Vikan - 26.05.1960, Blaðsíða 5

hrynia
í j arðskj álftanum
í Agadir er venjulega ofurlítið svalara niöri við höfnina, þar sem löng
og hvít baðströndin teygir sig til norðurs meðfram Atlantshafi. Svalur
gustur stendur af hafinu og herst hægt frá ströndinni upp til fjallanna
í Marokkó.
En þetta kvöld var engin indæl hafræna, — í fyrsta skipti i þau þirjú
ár, sem ég hef húið í Agadir.
Það var reyndar undarlega kyrrt úti, ógnþrungin þögn eins og boð um
harmleik, og óskiljanlegt þunglyndi seig á mig.
Ég sneri við og gekk meðfram ströndinni að aðalgötunni, Avenue
Maréchal Lyautey, sem sker Rue Kenitra. Ég átti aðeins hundrað metra
eftir Iieim, er ég ákvað skyndilega að fara í klúbbinn minn og fá mér
glas. Yfirþjónninn, Omer Rheault, afgreiddi mig, og ég bað hann að færa
mér glas. Ég veit ekki, hvers vegna ég sat þarna og starði á klukkuna.
Hún var tuttugu og átta mínútur yfir ellefu.
Ég tæmdi glasið og bað um annað. Ég sofna betur af því, hugsaði ég.
Vísarnir á klukkunni hreyfðust hægt ... hálftólf ... fimm mínútur yfir
hálftólf. Er ég hafði tæmt glasið og ldukkan var þrjátíu og sex mínútúr
gengin í tólf, fór ég úr klúbbnum og gekk út á götuna. Nokkrir nætur-
hrafnar voru á ferli, en að öðru leyti var þögn, óskýranleg dauðaþögn.
RISAHÖNDIN ÚR DJÚPUNUM ...
Það tekur um það bil þrjár mínútur að ganga úr klúbbnum og heim
til mín, og ég var kominn næstum hálfa leið. Skyndilega og án sýnilegrar
ástæðu fóru hundarnir i Arabahverfinu að ýlfra, eins og dómsdagur væri
í nánd, asnarnir að hrína, og næstum yfirnáttúrlegur hávaði barst þaðan.
Ég man, að ég brosti með sjálfum mér og liugsaði: — Guði sé lof, að
Framhald á bls. 28.
Hin hamingjusömu brúðhjón Lucien Bilodeau og kona
hans 1945, þegar þau giftu sig. Hann var þá óbreyttur skrif-
stofumaður í frönsku fyrirtæki. í Agadir hafði hann haft
hamingjuna með sér og komizt vel áfram.
Það var í slíkum rústum, sem
Bilodeau gróf með berum hönd-
um í leit að konu sinni og dótt-
ur, þar til hann missti meðvit-
und og var borinn burt.

Þúsundir dauðra voru fluttar
burt á vörubílum og grafnar í
fjöldagröfum án þess að þekkj-
ast. Sökum hins gífurlega hita
var hættan á, að farsóttir gysu
upp, mjög mikil.

SAADA var stærsta og full-
komnasta hótel í Agadír. Þetta
er allt, sem eftir er af því. Lucien
Bilodeau sá það hrynja eins og
spilaborg.
i*