Vikan - 10.03.1960, Page 9

hvorttveggja, aÖ honum hefur veriö
kertnt um ýmislegt, sem hann hef-
ur aldrei sagt, og liitt, aö þaö „gæti
veriö satt“, eins og Jónas Jónsson
frá Hrifln sagöi um svívirðilega
setningu, sem hann haföi eftir and-
stæðingi sínnm. Ein af þessum
þjóðsögum er raunar frá þeim
tíma, er Jónas Jónsson var ráð-
herra og valdamestur maður á ís-
landi. Hann var þá nýbúinn að
koma Laugarvatnsskólanum á lagg-
irnar og var aö koma þaöan aö
liaustlagi meö Ólafi Ketilssyni. Þá
var vegurinn niðurgrafinn upp með
Lyngdalsheiöinni og bíllinn festist
i hvarfi. Ólafur var með sláturaf-
uröir á bílnum og máttu farþegar
gera sér að góðu að liefja flutninga
á þeim yfir hvarfið. Ólafur gerði
enga undantekningu meö ráðherr-
ann; sneri sér að honum og sagði:
„Taktu gærupokann, Jónas, — hér
verða aílir að vinna.“ Jónas beygði
sig fyrir valdboöinn, tók gærupok-
ann og öslaði meö hann yfir.
Þessi saga er sönn, en sumar
aörar eru vafasamar, eins og ýms-
ar útgáfur um óánægðan farþega,
sem fannst Ólafur helzti hægfara
og talaöi um belju á leið framúr.
Ólafur átti að hafa ráðlagt mann-
inum að taka sér far með henni.
Ilitt er dagsanna, að mörgum hef-
ur fundizt hægur akstur Ólafs ó-
þolandi og.hefur hann vafalaust
haft af því nokkurn skaða. En Ólaf-
ur læröi á bil hjá Jóni Ótafssyni í
bifreiðaeftirlitinu og hann kenndi
lærisveini sínum þrjú boðorð: —
Hið fyrsta, að aka hægt, annað, að
aka hægt, og þaö þriðja, að aka
hægt. Þessi boöorð hefur bílstjór-
inn Ólafur Ketilsson haldið vendi-
lega og kennt öllum þeim, sem
hann hefur gefið undirvísun í bil-
akstri seinna á lifsleiðinni.
Bráöhuga vegfarendur hafa ó-
sjaldan bölwað hátt og i hljóði,
þegar Ólafur daufheyrðist algerlega
við óskum þeirra um aö komast
framúr. Honum hefur þá ef til vill
sýnzt, að þeim lægi ekki meira á,
eða guð má vita, hvaða orsakir
liggja að baki. En víst er um það,
aö Sveinn skólameistari á Laugar-
vatni var orðinn þungur á brúnina,
þegar hann loksins komst framúr
ÓÍafi á leið til Reykjavikur. Hann
þverbeygði fram fyrir Ólaf og
hellti úr skálum reiðinnar, s\o
Ólafur kom ekki að orði. Þegar
Sveinn að lokum geröi hlé á ræðu
sinni, mælti Ólafur stillilega: „Það
er sem ég segi, þú áttir aldrei frá
Kleppi aö fara.“ Sveinn er, sem
kunnugt er, sonur Þórðar á Kleppi
og ólst þar upp.
Bifreiðastjórar i þjónustu Ólafs
Ketilssonar bera honum vel söguna
og sumir hafa ilenzt í starfi hjá
honum. Meðal þeirra er llarl Magn-
ússon, sem ók áætlunarbilum Ólafs
(í annan áralug. Hann er þekktur að
því aö láta ekki hræra í sér eins og
grautarpotti og það kom fyrir ekki
er Ólafur baö hann aö flylja með
sér lik af kalli austan úr sveitum
og skilja það eftir á brúsapalli.
Fannst Karli óviðkunnanlegt að
skilja likiö þannig eftir. Þá sagði
Ólafur: „Hvað er aö þér maður, ■—
heldurðu að kallinn hlaupi?“ En
Karl bílstjóri sat sinn keip og tók
ekki líkiö.
Hingað til hefur Ólafur Ketilsson
ekki verið staðinn að ölvun \ið
akstur eða ólöglegum liraða. Hann
hefur aldrei ekið útaf að teljandi
sé og þaðan af síður komizt í kast
við lögin. Þó var það einu sinni, að
Björn Blöndal taldi sig hafa ástæðu
til þess að ráðast til uppgöngu á
bil hjá Ólafi og leita þar að bruggi.
Ólafur þóttist ekki vita, að Björn
var á bílnum og ók meö hann lang-
an \eg, áður en hann sleppti hon-
um niður. Hægur akstur Ólafs hef-
ur einnig forðað honum frá
árekstrum, en þó var það, að lækn-
ir einn á leið til Laugarvatns taldi
Ólaf hafa lioggið óþarflega nærri
sér; fóru báöir út úr bilunum og
voru reiöir. Þéraði læknirinn Ólaf,
en hann þúaði á móti. Spurði þá
doktorinn, h\enær þeir hefðu orðiö
dús. Svaraði Ólafur þvi til, að það
væri víst ekki venja að þérast í
árekstrum.
Á VEGUM GEIRS ...
Ólafur þekkir einn mann, sem
hefur gott vit á vegamálum, og
hann heitir Ólafur Ketilsson. Hins
vegar þekkir hann marga, sem hafa
sáralitla þekkingu á þeim málum
og þaö vill svo óheppilega til, að
þeir eru flestir viðriðnir stjórn á
vegamálum. Magnaðastur og verst-
ur af þeim fuglum er sjálfur Geir-
fuglinn, Gcir heitinn vegamála-
stjóri, undirrót allra mistaka i
lagningu vega á íslandi. Honum hef-
ur Ólafur tileinkað snjallasta spak-
mælið, sem hann kann:
„Vegir guðs eru órannsakanlegir,
en af eigin reynd hef ég kynnst
því að, vegir Geirs eru óskiljan-
legir“. Áttu þeir marga sennuna
saman, meðan Geir var við \öld og
kom þó fyrir oftar en einu sinni,
aö Ólafi tækist að hafa Geir með
sér austur á Hellisheiði eða lengra
til Jiess aö sýna honum hin hrylli-
legu mistök í vegalagningum.
Kynni þeirra Geirs byrjuðu á
þann liátt, að \egamálastjórinn var
fenginn til þess að mæla fyrir
skurði í Skeiðaáveitunni, þegar
Ólafur var ungur maður og vann
þar. Vegamálastjórinn var á svo
fínum og hálum leðurstígvélum, að
hann datt á grjóti í skurðinum og
braut hallamælinn. „Ég tel ástæðu
til þess að ætla, að brotni halla-
mælirinn hafi veriö notaður við
flestar vegamælingar upp frá því
og sé jafnvel notaður enn,“ segir
Ólafur.
Ilinsvegar er engum vafa undir-
orpið, að Ólafur hefur á ýmsan hátt
skynsamlegt mat á þessum hlutum
og löng reynsla hans í akstri við
dllskonar aðstæður hefur mótað
skoðanir hans á þessum málum.
Ólafur Ketilsson hefur nokkrum
sinnum fundið sig knúinn til að
skrifa í blöð, þegar honum hefur
ógnað ósóminn. „í vegamálum ríkja
tvær linur,“ segir hann. „Það er
Geirslinan og beina línan og hvor-
ug er góð. Geirslinan er í því fólg-
in að hafa krappa beygju undir
hverri brekku til þess að drepa
niður hraðann og neyða menn til
þess að skipta niður. Hin er fólgin
í því að leggja vegi beint yfir holt
og hæðir og h\að sem fyrir er án
þess að hirða um brattar brekkur.“
Ólafur er kunnur málfundamaður
eystra og vekur málflutningur hans
jafnan kátínu. Hann var pólitískur
stuðningsmaður Bjarna á Laugar-
vatni, meðan hann var og hét, og
enn heldur hann tryggð við Fram-
sóknarflokkinn. Hann lætur ekki
teyma sig eftir skreðarasaumiiðum
flokkslinum, en hefur pólitík út af
fyrir sig og eigin tillögur um bjarg-
Framhald á bls. 34.

ílllilllillls* v'
æ . ’ .v. :

9
VIKAN