Vikan - 26.11.1959, Síða 6

Ég hef aldrei sagt frá þessu fyrr
— nema manninum mínum, og jafn-
vel nú verö ég að breyta öllum nöfn-
um, svo aö enginn kannist við mig
— eða hina, því að ég skammast mín
vegna þess, sem ég gerði þá.
Og þó ...
En það er bezt, að ég byrji á byrj-
uninni. Ég var þá í menntaskóla, en
góðvinur minn, Pétur, sem var fjórum
árum eldri en ég, bauð mér á stúd-
entadansleik. Ég fékk nýjan kjól í
tilefni kvöldsins og þóttist nú fær í
flestan sjó.
Það var í rauninni sjálfsagt, að
Pétur byði mér á dansleikinn, þvi að
við vorum alltaf mjög samrýnd. Hann
var sonur nágranna okkar og lagði
stund á læknisfræði, — og mömmu
og pabba var mjög vel til hans. Mér
þótti líka mjög vænt um hann, og
þegar við komum af kvikmyndasýn-
ingum á kvöldin, bauð ég honum á-
vallt góða nótt með kossi. Annað fór
okkar ekki á milli, þótt hann gerði
reyndar ráð fyrir, að við værum harð-
trúlofuð.
En á dansleiknum í stúdentaheim-
ilinu kynntist ég Eilífi.
Pétur kynnti hann fyrir mér, en
hann var einnig að lesa læknisfræði.
— Eilífur, sagði hann, — þetta er
Unnur.
Ég rétti hóum, ljóshærðum manni
höndina og sagði til nafns. Við sett-
umst við borð.
— Getið þið ekki verið hvort öðru
í hvert smn sem ég heyri lagið ,,Begin the
kynntist Eilífi. Það var á stúdentadansleik, og lagið
svo að þið sjáið, að síðan
— Nei, ég er núna i menntaskóla.
Kládía lauk gagnfræðaprófi. — Ég
boðið með þökl.%,im. En nú kemur hún
held, að hún hafi verið eitthvað veik.
— Hún er vist oft veik, sagði
Eilífur. -— Hún er það víst lika í
kvöld. En mér finnst hún hafa getað
hringt og afþakkað. Það var skemmti-
legt, að þú skyldir kannast við
Kládíu. En þekkirðu hana vel?
— Já, það hélt ég.
— Segðu mér . .. hvernig er hún
sem félagi?
Ég varð dálítið undrandi.
— Þú hlýtur að vita það sjálfur,
Eilífur, — þú, sem bauðst her.ni á
dansleikinn.
— Jaaá, sagði hann dræmt. ■— Ég
þekki hana raunar ekki það vel, —
mundu, að ég er ekki búinn að eiga
hér heima nema eitt ár. Faðir minn
rekur einhver viðskipti við föður
Kládíu, og ég hef verið heima hjá
henni, — en aðeins einu sinni. Ég
hringdi líka til hennar um daginn og
og heyra glymjandi tónlist og glaum
í húsinu næstum á hverju kvöldi.
Foreldrar mínir voru heiðvirt,
ósköp venjuiegt fólk, og ég fékk brátt
minnimáttarkennd gagnvart Kládíu,
sem greinilega taldi mig þó þess virði
að umgangast mig.
Þetta gat ég ekki með hægu móti
sagt Elífi. Þess vegna sagði ég áð-
eins:
— Ég hélt, að Kládía ætlaði á
stúlknaskóla í Sviss. Hún var ein-
hvern tima að minnast á það .
— Já, hún vill vist reyna að læra
frönsku, sagði Eilifur.
Loks spurði hann mig. hvort ég
vildi dansa, og á meðan Pétur sat
og hamraði á nóturnar, svifum við
út á dansgólfið, og ég naut þess að
hafa nú dansfélaga, sem var svo hár,
að ég varð að halla aftur höfðinu
til þess að horfast í augu við hann.
Ég held í sannleika sagt, að ég hafi
daðrað heldur um of við hann, —
jafnvel þótt ég vissi, að Pétur horfði
á okkur.
hefði svikið hann þetta kvöld.
— Nú er komið að mér! heyrðist í
Pétri, sem skaut upp kollinum á bak
við mig, um leið og dansinum lauk.
Ég sleppti Elífi, þótt mér væri það
þvert um geð. Pétur var aðeins á
stærð við mig, og mér fannst Það
allt í einu skipta mestu, að maðurinn
væri hár.
Viku síðar var okkur Pétri boðið
til Eilifs, og þar var Kládía einnig.
Hún var kát og fjörug, en virtist dá-
lítið föl. Við spurðum, hvernig móð-
ur hennar liði, og Kládía svaraði
stutt: — Henni líður betur. En hún
sagði ekki, hvað hefði verið að henni.
Eilifur hugsaði ekki um annað en
Kládíu, og mér sveið það að sjá,
hvernig hann greip hvert tækifæri
til þess að dansa við hana eða ein-
ungis gæla við hönd hennar.
— Vesalingurinn, hugsaði ég, —
því að Kládiu finnst hann, þegar öllu
er á botninn hvolft, ekki nógu góður
handa sér. Kládía vill helzt eiga for-
ríkan mann ...
— Hvað verður úr ferðinni til
til skemmtunar stundarkorn, sagði
Pétur. — Það er smáhlé, og ég er
búinn að lofa að spila 0 píanó í svo
sem hálftíma. Ég kem strax aftur.
Pétur lék mjög vel á píanó, bæði
klassísk verk og jazz.
Þegar við Eilífur vorum orðin ein
eftir, hófúm við ákafar samræður.
Hann sagðist ekki hafa komið til
borgarinnar fyrr en fyrir ári. Foreldr-
ar hans höfðu áður búið í öðrum bæ.
Nú voru þau búin að kaupa sér hús
í einbýlishúsahverfi, sem reyndar var
ekki langt frá heimili minu.
— Ég er því miður stúlkulaus í
kvöld. trúði Eilífur mér fyrir.
— Ég var búinn að tala við unga
stúlku, sem heitir Kládía, en hún
virðist hafa leikið heldur illilega á
mig.
— Kládía? endurtók ég hissa. -—
Kládia Nelson?
— Já. þekkir þú hana?
— Það held ég nú. Hún býr í stóra
einbýlishúsinu efst á hæðinni. Við
vorum skólasystur.
— Eruð þið það enn þá?
spurði hana, hvort hún vildi koma
með mér á dansleik, og hún þáði
ekki. Og þetta hefur áður komið fyr-
ir. Þá sagðist hún hafa verið veik.
Annars er hún ákaflega viðfelldin
stúlka,. en ...
Hann lauk ekki setningunni, held-
ur fór höndinni gegnum langt, úfið
hárið. Ég sá á honum, að hann var
vonsvikinn.
Mér lá við að segja: — Kládía hef-
ur vafalaust fundið annan betri!
En það hefði verið illa gert að
segja þetta, svo að ég Þagði. Við sát-
um þögul og hlustuðum á Pétur leika
á pianóið. Mér varð hugsað til
Kládíu. Raunar var hún bezta stúlka
— og mjög falleg, en hún hafði sýnt
það þrásinnis, að hún var argasta
höfðingjasleikja, og það gramdist mér
ákaflega. Ef til vill var það fremur
móðir hennar, sem var höfðingja-
sleikja. Hún var alltaf að tala um
ríkt og tigið fólk, sem heimsótti þau,
og þessi framkoma hennar hafði auð-
vitað haft sín áhrif á dóttur hennar.
Ég hafði komið nokkrum sinnum
heim til Kládíu, en ekki nema í
skyndiheimsókn, og mér hafði aldrei
verið boðið i samkvæmi heima hjá
henni, þótt mér sýndist ég sjá gesti
Saga úr daglega lífinu
Ungar stúlkur geta verið miskunn-
arlausar, — og hvers vegna skyldi ég
vera öðruvísi en stallsystur mínar?
Að lokum leið að því, að Pétur
hætti að leika og kom aftur til Þess
að ná í mig.
— Þakka þér fyir að gæta hennar
Unnur, sagði Pétur og brosti til Eilifs.
— Nú ætlum við að dansa.
— Áður en við yfirgáfum Eilíf,
sagði ég við hann:
— Geturðu ekki reynt að hringja
heim til Kládíu og spyrja, hvað orðið
hafi af henni?
— Jú, ætli ég geri það ekki, sagði
Elífur.
Seinna um kvöldið, þegar hann
bauð mér aftur upp, spurði ég hann,
hvort hann hefði frétt nokkuð af
Kládíu.
— Já, sagði hann, — ég talaði við
hana. Móðir hennar var veik, og hún
varð að vera heima hjá henni.
— Það var leiðinlegt, sagði ég.
En ég hugsaði: Húsið er fullt af
þjónustufólki. Og móðir Kládíu er
stór og mikill kvenmaður, sem virðist
ekki hætt við kvillum.
■— Hún sagði líka, að faðir sinn
væri farinn, sagði Eiríkur.
— Já, hann ferðast mikið, sagði
ég. — Það er fallega gert að fórna
sér svona fyrir móður sína.
— Já, það eru víst ekki margar
stúlkur, sem mundu leika það eftir
henni, viðurkenndi Eilífur.
Og ég sá á honum, að hann hafði
ekki misst trúna á Kládiu, þótt hún
Sviss? spurði ég, á meðan við sátum
að kaffiarykkju.
— Henni var frestað, sagði Kládía.
— Pabbi vill láta mig fara þangað
— til þess að læra málið og goða
siði!
Hún sagði síðustu setninguna bros-
andi, en mér fannst Þetta bros ein-
ungis bergmála hugsanir móður
hennar.
— Vilt þú það ekki líka? spurði ég.
— Jú, en mömmu er illa við að
missa mig.
— Hvaö segir læknirinn um móður
Þína? spurði Eilífur.
— Hann gaf henni einhver lyf,
sagði Kládía og tók þegar að ræða
um eitthvað annað.
En áður en við skildum, sagði hún,
að við þrjú yrðum að koma i heim-
sókn til hennar eitthvert kvöldið.
Hún væri nýbúin að fá fjölda nýrra
dægurlaga á plötum frá frænda sín-
um í Ameríku, og við yrðum að koma
að hlusta á þær.
Okkur kom saman um, að við
heimsæktum hana næsta laugardags-
kvöld.
Nokkrum dögum áður en við átt-
um að fara til Kládíu, hringdi hún
i mig og sagði, að það yrði að fresta
þessu til næsta laugardags.
Þegar ég sagði Pétri frá þessu,
sagði hann:
— Það var gremjulegt, því að ég
get ekki komið þá.
— Hvers vegna?
— Þá verð ég næturvörður í
sjúkrahúsinu.
B
VIKAN