ekki litizt á þetta tiltæki;
hennar, — að verja helgi með ungum
manni, sem hún hafði ekki einu sinni
kynnt fyrir honum, og hann hafði sett
það skilyrði, að hún byði honum að
minnsta kosti heim í næstu viku. Faðir
hennar var maður ákveðinn, og ef hún
gerði ekki eins og fyrir hana var lagt,
Framlh. á bls. 25.
Fyrirsætan varpaði
af sér sloppnum
og steig upp
á pallinn.
riöí, ,m>I)Ion
imiÖTOfi B TÍSVí'
isiT •lugalgiib-iiÖiiid
nfitq^slriqqu Kieg tbi
iBÓ«d b muSioJH mit
167 Btj «o .munÍH sBd
«i9ii lailatBnuf.t'íd s

ifc.

VIKAN
8