Vikan - 10.03.1960, Page 22

Hún minnlst varla á vœntanlega fæðingu, og
þá sjaldan það kemur fyrir, talar hún rólega um
hana eins og hún gangi að því sem gefnu 1 henn-
ar augum er slikt hvorkl ægilegt né yfirnáttúr-
legt. Hún er þunguð og þetta er fyrsta barnið
sem hún fær að hafa hjá sér. Það er allt og sumt.
Það eina sem kom henni úr jafnvægi til að byrja
með var að ég"skyldi lofa henni að eignast barn-
lð Þvi hafði hún ekki búbt við.
Be-’t gæti ég trúað að það hefði ver'ð af bakk-
látsemi i minn garð. og svo til að venjast bvl hlut-
verki sem hún áttl fyrir höndum að gegna, að
hún stakk unp á bessari pöng'tferð, svo ólikt sem
það var okkar háttum. beggja
V'ð s*öidf"ðum frafan v'ð sömu sýnigluggana
O" al'ur fjöld''nn, bokuöu~st lengra námum stað-
ar noVt,rnm skrefum frá, en eimur af allskonar
þef b'andað'st rvk'nu á gangstéttunum.
„Hvar v'ltn að við snæðum?"
..i^ttum v'ð að fara og fá okkur chou''hroutpf"
Það var of snemmt. sva v'ð fórum inn i kaffi-
hús nMægt Sönplpikahö"!nni.
„Þú ert ekkert breytt?"
, Nei. Ert bú bað?"
Ég fann að vis't t'l nokktirrar breytu, en ég
er ekH v'ss um að hún hafi að öllu levti verið
IjVamteg. Hún átti að minns*a kos*i ekkert skvlt
v'ð Yvette. Ég vil hebt kalla það múgsýki, og
hef'r *ro'ðanlega orðið tll af þrúgandi þrammi
mannfjöldans.
V'ð snæddum á Alsatian braserie viO Rue d'
Ene-h'en. eins og vlð höfum oftsinn's áður gert.
Eftir bað stakk ég unn á að við færúm i kvik-
mvndahúá en hún vild' heldur fara heim.
Þeear við vorum að horfa á sjónvarp'ð um
tiulevt'ð heyrðum v'ð eð lyk'i var snú'ð f skránni
o" nú sú ée -Tean'ne í fvrsta sk'nti klædda sunnu-
daesskartl. Hún var mjög ðlitleg i marinbláu p'lsi,
hvftri bl'-'s«u og blúrri kápu, með lítinn. rauðan
hatt á -höfði. H^rsnyrting hennar var frábær og
ilmvetn sömule'ð's.
V'ð hé'dum áfram að horfa á sjónvarp'ð Yvette
var búin að ge'sna hvað eftir annað og bað um
he'tt todde.;Klukkan hálf tólf lágu allir i ibúðinni
i fastasvefni.
Þetta var elnn hægasti og rólegasti dagur sem
é«r hef' l'fað um langt ske'ð. Á ég að kannast
við að hann sk'Jdi eftir sig áhrif, sem ég hliðra
mér hjá að skilgreina.
NÍUNDI KAFLI.
Cannps. sunnudag. 25. des.
Það er só'skinsdagur. Fólkið gengur frakka-
la”st. um Cro'sette, þar sem pálmavlð'nn ber
v'ð b'átt haf'ð og purpuralitan austurhimin, en
lit'ir hvftir bátar sýnast hanga á þræði úti í ljós-
vakan'tm.
Eg fékk tal'ð konuna mina á að ganga út með
Gerald'ne Philipeu, það er gömul vinkona sem
hún hitti i forsalnum á Carlton, daginn sem við
komnum. Þær höfðu ekki sém i mörg ár. Þær
þekktust, áður en ég kom við sögu, og féllust óðar
I faðma.
Ég ætla að gera tilraun til að hr'pa allt niður
í réttri röð. þó ég viti að það sé þýð'ngarlaust.
Það liggur dagatal fyrlr framan mig, en ég Þarf
þess ekki vlð til að minna mig á. Þessi blöð eru
af annarri stærð en hin, af þvi ég noía pappír
gist'hússlns.
Ég var að lesa það yfir, sem ég ritaði á skrlf-
stofu ninni að morgni hins 19. desember. á máou-
dag Mér finnst e'ns og það hafi gent I öðru
sólkerfi eða einhvern tima fyrlr löngu. Og
ég á erfitt með að sannfæra siálfan mig um að
þetta séu sömu jólin sem við Yvette horfðum á
undirbúninginn að, sunnudaginn sæla, á götum
Parlsar.
Þennan mánudagsmorgun sendi ég henni blóm,
og gekk þannig frá, að þau yrðu færð henni og
engum öðrum. Þegar ég kom tll aö gefa henni
miðdegiskoss, sá ég greinilega að hún var hug-
fangin af þeim. Ég hafði aldrei hugsað út i það
að gefa hennl blóm, nema úti á göngu eða inni
á kaffihúsi, og þá oftast fjólur.
„Veiztu að þú ferð með mig eins og hefðar-
frú," sagði hún. „Komdu og sjáðu hvað þau eru
fal'eg.“
S'ðari hluta dagslns var ég á Palais Ég hafði
lofnð Viviane að koma snemma heim, þvi um
kvöld'ð ætluðum v'ð að halda forsetaveizluna,
sem við kölluðum svo. Það er boð sem við höfum
inni á hverju ári fyrir alla gamla hæstaréttar-
lögmenn.
Það hafði verið ætlun mín að ganga um á
Quai d‘ Orléans á he'mle'.ðinni, líta snöggvast
þangað Svo vildi til, að þegar ég fór yfir göngu-
brúna sem teng'r Cité við Sa'nt IjOuís eyna va”ð
mér lit'ð upp i gluggana á íbúð Yvette. Er það
þó ekki vani minn. Ljósrauð'.r gluggarnir voru
opnir og ég man að ibúð'n verkaði á mig eíns
og hlýtt og notalegt hreiður. Ljómandi staður
til að búa I leyni. — á deux. Unga fólkið sem rölt-
ir um hafnargarðinn og getur ekki gengið beint
áfram, vegna þess að það vefur handleggjunum
hvort um annað, hlýtur stundum að hafa litið
upp i gluggana ok"ar og andvarpað:
„Seinna. þegar við ..
Ég þurfti ekki að taka upp lykilinn minn, þvi
Jeanine hafði þekkt fótatak mitt í stiganum og
opnaðl dvrnar. Ég sá þegar að eitthvað var að.
„Er hún veik?"
Við vorum á leið gegnum forskálann og Jeanine
spurði á móti:
„Hefirðu ekki h'tt hana?"
„Nei. Fór hún út?"
Hún vissi ekki hvernig hún átti að snúast við
þessu.
„E'tthvað um klukkan þrjú."
„Og minntist ekkert á hvert hún ætlað'?"
„Aðeins að hana langaði til að fá sér göngu-
ferð."
Klukkan var orð'n hálf átta. Svo seint hafði
Yvette aldrei komið heim síðan hún settist að á
Quai d' Orleans
„Kannski hún hafi farið í búðir," hélt Jeanine
áfram.
„Talaði hún nokkuð um það?"
„Ekki beinlínis. en hún var að segja mér frá
öllu sem hún hefði séð í búðargluggunum i gær.
Hún hlýtur að koma á hverri stundu."
Ég hevrði að hún trúði þvi ekki sjálf. Ég lagði
ekki trúnað á það heldur.
„Datt henni skyndilega í hug að fara út?"
„Já."
„Var nokkuð hringt til hennar?"
„Nei. Siminn hefir ekki hringt í allan dag “
„Hvernig lá á henni?"
Þetta kærð? Jeanine sig ekk' um að segja mér.
Hún vildt ekki fara á bak við Yvette.
„Viltu ekki að ég færi þér eitthvað að drekka?"
„Nei."
Ég henti mér í hægindastól i dagstofunni, en
sat þar ekki lengi. Ég gat ekki haldið kyrru
fyrir.
„Hvort viltu heldur að ég fari eða sé hér kyrr?"
„Hún hefir ekki minnzt á Mazetti?"
„Nei."
„Aldrei?"
„Ekki í nokkra daga."
„Talaði hún um hann með nokkurri þrá?"
Hún kvað svo ekki hafa verið. en ég fann að
það var ekki fullkominn sannlelkur.
, Hugsaðu ekki um það, monsieur. Hún kemur
aftur og ...“
Klukkan átta var hún ekkl komin, ekki klukk-
an hálf niu heldur, og þegar síminn hrlngdi, greip
ég heyrnartólið. Það var Viviane.
„Ertu búinn að gleyma þvf, að við höfum boðið
fjórtán manns til kvöldverðar ?"
„Ég verð þar ekki viðstaddur."
„Hvað?“
„Ég verð þar ekki."
„Hvað er um að vera?“
„Ekki neitt “
Ég gat ekki farið og klætt mig til venjulegs
veizluhalds með forseta lög nannafélagsins, starfs-
bræðrum minum og konum þeirra.
„Hefur eitthvað komið fyrir?"
„Nei.“
„Þú vilt ekki segja mér það?“
„Nei. Berðu fram afsakanir mínar við það.
Finndu upp einhverjar viðbírur og segðu þeim
að ég muni geta komið seinna i kvöld."
Ég braut heilann um allt mögulegt, og hvað
Yvette snertir er ekkert ómögulegt. Jafnvel gæti
hún verið á þessu augnabliki I illræmdu hóteli,
með manni sem hún þekkti ekki um hádegi. Það
kom fyrir meðan hún var á Rue de Ponthieu. Upp
á siðkastið hefir hún verið að breytast, líkt og
óráðin unglingstelpa, en þær myndbreytingar
hafa staðlð stutt yfir.
SÖGULOK
Er það þetta sem Jeanine hugsar? Hún er að
revna að le'ða hug m'nn frá því með hógværð.
Að lokum fékk hún talið mig á að drekka viský,
og það var rétt af henni.
„Þú mátt ekki vera reiður við hana.“
„Ég er ekki reiður v:ð hana."
„Þetta er ekki henni að kenna."
Það er Mazetti sem hún hefur lika í huga.
Skyldi Yvette nokkurntíma hafa gleymt honum?
Og jafnvel Þótt hann kunni að hafa misst áhuga
fyrir henni um tíma, er þá ekki hugsanlegt, að
minningunum hafi þyrmt yfir hana. til dæmis
vegna hátíðanna sem nú fara í hönd?
Óliklegt er að við höfum mætt honum i mann-
þrönginni á sunnudaginn, svo að hún hafi ekki
sagt mér frá þvi. En auðvitað mættum við öðru
fólki, öðrum karlmönnum, hundruðum saman.
E' nhver þeirra kann að hafa líkzt honum, og það
hefði getað dugað.
Ég veit það ekki. Þetta er eintóm óvissa.
Jafnvel móðurtilfinn'ng hennar ... Hver vissi
ne~a hún hefði hlauplð til Javels að segja honum
frá þvi.
Við hrukkum bæði við, hvert sinn er skóhljóð
heyrð'st i stiganum.
Það kom aldrei upp á okkar hæð en aldrei
höfum við heyrt skarkalann I húsinu jafn greini-
lega og þennan dag
„Hvers vegna ferðu ekki helm til boðsgesta
þinna?"
„Það er mér ómögulegt."
„Það dreifir huganum. Þú verður brjálaður af
því að sitja hér.“ Ég skal síma til þín undir eins
og hún kemur heim.“
Um klukkan tiu hringdi konan min.
„Það er inni í viðhafnarstofunni. Ég gat skot-
izt andartak frá þvi. Þú ættlr helzt að segja mér
eins o" er.“
„Ég veit ekki hvað ég á að segja."
„Er hún veik?"
„Nei.‘‘
„Slys?“
„Ég veit það ekki."
„Þú átt við að hún sé horfin?"
Það varð þögn. Síðan mælti hún með erfiðis-
munum: