Vikan - 18.02.1960, Qupperneq 13

„Er hún eklri „sexý“ þessi?" hvíslaði John eins
og hann vœri hræddur um, að myndin mundi
hverfa, ef hann hefði ekki hljótt um sig.
Þeir höfðu ekki augun af stúlkunni. Hún gekk
hægt og eggjandi meðfram borðunum og settist
síðan við autt borð úti í horni. Hún lyfti hægri
fæti í kross yfir hinn vinstri, og nærskorinn kjóll-
inn kipptist ofurlítið upp, svo að enn meir bar á
fagursköpuðum fótleggjum hennar. Hárið var
svart og lá í mjúkum bylgjum niður með dökkum
vanganum. Hálsmál kjólsins var nógu flegið til
þess, að þeir gátu séð barm hennar lyftast og
hníga.
„Hún er blátt áfram töfrandi," sagði Hreinn
mjóróma. Hjartað barðist ákaft í brjósti honum,
og höndin titraði lítið eitt, er hann greip um
glasið og drakk síðasta sopann í botn. Síðan gekk
hann ákveðnum skrefum til stúlkunnar í horninu.
„Mætti mér veitast sú ánægja að dansa við
yður, ungfrú?" sagði hann á góðri ensku.
Hún stóð Uþp og brosti, svo að skein i snjó-
hvitar tennurnar, og græn augun tindruðu. Þau
svifu út á dansgólfið i hægum tangó, og honum
fannst hún dansa í fullu samræmi við fegurð
sína.
„Þér dansið vel,“ sagði hann.
„Þakka yður fyrir." Hún brosti aftur þessu
yndislega brosi, sem gat fengið hann til að kikna
i hnjáliðunum og hjarta hans til að slá örar.
Dansinn var gtuttur, allt of stuttur, að honum
fannst. Honum þótti það bölvað að þurfa að
fylgja henni svo fljótt til sætis. En þegar hún
alveg óvænt bauð honum að koma með sér út á
svalirnar, varð hann bæði glaður og undrandi.
„Mér er sönn ánægja að því — — ungfrú?"
... „Helen Pickford," kynnti hún. „Helen, — það
er fallegt nafn,“ sagði hann, um leið og hann lét
hana ganga á undan sér í gegnum stóru dyrnar
með vængjahurðunum og út á svalirnar.
„Þér sláið mér gullhamra."
„Nei, alls ekki. Nafnið er fallegt, og það á vel
við yður. Hann virti hana fyrir sér, þar sem hún
stóð, böðuð i daufri birtu tunglskinsins. Hún hall-
aði höfðinu upp að vafningsviðarblöðunum, sem
huldu vegginn.
„Hún er ímynd allrar kvenlegrar fegurðar,"
hugsaði hann og gekk nokkur skref nær henni.
Hann hafði ákafa löngun til að taka hana i fang-
ið. Hann gat ekki afborið að horfa lengur á hana
án þess að snerta, — og þessi augu, þessi dásam-
legu, en þó tælandi augu.
Það var líkt þvi sem hún læsi hugsanir hans.
„Af hverju hikið þér?“ spurði hún háðslega.
„Eruð þér hræddur?"
Hræddur,----já, það var einmitt það, sem hann
var, en hann skyldi sýna henni annað. Hann tók
hana í fangið og leitaði vara hennar, sem biðu
hans, rauðar og freistandi.
Hreinn vaknaði morguninn eftir við einhvern
hræðilegan skarkala, sem honum fannst koma úr
órafjarlægð, en færast alltaf nær og nær og
verða hærri og hærri. Hver þremillinn er þetta?
Hann þaut upp úr rúminu, en íann um leið til
svíðandi höfuðverkjar.
„Úff, — vekjaraklukkan," muldraði hann.
Hann gekk að handlauginni og fékk sér vatn
að drekka úr krananum. „Höfuðverkur og þorsti
á sérstaklega illa saman," hugsaði Hreinn, um
leið og hann hvolfdi í sig úr þriðja glasinu.
„Helen," hann flautaði lágt, er hann fór að
rifja upp íyrir sér kvöldið áður. Helen, kossar
hennar og .atlot, hún öll, hún var dásamleg. Þetta
var ástin. •—- þetta, sem barðist innra með hon-
um þegar hann hugsaði um hana. Hann hafði
aldrei kynnzt raunverulegri ást fyrr. Og hann
var svo himinlifandi, að hann gleymdi bæði höf-
uðverk og þorsta á svipstundu. Já, það er skrítið,
hvernig nokkur augnablik í lífi mannsins geta
kollvarpað þvi. Daginn áður hafði Hreinn verið
ákveðinn í þeim ásetningi að reynast tryggur og
sannur unnusti stúlkunnar, sem beið hans heima
á fslandi, — Salóme, sem hann hafði þráð allan
þann tíma, sem hann hafði dvalizt í London. Og
hann hafði talið dagana, þar til hann fengi að
sjá hana aftur. E’n alveg óvænt höfðu örlögin
gripið í taumana, og í huga hans var ekki lengur
rúm fyrir litla, saklausa andlitið hennar Salóme.
1 staðinn var komið fagurt og tælandi andlit
Helenar Pickford.
Það var barið á dyrnar.
j,Já, hver er þar?“ kallaði Hreinn þurrlega.
,,Það er bréf til yðar," kallaði kona húsvarð-
arins fyrir utan. Hún hafði svo oft brosað að
barnslegri kæti hans, þegar hann tók við póst-
inum. En aldrei þessu vant þurfti hún að bíða
eftir honum, og loks þegar andlit hans birtist
í dyrunum, var hann alvarlegur, og það var líkt
þvi, að hann væri vonsvikinn.
„Þakka yður fyrir," sagði hann dræmt og rétti
fram höndina.
„Ég vona, að þér séuð ekkert veikur,“ sagði
hún, um leið og hún rétti honum bréfið.
„Nei, alls ekki, ég er alveg við fulla heilsu.
Hann þvingaði bros fram á varir sér. „Þakka
yður fyrir hugulsemina." Hann lokaði dyrunum,
og með augsýnilegri geðshræringu reif hann upp
bréfið og las.
Elsku vinur.
Enn eru þrír mánuðir, þar til ég fæ að sjá
þig aftur. En Hreinn, ástin mín, þótt ég þrái
þig mjög mikið, þá bíð ég þolinmóð eftir þér,
þvi að ég veit, hversu mikils virði það er
mér, sem ég bíð eftir, — eftir þér, sem kem-
ur með hamingjuna inn í sál mina og svalar
þrá hjarta míns.
Bréfið hafði einhver einkennileg áhrif á hann.
Hann langaði mest til að hætta lestrinum og
leggja bréfið frá sér. Honum fannst eins og hann
fyndi návist hennar. „Guð minn góður," muldraði
hann. Hann fleygði bréfinu frá sér og faldi and-
litið í höndum sér. „Ég hlýt að vera orðinn vit-
laus.“ Honum hafði fundizt hann sjá andlit henn-
ar á blaðinu, og augu hennar festu sig á hann,
sem starði á hana eins og afturgöngu, er komin
væri-til að heimta af honum syndagjöldin. Hann
fleygði sér endilöngum í, rúmið og grúfði andlitið
i koddann. Hann hlaut að hafa drukkði of mikið
kvöldið áður, hann var óvanur sterku víni. Eða
var hann orðinn ímyndunarveikur? Gat hann ekki
lengur hugsað rökrétt? Hugsað? Hvað hafði hann
hugsað þennan tíma, sem hann hafði dvalizt. í
London? Um hana, aðeins um hana, sem honum
fannst nú standa fyrir hamingju sinni og fram-
tíð? En hvað um það, hann varð að horfast í
augu við staðreyndirnar .Hann gat ekki svikið
Salóme. Hann elskaði hana ekki lengur, ef hann
hafði þá nokkurn tíma elskað hana raunverulega.
Hann elskaði Helen, og það, sem hann hafði séð
í augum hennar kvöldið áður, hlaut að vera ást.
Það gat ekki verið blekking. En Salóme, hún eisk-
aði hann lika.
„Þetta er hróplegt ranglæti," hugsaði hann upp-
hátt. Já, vissulega var þetta ranglæti, það rang-
læti, sem hann hafði skapað sér sjálfur. Nú, en
það voru þrír mánuðir, þar til hann þyrfti að
fara til Islands aftur, og þá skyldi hann svo
sannarlega notfæra sér.
Fjórum árum síðar mátti sjá ungan mann aka
bifreið sinni upp að smekklegu litlu húsi í Lon-
don. Hann sté letilega út úr bifreiðinni, hratt
kæruleysislega upp hliðinu og blístraði samheng-
islaust lag, þegar hann gekk upp stéttina heim
að húsinu. Hann stakk lykli i skrána á hurðinni,
opnaði hana, en gleymdi auðsjáanlega að loka
henni aftur á eftir sér.
„Emma, hvar ertu?" hrópaði hann.
„Hérna inni i bókaherberginu."
Hann kveikti sér í vindlingi með þessu sama
kæruleysislega látbragði og gekk inn i bókaher-
bergið.
Framhald á bls. 28.