Vikan - 26.05.1960, Blaðsíða 28

Eg sá Agadir hrynja
Framhald af bls. 5.
ég bý ekki þarna niður frá. Ekki verðnr mikill
svefnfriður þar í nótt.
Hitinn var sem þung byrði á herðum mér, er
ég nálgaðist beimili mitt.
Harmleikurinn gerði ekki boð á undan sér.
I>að var aðeins þessi ómælanlega og óskiljan-
lcga þögn, sem var mögnuð af ýlfri hundanna
í Arabahverfinu.
Allt í einu bylgjaðist gatan undir fótum inér.
Ég beld, að ein eða tvær sekúndur bafi liðið,
þar til ég skynjaði, að það var jörðin sjálf, sem
hreyfðist. Aftur hreyfðist jörðin undir fótum
mér, eins o'g benni væri lyft upp af einhverri
risahendi úr djúpinu og kastað til. Ég þeyttist
fjóra eða fimm metra í loft upp og datt niður
á moldarhrúgu, sem sprottið bafði upp. Ég
skreið ofan af henni skelfingu lostinn og starði
á risagistibúsið Saada steypast fram yfir sig í
götuna.
Alls staðar kringum mig skalf jörðin, svo
sprakk bún í sundur og myndaði fjöll og dali.
Til beggja lianda hrundu mannvirkin saman.
Menn og konur lilupu fram og aftur í jieirri
von að bjarga lifinu og flýja þá ógæfu, sem
skyndilega bafði dunið yfir okkur.
í dauðans angist hljóp ég af stað. Kona min
jg dóttir voru i íbúðinni, sem var á fjórðu hæð.
Húsið var sjö hæða hátt, og ef öll húsin hryndu
sa.man, eins og gistihúsið Saada hafði gert, voru
Yvonne og dóttir okkar dauðadæmdar.
Eittbvað svart kom þjótandi á móti mér. Ég
fleygði mér til hliðar, og múrsteinn féll á göt-
una og malaðist mélinu smærra við hlið mér.
Jörðin breyfðist eins og lifandi vera, sem hún
væri að brjóta af sér fjötra. Það var allt i einu
orðið dimmt, niðamyrkur, og ég sá tæplega
metra fram undan mér. Götuljósin voru slokkn-
uð, — bljóð sem frá þúsundum fordæmdra
sálna í helvíti bljómuðu um borgina. Seinna
fékk ég að vita, að þetta voru vindbviður, sem
jarðskjálftinn hafði vakið, eins konar hvirfil-
vindar, sem þutu gegnum ömurleikann og juku
ólýsanlega á angistina.
FLÓÐBYLGJAN.
Rue Kenitra, gatan, sem ég bjó við, var ekki
lengur til, — aðeins rústir, grjóthrúga eyði-
lagðra bygginga. Ég hljóp yfir múrsteinana,
datt, stóð á fætur og hljóp áfram. Neyðaróp
bárust alls staðar frá. Ég var særður mörgum
smáskeinum um allan líkamann, en ég fann
ekki til sársauka, aðeins vítiskvala við tilhugs-
unina um jiað, að Yvonne og dóttir mín hefðu
ef til vill nú þegar látizt.
Skyndilega brauzt máninn í gegnum rykský-
in og laugaði jiessa bræðilegu sjón bláu Ijósi.
Rue Kenitra var horfin. Að endilöngu var gat-
an hrunin saman, ekki eitt einasta hús hékk uppi
nema nokkur einnar hæðar einbýlishús. Það er
ótrúlegt, en satt, — en hér og þar var fólk að
grafa sig upp úr rústunum með hlóðugum hönd-
um og óþekkjanleg andlit af sársauka, hræðslu
og blóði.
Einhvers staðar aftan við mig, úr átt frá
hafinu, heyrði ég allt í einu nýtt, undarlegt
hljóð. Það hljómaði eins og þruma, eins og
milljónir riddara kæmu jicysandi að okkur með
herópum. Þá heyrði ég konu hrópa fyrir aftan
mig: — Flóðbylgjan kémur, —- hafið er að
koma!
Ég nam staðar eitt augnablik á háum múr-
vegg og leit aftur fyrir mig og sá hina nýju
ógnun, sem steðjaði að okkur. Það er undarlegt,
að slíkt skuli geta átt sér stað: — Fjallhár vegg-
ur af vatni skall yfir norðvesturhluta borgar-
innar.
Þessi órjúfanlegi vatnsmúr var tuttugu metr-
ar á hæð og skall svo snögglega yfir, að ég gat
ekki gert mér grein fyrir, hversu hratt liann
fór. Aðalflóðið lenli á Talborit-hverfi, þar sem
Arabar bjuggu, en skall ekki eins þungt á okkur,
þar sem við stóðum sem lömuð af skelfingu. Ég
fleygði mér eldsnöggt niður í rústirnar og greip
dauðahaldi með báðum hön- 'im um stóran
stein, þrýsti mér að honum og i-eyndi mcð öllu
móti að ná eins öruggu taki og ég mögulega gat.
Nú skall flóðbylgjan yfir ein- og reiðarslag.
Ég fann, hvernig lnin umlukti mig, þrýsti mér
niður, svo að ég saup hveljur. Það liðu fimmtán
eða tullugu sekúndur, áður en vatnið tók að
sjatna, og brátt rak ég höfuðið upp úr og
reyndi að brölta á fætur. En það gekk illa, af
því að vatnið náði mér enn upp undir hendur.
Ég sá nokkur lík, — eða var það ef til vill lif-
andi fólk? — fljóta með straumnum i áttina til
Arabahverfisins.
Ég komst nú á fætur og horfði í áttina til
hafs. Ég gat aðeins greint nokkur lág hús og
einstaká veggi, sem enn stóðu uppi. Nú náði
hræðslan tökum á mér aftur við tilhugsunina
um Yvonne og litlu stúlkuna okkar, og ég hélt
áfram að fikra mig áfram til staðarins, þar
sem húsið okkar hafði staðið. Máninn hvarf
al'lur bak við dinim rykský og allt hjúpað ógn-
þrungnu myrkri. Eg gat ekki séð á mér hönd-
ina, enda þótt ég héldi henni í aðeins tíu
sentímetra fjarlægð frá mér.
Ég veit ekki, hversu langt ég gekk, — fimm
metra, ef til vill fimmtíu, ég hef ekki hugmynd
um það.
Ég klifraði upp á múrvegg til þess að geta
horft yfir, en allt var í hrærigraut. Enginn
veggur var heill, ekkert var á sfnum stað.
Ég heyrði harnsgrát einhvers staðar rétt hjá
mér, og ég hrópaði á frönsku: — Hvar ertu?
En barnið hélt aðeins áfram að gráta. Ég Jireifaði
fyrir mér til þess að finna, hvaðan gráturinn
kæmi. Hendur mínar voru blóðrisa eftir hrjúfa
múrveggina, en skyndilega snertu þær eitthvað
mjúkt, — andlit. Tunglið gægðist fram undan
skýi eins og svar við bæn minni um birtu. Ég
sá barn, litið barn, sem lá á bakinu. Litli líkam-
inn var að mestu leyti hulinn af rústunum. Það
grét sárt og reyndi að ýta steinunum ofan af
brjósti sér með litlu höndunum.
Ég fleygði steinunum burt og losaði barnið.
Það var næstum allsnakið. Blóðstraumur rann
úr ótal sárum á herðum þess. Ég tók það upp,
reif af mér skyrtuna, vafði henni utan um
harnið, meðan ég talaði við það. Skyndilega
hætti ]>að að gráta og féll í svefn við herðar
mér af þreytu. Ég settist með það í fanginu
og hlustaði á karla, konur og hörn hrópa á
hjálp 'á ensku, frönsku og þýzku og nokkrum
tungumálum, scm ég skildi ekki. Þau hrópuðu
á maka sína, syni og dætur, unnusta og vini.
Sjálfur var ég sundur kraminn af sorg og
varð að taka á öllu, sem ég átti, til þess að
stilla mig. Ég vissi, að kona min og dóttir voru
dánar, en það var eins og ég gæfi ekki horfzt
i augu við jiá staðreynd. Ég vildi halda leitinni
áfram. En litla barnið svaf I fangi mér, -— hvað
gat ég gert við það? Ég gat ekki lagt það hérna
frá mér, innan um dauðann og tortíminguna.
T>að væri allt of ruddalegt.
Einhver kom skríðandi í myrkrinu, kjökrandi
eins og sært dýr. Ég hrópaði: — Venga aqui!
Komið hingað! — á spænsku, hélt sfðan áfram
á þýzku. Þessi skríðandi vera stanzaði þrjá til
fjóra metra frá, þar sem ég sat, sneri höfðinu
og starði á mig. í daufu tunglskfninu sá ég
konu. ITár hennar hékk fram á stirðnað, ná-
hleikt andlitið. Ég sá ekki, hvort hún var nítján
ára eða níræð.
Konan stóð upp og settist á stein og hallaði
hakinu upp að hálfföllnum vegg. Ég lagði barn-
ið i fang hennar, og hún þrýsti því að brjósti
sér. Ég þakkaði henni fyrir og byrjaði að grafa
i rústunum umhverfis mig og lirópaði á Yvonne
og Jeanne alveg eins og aðrir, scm hrópuðu á
ástvini sína í myrkrinu. Enn veit ég ekki, hver
konan var, og ekki heldur, hver átti barnið.
Að því kemst ég sjálfsagt aldrei.
VIÐ GRÓFUM MEÐ BERUM HÖNDUNUM.
Égh afði paufazt götuna á enda og engin merki
séð um húsið, þar sem við leigðum, ekki svo
mikið sem einn múrstein. Ég mætti mörgu fólki,
sem var næstum frávita af hræðslu. Það gekk
þarna eða skreið fram og aftur og hrópaði ein-
hver nöfn út i myrkrið. Nokkur börn gerðu hið
sama. — Það var átakanlegt. Ung kona kom
gangandi með sitt barnið í hvorri hendi og eitt,
sem hélt dauðahaldi i slitrurnar af náttkjólnum
hennar. — Þarfnizt þér hjálpar, frú? spurði ég.
Hún nam staðar og leit á mig: Kærar þakkir,
en það eru svo margir, sem freinur þarfnast
S-
28
— Þú átt hug minn allan, Beta. —
VIKAN