Vikan - 01.10.1959, Side 14

Og án þess að hugsa mig um
tvisvar, skellti ég henni gfir
hnén á mér og rak henni þrfú
vel útilátin högg á bakhlutann . . .
Ég veit, að vinir minir telja mig þó
nokkuð gáfaðan. Forstjórinn í útflutn-
ingsfyrirtækinu, þar sem ég vinn, er
vafalaust á sömu skoðun, því að hann
fær mér erfiðari og ábyrgðarmeiri
verkefni í hendur með degi hverjum,
og hann hefur gefið í skyn, að ég
verði einhvern tíma hátt settur hjá
fyrirtækinu. I fljótu bragði virðist því
engin ástæða vera fyrir mig að vera
með minnimáttarkennd. En ég verð að
viðurkenna, að á einu sviði er ég ótta-
leg afturúrkreista. Ég skil nefnilega
ekki konur. Það hlýtur beinlínis eitt-
hvað að vera að mér. Ég hegða mér
alltaí eins og fáráðlingur gagnvart
veikara kyninu. Auðvitað ætti ég ekki
að vera að koma upp um þennan veik-
leika minn, en eftir öll þau axar-
sköft, sem mér hafa orðið á, finnst
mér á einhvern hátt fróun í því að
leysa frá skjóðunni. Síðar getið þér
svo sagt mér, hvort þér séuð sammála
mér um það, að ég sé þessi afglapi,
sem ég held mig vera.
Hlustið nú á: Fyrir tæpu ári kynnt-
ist ég ákaflega fallegri stúlku í sam-
kvæmi hjá einum vina minna. Þetta
var ást við fyrsta handaband, — að
minnsta kosti á mína hlið. Ég segi
það satt, að ég var hreinlega mátt-
laus í hnjáliðunum, þegar ég tók i
höndina á henni. Oúú, hvað hún var
falleg, — há og grönn, fullkomin kona,
með mjúkt og fallegt hörund og stór,
leikandi augu og logandirautt hár.
Annars er ógerningur að lýsa henni.
Maður verður að sjá hana i eðlilegum
iitum, brosið fallega og allt það.
Ég fór varla frá henni allt kvöld-
ið — eins og húsbóndahollur rakki —
og dansaði mikið við hana. Það eru
engar ýkjur, en ég leyfði bókstaf-
Smásaga
eftir
Erik Pouplier
lega engum að komast að henni allt
kvöldið nema rétt aðeins til þess að
líta á hana aðdáunaraugum. Mér er
íyllilega ljóst, að það er ákaflega óvið-
eigandi að hanga svona i kringum
konu í samkvæmi, en þetta kvöld
þverbraut ég allar siðareglur. Ég var
yfir mig hugfanginn af stúlkunni.
Súsanna hét hún, — kölluð Sanna.
Þegar farið var að borða kvöld-
verð, mösuðu allir um allt milli him-
ins og jarðar, og einn gesturinn fór
að tala um daður í sumarleyfum. Þá
var það, að Sanna greip fram í fyrir
honum og sagði, að sömu sögu væri
að segja um það, þegar fólk yrði ást-
fangið í samkvæmum. Hún trúði alls
ekki á slíkt. Það væri bókstaflega
hlægilegt, sagði hún, þegar fullorðnir
menn héldu, að tilfinningar þeirra
gagnvart einhverri konu væru ó-
sviknar, þótt þeir hefðu skemmt sér
með henni eina kvöldstund og hefðu
ef til vill síðar fengið að kyssa hana
sakir vínneyzlu og gleðinnar, sem í
samkvæminu ríkti. Þegar maðurinn
reyndi svo síðar að halda þessu til
streitu, væri voðinn vís. Daginn eftir
hefði stúlkan vafalaust gleymt
honum.
Já, takk, hugsaði ég, — þá veit
maður það.
Auðvitað reyndi ég ekki að komast
í samband við Sönnu eftir þetta
kvöld, þótt mig bráðlangaði oft til
þess að hringja til hennar. En ég
cetlaöi ekki að gera mig að fífli. Ná-
lægt tveimur vikum síðar rakst ég
á vin minn, sem haldið hafði sam-
kvæmið. Hann byrjaði á Því að segja,
að ég væri óttalegur kjáni.
- Nú? spurði ég.
— Jú, sagði hann. Þú varst ákaf-
lega hrifinn af Sönnu þetta kvöld,
var það ekki? Hvers vegna hefurðu
ekki haldið þeirri vináttu við?
— Nei, sagði ég yfirlætislega, ég
trúi ekki á daður i samkvæmum.
— Jæja, þú um Það, en ég get sagt
þér það, að Sanna hringdi til mín
um daginn og spurði, hvers konar
ruddi þú eiginlega værir.
— Þarna sérðu!
— Já, 'því að henni fannst þið hafa
átt svo vel saman og að hún kynni
vel við þig, en þegar hún heyrði ekki
í þér eftir samkvæmið, gaf hún upp
alla von.
Ég varð auðvitað feginn að heyra
þetta. Ég hugsaði með mér, að ég
hefði augsýnilega misskilið hana, og
innan stundar var ég búinn að
hringja til hennar og bjóða henni á
revýju. Þetta tókst með afbrigðum
vel. Hún var jafnfalleg og aðlaðandi
og hún hafði verið i samkvæminu, og
ég komst ekki hjá því að sjá, að hún
endurgalt vinsemd mína. Ég kvaddi
hana svo og þakkaði henni fyrir, og
áður en við skildum, höfðum við á-
kveðið að fara með strætisvagninum
næsta sunnudag eitthvað út fyrir
bæinn og ganga úti i náttúrunni.
Við vorum mikið saman upp frá
þessu. Dag einn sátum við og mös-
uðum saman, þegar hún sagði skyndi-
lega:
— Stundum óska ég þess að búa
í landi eins og Italiu. Ég hef oft ver-
ið í leyfi í Róm, og ég kann ákaflega
vel við Itali. Svo fjörugir! Svo sann-
ir! Svo spennandi! Svo hugmynda-
príkir! Konu með mitt skapferli
finnst mennirnir hérna stundum allt
of daufir'
Ég skrifaði þetta bak við eyrað.
Ég ætlaði sannarlega að sýna henni,
hvað í mér bjó!
Ég fékk tækifærið til þess að hegða
mér eins og blóðheitur Itali sumar-
kvöld eitt, þegar ég ákvað að heim-
sækja hana án Þess að gera boð á
undan mér, en ég hafði aldrei komið
heim til hennar áður. Við vorum ekki
enn orðnir svo nánir vinir, að hún
hefði kynnt mig fyrir foreldrum
sínum,
Þau áttu heima 1 einbýiishúsi, og
þegar ég var í þann veginn að hringja
dyrabjöllunni, kom ég auga á rautt
hár Sönnu i glugganum á kvisther-
berginu. Hún hafði ekki séð mig.
Þá datt mér skyndilega dálitið I hug.
Nú ætlaði ég svei mér að koma henni
á óvart! Ég gekk umhverfis húsið og
fann brátt það, sem ég var að leita
Fyrir nokkru knúði ungur maður dyra á gistihúsi einu
í Reykjavík að nóttu til og baðst gistingar. Kona var í
fylgd með manninum og sagðist vera eiginkona hans.
Dyravörður sagði eitt herbergi laust og tók fram gestabók
hússins. Skrifuðu þau bæði nöfn sín, og skyldi maður-
inn síðan greiða herbergisleiguna fyrir fram. Þegar til
kom, reyndist hann ekki hafa nægt fé handa á milli, en
hafði þó áður sagzt vera kaupmaður utan af landi. —
Gekk nokkra stund í þófi, en sá varð endir, að konan
iagði til það fé, sem á vantaði. Hugðist dyravörður síð-
an bera upp tösku þeirra hjóna, sem var bæði stór og
þung. Sagði maðurinn í henni mikil verðmæti og bað
dyravörð fara varlega með. Dyravörður fór fyrir, en
gestirnir á eftir. Er komið var í efsta stigann, bilaði lás
töskunnar, og valt þá út grjót og pappírsrusl, gömul dag-
blöð og fleira. Valt grjótið niður stigjmn, og áttu skötu-
hjúin fótum fjör að launa.
Aumingja drengurinn.
Elvis Presley skrifaði nýlega
vini sínum í Hollywood og kvart-
aði þar m. a. um það, að hann
þjáðist af feimni, siðan liann kom
í herinn, og sagði því til sönnun-
ar eftirfarandi sögu:
Fyrir nokkru átti ég frí nokkra
daga og dvaldist þá í Miinchen
og hjó á sama gistihúsi og Kim
Novak. Áður höfðum við oft talað
saman i síma og farið vel á með
okkur.
Nú, sem við vorum þarna bæði
stödd, ákvað ég að heimsækja
hana. En er ég kom að dyrunum,
áræddi ég engan veginn að berja.
Hné mín skulfu, og ég var allur i
uppnámi. Ég ætla ekki að lýsa
þvi fyrir þér, hve feginn ég varð,
er þjónn, sem þarna átti leið fram
hjá, sagði mér, að Kim væri farin
af gistihúsinu og úr horginni fyr-
ir meira en tveimur tímum.
Einu sinni í
fyrndinni, þegar
speglar voru sjald-
séðir hér á landi,
komu tveir ungir
piltar og gamall
karl saman inn á
eitingastofu, en
á einum veggnum
hékk mjög stór
spegill. Þremenn-
ingarnir tylltu sér
við borð saman og
nutu veitinganna
í ró og næði. En
meðan þeir sátu
og gæddu sér, —
varð karlinum tíð-
litið til spegilsins.
Þeir urðu nú allir
samferða út, en þá
segir karlinn:
— Tókuð þið,
strákar, eftir
tveimur laglegu
piltunum, sem
sátu í hliðarher-
berginu, og með
þeim svo grimmi-
lega forljótur
ft.karl?
Einhver vinsœlasta íþrótt á baöstööum erlendis er aö fara á sjóskíöum.
Ungir sem gamlir stunda þessa íþrótt og leggja á sig heilmikiö erfiöi
til þess aö geta oröiö hlutgengir, því aö þaö þykir heilmikill heiöur aö
því aö vera scemilegur skíöamaöur. Svo eru til skólar, þar sem þessi
„skíöaíþrótt“ er kennd, en elcki er þaö fyrir „blankan“ álmenning aö
stunda þar nám, því aö \hver kennslustund er dýr. Ungur ÞjóÖverji,
Hardy Krúger, stofnaöi fyrir nokkru slíkan skóta suöur í Locarno, og
nú leggja milljónungar og kvikmyndaleikarar leiö sína þangaö til skíöa-
náms. Á myndinni gefur hann lærisveinunum lvugmynd um, hvernig
aö skuli fara.
\ o
^ Guðniundur „meistari“ átti fjórar forláta-vínflöskur, og
var ein gul, önnur rauð, þriðja græn og fjórða blá. Gaf hann ''
þeim nöfnin: Hitler, Stalín, Mússólíní og Churchill. Einu
sinni á ári hélt hann veizlu fyrir bezta kunningja sinn, og
voru þá allar flöskurnar íullar af víni, en víntegundirnar
jafnmargar og flöskurnar. Nú rann upp veizludagur, og
settust þeir vinirnir að drykkju, og var byrjað að drekka
úr Hitler. Þegar liðið var að miðnætti, var búið úr
Hitler og Stalín og langt kornið niður í Mússólíní, en þá
var líka farið að svífa svo mikið á þá drykkjubræður, að
báðir sofnuðu. Um leið og Guðmundur lagði sig, hafði Mússó-
líní fallið á hliðina, og rann vínið um borðdúkinn. Árla næsta
morgun vakna þeir jafnsnemma vinirnir og ætla að fá sér
hressingu, en bregður heldur í brún, þegar þeir sjá, hvernig
umhorfs er. Loksins hefur Guðmundur upp röddina og
segir:
— Þetta er bágt ástand, félagi. Hitler og Stalín hefur
blætt út og Mússólíní ælt öllu, en God save the Queen, —
hérna stendur þá -Churchill minn teinréttur og skruggu-
fullur á skansinum.
Boðið upp í dans
Myndin er cmövitaö
frá París, því aö livar
annars staöar gefst
mönnum kostur á aö
bjóöa wpp svona œsi-
lega fáklœddum döm-
um á dansleikjum?
►
Það niunu ekki margir menn
í heiminum, sem geta stært sig
af því að hafa hálfa milljón
manna í vinnu. Þessi náungi
hér á myndinni mun einn
hinna fáu. Hann heitir Mit-
chell, býr í Suður-Afríku og á
þar alls konar námur, búgarða,
stórt flugfélag ásamt fleira.
Það var flugfélagið hans, sem
á sinum tíma keypti gamla
Gullfaxa af Flugfélagi Islands.
Það kom fyrir á vinnu-
stað í Reykjavík nýlega, |
er verkstjórinn leit yf-
ir vinnusalinn, að þar
var enginn að verki, en
konur og karlar stóðu
sem í álögum. Útvarpstæki var
í salnum, og er að var gáð,
hljómaði söngur Hauks Mort-
hens um ævintýri í Eyjum og
á Siglufirði. Hvort verkstjór-
inn hefur líka staldrað við og
hlustað, vitum við ekki, en víst
er, að enginn dægurlagasöngv-
ari hefur sungið sig inn í
hjörtu landsmanna sem Hauk-
ur. Hann er líka sá eini, sem
staðið hefur í „eldinum“ í
fjöldamörg ár og er, — eins og
gag-nrýnandi kornst að orði,
— á heimsmælikvarða.
Allar upptökur á hljóm-
plötur fara fram í Ivaup-
niannahöfn, og er það næst-
um daglegt brauð fyrir Hauk
að fljúga til Kaupmannahafn-
ar. Þangað er hann lfka að
fara hér.
Það þykir ekki sérstökum tiðindum
sæta í Hollywood, þótt eitt og eitt
hjónaband hrökkvi. Samt taldist það
til frétta, er Eddie Fisher skildi við
Debbie sína Reynolds, enda hafði
hjónaband þeirra verið talið „bera af“
i kvikmyndaborginni, og einhver
kjaftakerlingaklúbbur hafði kjörið
Eddie „bezta eiginmann ársins". Fyrst
eftir skilnaðinn hermdu fréttir, að
Eddie hefði verið óhuggandi, en eftir
myndinni að dæma hefur heldur bráð
af frúnni. En þarna er hún í hlutverki
leikur á móti þeim Bing Grosby og
______Wagner.

að, — langan stiga. Ég bisaði nú við
áð koma stiganum á sinn stað, —
hann var fjári þungur, — og með
því að taka á öllum kröftum tókst
mér að reisa hann upp. Ég klifraði
upp stigann og tókst að komast alla
feið upp að glugganum á kvisther-
berginu, án þess að nokkur tæki eft-
ir mér. Ég steig öðrum fæti inn um
gluggann — og rak upp ógurlegt
Indíánaöskur, um leið og ég stökk
inn.
Og þetta hafði sannarlega sín, áhrif.
Sanna rak upp skaðræðisöskur og
tók höndum fyrir andlit sér, eins og
hún hefði séð eitthvað hræðilega
ljótt.
En nú var það ég, sem varð skelfd-
ur. Ég heyrði þrusk bak við mig.
Ég sneri mér við, og þarna stóð þá
maður, stór og mikill, svo að mér
leizt ekkert á blikuna. Axlirnar á
honum voru á breidd við meðalhurð,
og ofan á þeim var höfuð, sem minnti
helzt á granítbjarg.
— Hver eruð þér? þrumaði hann.
Ég sagði til nafns, en það róaði
jötuninn engan veginn. Hann var
óhugnanlega grimmilegur að sjá.
Mér fannst hann ætla að henda mér
út um gluggann í næstu andrá.
— Þekkir þú Þetta fífl? spurði
hann Sönnu.
Sanna kinkaði skelfd kolli. — Ég
kynntist honum í samkvæmi, viður-
kenndi hún, en hún forðaðist að minn-
ast á, að við höfðum verið saman
oftsinnis eftir það.
Þursinn skrefaði að dyrunum. —
Þessa leið, hreytti hann út úr sér.
Ég þorði ekki annað en hlýða. Án
þess að segja orð fór hann á eftir
mér niður stigann og opnaði síðan
útidyrnar fyrir mig.
Sanna hringdi daginn eftir og
spurði, hvort ég væri orðinn óður,
og hún bætti því við, að það hefði
viljað illa til, að faðir hennar hefði
einmitt verið inni á herbergi hennar,
þegar ég birtist svona skyndilega.
Honum hafði alls ekki litizt sem bezt
á mig.
— Skilurðu ekki, sagði Sanna, að
ég skammaðist mín vegna þin. Ég
er alveg hissa á þvi, hvernig þú
hegðaðir þér, — að fullorðinn maður
skuli láta sér detta slíkt í hug! Ég
varð fyrir miklum vonbrigðum.
Við sættumst aftur. Sanna gleymdi
til allrar hamingju brátt glappaskoti
mínu, og ég reyndi ekki oftar að
þykjast blóðheitur. En eins og ég
sagði í upphafi, kann ég ekki lagið
á lconum. Ekki leið á löngu, áður en
allt gekk aftur á afturfótunum. Við
höfðum verið að horfa á kvikmynd,
þar sem hetjan var ruddamenni, sem
sló stúlkurnar, sem hann var með,
óspart utan undir. — Og samt elsk-
uðu þær hann.
— Þetta var ósköp kjánaleg mynd,
t Hollywood segjast þeir hafa þrjár
geröir af Ijóshœröu kvenfólki: í
fyrsta lagi Monroe og Mansfield, —
í ööru lagi Doris Day og í þriöja
lagi Laureen Bacáll og Evu Maríu
Saint.
Eftir skilgreiningu þeirra þar fyrir
vestan eru þessar þrjár geröir Ijós-
hœröra dísa harla ólíkar, og þykir
þeim mest til þeirra síöustu koma,
ef dæma skal eftir blaöaummælum.
Flestir hér muna eftir Evu Maríu
Saint í kvikmyndinni A eyrinni,
þar sem \hún lék snilldarlega á
móti Marlon Brando. Þaö hefur
lengi þótt loöa við Hollywood, ef
leikara tekst vel i hhutverki, aö
hann sé látinn leika hliöstætt hlut-
verk upp aftur og aftur. Þetta átti
ejnnig aö gera viö Evu Mariu.
Henni voru boöin ötalmörg lilut-
verk hliöstœö, þar sem ung og sak-
laus stúlka reynir aö leiöa afvega-
leiddan pilt á rétta braut. Hún
neitaöi öllum slíkum tilboöum, og
árangurinn varö sá, aö slöan hefur
hún leikiö í hverri stórmyndinni á
fœtur annarri. Eva María er gift og
á tvo syni, og þeirra vegna neitar
hún aö leika nema í einni mynd á
ári.
sagði ég, þegar við vorum á leiðinni
heim til Sönnu til þess að fá okkur
tesopa. (Jötunninn hafði nú brotið
odd af oflæti sínu og sætti sig nú við,
að ég fengi að heimsækja dóttur hans
endrum og eins). — Eins og nokkur
stúlka sætti sig við slíka meðferð.
—• Þar skjátlast þér, svaraði Sanna.
Innst inni dýrka konurnar rudda. Það
er eitthvað í eðlinu.
— Því að ruddamennið er svo
sterkur verndari. Sama er að segja
um mig. Ég dáist hið innra með mér
að ruddum. Ég get ekki að þvi gert.
Við höfðum setið og masað um
hríð uppi á herbergi hennar, þegar
okkur varð sundurorða. Þegar við
Framh. á bls. 24.