Vikan - 26.11.1959, Blaðsíða 13

SMÁSAGA
EFTIR LESLIE CLYDE
gat ekki dulizt þaö, þótt lítt reyndur
væri. Hún kvaðst heita Susan Jones
og hafa skroppið með tjaldið á skott-
unni sinni út í guðsgræna náttúruna,
og svo kæmi vinstúlka hennar á
sunnudagsmorguninn.
Hún verður því með öðrum orðum
ein í tjaldinu í nótt, hugsaði Barney
með sér. En upphátt sagði hann:
— Er það nú ekki talsverð áhætta,
ég meina, að hafast ein við i tjaldi
að næturlagi. Eg á við, einkum fyrir
stúlku, sem er . . er . . .
Sér til mikillar gremju fann Barney,
að hann roðnaði við, og hann varð
gripinn eins konar örvæntingar-
dirfsku, þegar hann lét það flakka,
sem lá honum á tungu: — Sem er
svona falleg . . .
Susan hló. Hún var hláturmild og
hlátur hennar smitandi.
— Þakka yður fyrir, herra Thom-
as, svaraði hún, — ég held nefnilega.
að þér meinið þetta. Nei. ég held það
sé ekki svo hættulegt. Að minnsta
kosti hef ég gert Það nokkrum sinn-
um og ekki orðið meint af. En sjáum
nú til, . . . ég ætlaði að fara að sjóða
mér pylsur, og þá var ekki nokkur
lífsins leið að koma tauti við primus-
inn . . .
Þau gengu inn í tjaldið. Barney
tók að athuga prímusinn og reyndi að
setja upp sérfræðingssvip. Einhvern
veginn kom honum það til hugar, að
það mundi að minnsta kosti ekki reyn-
ast lakara að hreinsa primushausinn
með þar til gerðri nál, og þegar í ljós
kom, að Susan átti slíka nál i fórurn
sínum, framkvæmdi hann þá hreisun
sem bezt hann kunni með þeim
árangri, að andartaki síðar stóð blá-
skær loginn upp úr prímushausnum
og suðaði hátt við.
— Sjáum til, mælti Barney Thomas
stoltur af afrekinu og þurrkaði svit-
ann af enni sér. Og Susan klappaði
saman lófum af hrifningu.
— Ég vissi það alltaf, að þér mund-
uð reynast maður til að kippa þessu
i lag, herra Thomas. Maður sér það
strax á yður, að þér eruð maður, sem
kann tök á flestu og ekki er að tví-
nóna við það . . .
Hann roðnaði enn. Honum varð
litið á hendur sér; þær voru hvorki
sólbrenndar né sterklegar, enda yfir-
leitt ekki vanari stærri átökum en
stjórna sjálfblekung. En Susan vakti
hann af þeim hugleiðingum með því
að bjóða honum að doka við og bot'ða
með sér heitar pylsur. Henni gafst
naumast timi til að ljúka setningunm,
áður en hann svaraði boðinu játand’.
Næsta klukkústund leið í eins kon-
ar sæluvímu. Hann gat ekki moð
neinu móti skilið, að annað eins og
betta skyldi geta komið fyrir mann
eins og hann. Hann braut þó ekki
beilann meira um það í bili, heid ir
naut þess að virða þessa fallegi.
stúlku fyrir sér og hlusta á hann,
þegar hún masaði við hann um a■’t
milli himins og jarðar. Og í kyrrð og
\ arrna sumarkvöldsins vaknaði með
honura óljós von um eitthvað ósktlj-
anlegt og framandi. Barney var með
öðrum orðum skyndilega orðinn svo
ástfanginn, að þar komst ekki nein
skynsemi að. Hann lét sig engu skipte,
að kvöldverðurinn beið hans á borð-
um heima hjá tengdamömmu, og hann
ákvað að doka við í tjaldinu eins
lengi og unnt reyndist.
að var langt liðið á kvöldið, þeg-
ar Susan stakk upp á því, að
þau skryppu í bílnum hans og
leltuðu uppi einhverja krá, þar sem
þau gætu fengið sér hressingu, og
Barney var umsvifalaust til í það.
Þótt hún hefði stungið upp á þvi, að
þau tækjust ferð á hendur með loft-
belg eitthvað út i bláinn, mundi hann
umsvifalaust hafa værið til í Það. Hún
snakaði sér í kjól, og svo Oku þau af
stað. Loks námu þau staðar úti fyrir
krá, en þá kvaðst hún vilja lita þar
inn fyrst og - sjá, hvernig umhorfs
væri. Og þegar hún kom aftur eftir
andartak, lýsti hún yfir þvi, að krá
þessi væri svo sóðaleg, að þar gætu
þau ekki setzt að drykkju. Það varð
því ekki meira úr því. Barney stóð
hjartanlega á sama, fyrst hann aðeins
mátti njóta návistar hennar, og svo
óku þau viðs vegar um nágrennið og
nutu rökkursins og kyrrðarinnar.
Þegar þau komu aftur heim í tjaldið,
hitaði Susan þeim kaffi. Og þegar
þau höfðu drukkið, vafði Barney hana
örmum.
Hún veitti atlotum hans ekki neitt
viðnám, og nú var honum sjálfum
öllum lokið. Þess háttar var ekl'.i
sérgrein hans, og yfirvararskeggið
varð honum til vandræða og baga,
þegar hann kyssti hana. Hann ákvað,
að það skyldi fá að kenna á hnífsegg-
inni — og það fyrr en siðar.
Seint og síðar meir losaði hún sig
blíðlega úr örmum hans. — Góða
nótt, Barney, hvislaði hún, og röddin
var þrungin ástúð. — Nú verður þú
að halda á brott, það er orðið, svo
áliðið . . .
Það var heppilegt fyrir hann, að
það var að kalla engin umferð á leið-
inni til Woodstock Hills, því að hann
ók í sæluvimu með bros um varir
og langaði einna mest til þess að taka
lagið háum rómi. Hann fann ekki
einu sinni til kviða, þótt hann vissi,
hvað biði hans, — hafði ekki einu
sinni gert sér það ómak að semja
einhverja sögu sér til afsökunar, svo
að hann væri undir það búinn að
standa fyrir dómstóli hjá þeim eigin-
konu sinni og tengdamóður. Það eitt
angraði hann, að Susan hafði ekki sagt
honum heimilisfang sitt, — en hann
hafði látið henni í té utanáskrift sína,
og hún hafði heitið því að skrifa hon-
um.
Á einni kvöldstund hafði Barney
Thomas breytzt úr mús í mann.
ÞAÐ var liðið á sunnudaginn, og
enn var himinninn yfir Woodstock
Hills myrkvaður þrumuskýjum.
Barney leið alls ekki vel, þar sem
hann sat úti í garði tengdamóður
sinnar með bók í hendi. og lét sem
hann væri sokkinn niður i lestur.
Hugsanir hans voru viðs f jarri.
Marjorie bafði vakað éftir honum um
nóttina bg yfirhevrslan orðið mun
strangari en hann hafði nokkru s'rnni
getað látið sér til hugar koma ..alð'
óreyndu. Hún hafðí ekki 'm’éð neinu
móti viljað trúa Þeirri sögu hans, að
skyndilega hefði hann verið gripinn
svo óviðráðanlegri löngun til að
skreppa i kvikmyndahús, áður en
hann legði af stað, enda hafði gangur
myndarinnar, eins og hann sagði frá,
ekki orðið til þess að gera þá sögu
trúlegri i hennar eyrum. Hann varð
því að þola margar og leiðinlegar
aðdróttanir af hálfu eiginkonu sinnar,
það sem eftir var nætur, og ekki
batnaði um morguninn, þegar tengda-
móðirin kom dóttur sinni til aðstoðar
við réttarhöldin.
Barney lét þær þó ekki slá sig út af
laginu. Hann sór og sárt við lagði,
að hann segði satt, og þegar hádegis-
verði var lokið, mátti kalla, að versta .
fárviðrið væri liðið hjá, enda þótt
myrk þrumuský grúfðu enn yfir, Og
um Barney sjálfan var það að segja,
að nú var svo komið, að hann dauðsá
eftir því að hafa látið teyma sig út í
slíkt ævintýri og óskaði þess heitast,
að hann heíði ekki sinnt þvi. er stúlk-
an veifaði til hans. Og enda þótt hann
fyndi enn mýkt vara hennar við munn
sér, var hann gersamlega brotinn mað-
ur, óskaði þess .eins, að hann mætti
hafa frið, og fann ekki til neinrar
13