Vikan - 10.03.1960, Qupperneq 10

Loks horfði hann ánægður í kring-
um sig og var sannfærður um, að
honum hefði ekki sézt yfir neitt.
þarna fyrir eina af hinum undarlegu
ven.lum skáldsins, og i rauninni hafCi
hessi undirskrift orðið til þess að ýta
hugmyndinni af stað.
Silias Hamilton lifði aðeins fyrir
bækur sinar og vildi helzt ekki láta
ónáða sig með öðrum veraldlegum
hlutum. Bísnismaður var hann að
minnsta kosti ekki.
Stuttu eftir að Stott réðst einka-
ritari til frænda síns, hafði gamli
maðurinn beðið hann að skrifa undir
öll bréf fyrir sig Hann nennti ekki
að standa i þessu bréfafargani. Stott
hafði ekki tekið það í mál að skrifa
nafn rithöfundarins undir bréfin, og
endirinn varð sá, að sá gamli skrif-
aði nafn sitt á heilan bunka af áskrif-
uðum blöðum.. Hann hafði treyst
þessum unga, vingjarnlega frænda
sínum, og hvenær sem Stott óskaði,
skrifaði Hamilton nafn sitt undir nýj-
an bunka af óskrifuðum örkum.
Árangurinn af þessu trausti kom
fljótlega í ljós. Það gekk ískyggi-
lega á eignir gamla Hamiltons, en að
sami skapi jukust sjóðir Stotts.
Nú var aðeins eitt eftir, sem Stott
hafði ágirnd á. Það var hið glæsilega
landsetur rithöfundarins, og um leið
og hann hefði tryggt sér eignarrétt
yfir því, var hann orðinn mest virð-
ingarpersóna i plássinu, og á því
hafði hann lengi haft ágirnd.
Hann lagði sjálfsmorðsbréfið í um-
slag og skrifaði utan á, — setti síðan
á það innsigli með stimpli frænda
síns og stakk bréfinu síðan I brjóst-
vasann. Fyrst að því loknu tók hann
af sér gúmíhanzkana, sem hann hafði
haft. meðan hann skrifaði bréfið og
bjó um það. Ef svo ólíklega vildi til,
að fingraför fyndust á bréfinu, þá
mundi enginn hafa snert á því nema
frændi hans. Hann gekk niður að
póstkassanum klukkan hálffimm, dró
djúpt andann og lét bréfið detta nið-
ur í kassann. Hann fann, að hjartað
sló örara i brjósti hans, en nú var
hann byrjaður, og héðan af varð hann
að framkvæma verkið til enda.
frá. Silias Hamilton gerði máttvana
tilraun til þess að losna úr snörunni,
en það var árangurslaust. Áður en
tvær minútur voru liðnar, dinglaði
Silias Hamilton i snörunni í eldhús-
inu. Stott skalf lítils háttar, þegar
hann athugaði hið óhugnanlega verk
sitt, en lét það ekki á sig fá og hófst
handa um að ganga frá ýmsum smá-
atriðum i sambandi við frágang
verksins.
Hann brenndi reipisspottann, sem
hann hafði notað við morðið, og
sömuleiðis brenndi hann nokkrar vél-
ritaðar arkir, sem á var upphaf nýrr-
ar skáldsögu. Frændi hans hafði ein-
mitt verið að byrja á nýrri sögu, og
lögreglunni mundi ef til vill þykja
það grunsamlegt, að rithöfundurinn
færi að svipta sig lífi, um leið og hann
var að byrja á nýrri sögu.
Stott tók til í vinnuherberginu og
að lokum lagði hann stól á hliðina
framan við eldstæðið, svo að Þannig
liti út sem sá gamli hefði sparkað
honum undan sér. Hann leit brosandi
í kringum sig, þegar hann lokaði hús-
inu. Hann var viss um Það, að hann
hafði verið fullkomlega rólegur og
að sér hefði ekki yfirsézt um eitt
einasta smáatriði.
Stott var í London nokkrum
klukkustundum siðar. Hann fór í .leik-
hús í West End, og meðan ieiksýn-
ir.gin stóð yfir, var hann að hugsa
um, hvort iögreglan mundi hringja
í hann daginn eftir eða hvort hún
mundi biða með að tala við hann, þar
til hann kæmi heim.
Lögreglan heimsótti hann þó, áður
en hann hafði búizt við.
Þegar daginn eftir fékk hann heim-
sókn á hótelið, þar sem hann bjó.
Það var lögreglufulltrúi úr þorpinu,
og hann tilkynnti honum, að frændi
hans væri dáinn.
— Dáinn! hrópaði Stott og virtist
skelfingu lostinn. Það er varla mögu-
legt, sagði hann. Það var ekkert að
honum, þegar ég fór.
Lögreglufulltrúinn horfði á Stott
z^RIC STOTT brosti með sjálfum
sér, þegar hann lauk við bréf
frænda síns um sjálfsmorðið.
Hann skrifaði bréfið jafnvel á ritvél
frændans, til þess að allt væri sem
líklegast.
Eric Stott var ánægður yfir snilli
sinni og þó einkanlega þessum næma
skilningi á gildi smáatriða. Hversu
margir mundu ekki í hans sporum
hafa gleymt Því að nota ritvél fórn-
arla^bsins til ritmennskunnar? Lög-
reglan var vön að ragast í svona lög-
uðu, og hún mundi fljótlega reka aug-
un í letrið á bréfinu.
Hann las bréfið vandlega yfir. Það
var stílað til yfirvalda staðarins,
stuttort og gagnort, því að frændinn
hafði verið maður, sem kom beint
að efninu.
í þessari viku fer bróðursonur minn
til London. Um leið og hann er farinn
úr húsinu, ætla ég að hengja mig. Ég
bið ykkur að athuga, að ég er með
fullu ráði og rænu, og ástæðan fyrir
þvf, að ég geri þetta, er einungis sú,
að ég hef lýst öllum hliðum mannlegs
lifs í bókum minum, og nú finnst
mér. að dauðinn sé miklu eftirsóknar-
verðari en löng og leiðinleg elli. Sér-
hver hugsandi maður mun komast að
sömu niðurstöðu og ég.
Yðar einlægur,
Silias B. Hamilton.
S M Á S A G A
Stott var mjög ánægður með bréf- Hálftíma síðar fór ungfrú James ísköldu augnaráði.
ið. Það sannfærði hvern mann á á- úr húsinu. Hún kom þangað til hrein- — Frændi yðar sendi lögregluyfir-
hrifamikinn hátt um þann orðróm, gerningastarfa á degi hverjum. Nú völdunum í Tombleton bréf og skýrði
sem Stott hafði reynt að bera út und- var hann einn með frænda sínum. þar frá því, að hann hefði í hyggju
anfarið ár, þess efnis, að Hamilton Cr eldhúsinu heyrði Stott, að gamli að hengja sig, sagði iögreglufulltrú-
væri geðbilaður. Hann hafði ekkert maðurinn hamraði á ritvél, eins og inn með sama tilfinningarleysinu og
tækifæri látið ónotað til þess að minn- hann var vanur. Stott hafði hugsað iskaldri ró.
ast á geðveilu frænda síns við fólkið sér að hala þann gamla upp á krók — Hengja sig . . . Þér meinið sjálfs-
í þorpinu og var mjög sorgmæddur niður úr einum bjálkanum i eldhús- m0rð .. . sagði Stott stamandi. E’n
yfir þessari leiðinlegu þróun. Einu loftinu. Það var nægilega sterkur hvers vegna Það? ... Ég vissi ekki
sinni hafði hann skotið úr skamm- bjálki til Þess að þola þungann af til þess, að neitt amaði að honum.
byssu yfir höfuðið á nokkrum drengj- léttum líkama gamla mannsins. Stott LÖgreglufulltrúinn brosti, þegar
um, sem voru að hnupla sér eplum kveikti upp i eldstæði og gætti þess, hann sagði:
í garði frændans. En auðvitað hafði að vel yrði heitt í eldhúsinu. Fyrir — Hann hengdi sig ekki heldur.
hann verið í öruggum felustað, og Það mundi sá gamli stirðna seinna, Hann var hengdur. ,
allir héldu, að frændinn hefði verið og lögreglan mundi líta svo á, að nú byrjaði Stott að svitna. — Nú
að verki. Seinna um daginn hafði hann hefði ekki hengt sig fyrr en — já, þér haldið það .. . En hvað get
hann farið með körfu af eplum um nokkuð löngu eftir, að Stott fór til ég gert fyrir yður?
þorpið og gefið þessum sömu drengj- London. Lögreglufulltrúinn gekk eitt skref
um. Hann hugaði betur að bjálkanum nær honum.
— Þessir rithöfundar, hafði hann og mundi, að einhvern tíma höfðu — Þér vilduð kannski útskýra fyr-
sagt í afsakandi tón, — þeir eru nú verið hengdir heilir kjötskrokkar neð- ir mér, sagði hann, — hvernig maður
eitthvað klikkaðir allir saman. En an í hann, svo að hann mundi varla getur hengt sig, þegar hann nær ekki
hann hafði sannfært drengina um fara að bresta undan þunga Silias Upp I snöruna af stólnum, sem hann
það, að hann mundi aldrei taka upp Hamiltons. hefur staðið á, að því er virðist. Þótt
á því aftur að nota byssu, þótt þeir Nú setti Stott aftur á sig gúmí- hann hefði seilzt eftir snörunni, þá
brygðu sér í garðinn hans. Hann fann, hanzkana. Uti í garðskúrnum átti hefðu samt sem áður verið um það
að bragðið hafði heppnazt vel og hann geymt vænt reipi og tröppu, bil 50 sentímetrar upp að snörunni.
færri og færri komu i helmsókn i og nú náði hann I þessi verkfæri. Hann Og svo að lokum: Hvernig stendur á
hús frændans. undirbjó allt I eldhúsinu af nákvæmnl, Þvi, að herra Hamilton skrifaði ekki
Nú stóð hann og leit í kringum — já, næstum því óhugnanlegri ná- bréfið sjálfur? Efst í horni bréfsins
sig í fornfálegu vinnuherbergi rithöf- kvæmni. Hann gerði opið svæði fram- eru upphafsstafir bréfritarans: ES.
undarins, ... þessu gamla vinnuher- nn við eldstæðið og skar síðan enda Þér hafið skrifað upphafsstafi yðar
bergi, þar sem frændinn hafði skrifað af reipinu og gekk inn til frændans. á Þau bréf, sem Þér hafið skriíað
hverja skáldsöguna af annarri. , Hamilton gamli sneri sér ekki við, fyrir herra Hamilton, en svo virðist
Hið snjallasta við sjálfsmorðsbréf- » Þegar hann gekk inn í vinnuherbergið, sem yður hafi sézt yfir það smáatriði,
ið var að sjálfsögðu eiginhandarárit-S svo að mjög var auðvelt að láta lykkj- að yður hefði verið betra að sleppa
un gamla mannsins. Undirritunin var^'una renna niður yfir andlitið aftan þeim í þetta skipti. -*•
10
VIKAN