Vikan - 26.05.1960, Blaðsíða 20

Svitadropar spruttu á miklu andliti Hosmers
Smith Hann leit i spegiiinn; hann var fölur og
tekinn, leyndi sér ekki að hann var óttasleginn og
kvíðandi. Hosmer Smith hræddur við lítinn og
litilfjörlegan lögreglusnáp! Hann skellihló, Þótt
hann væri aleinn inni, hló sínum mikla, gjallandi
hiátri en þagnaði svo skyndilega, rétt eins og hann
yrði skelfingu lostinn við það eitt, að heyra sína
eigin rödd. Taugarnar voru að svíkja hann, það var
allt og sumt, og hann hrósaði happi yfir því, að nú
væri þessu öllu að verða lokið. Will Roth fengi
lausnargjaldið í hendur sínar á miðnætti, og þá
heimti hann sjálfur frænku sína aftur. Karen —
Hosmer saknaði hennar. Honum þótti allt tómlegt,
er hann heyrði ekki glaðan hlátur hennar, þegar
hann sá hana ekki, fríða og spengilega; mátti ekki
njóta þeirrar gleði að gleðja hana og sjá fagnaðar-
glampann i skærum, bláum augum hennar, og
heyra hana segja þýðum rómi: „Þakka þér fyrir
Hosmer, frændi!“
Það var nokkrum mínútum siðar, að Bonito
knúði dyra á sumarbústað einum út með strönd-
inni, skammt frá borginni. Dyrnar voru opnar, og
Lily Lewis Patterson stóð fyrir innan.
„Sæll, Bonito", mælti hún fagnandi.
Bonito brosti. Laut henni hæversklega og sýndi
henni skirteini sin. Hún bauð honum inn að ganga.
Hann þáði það og lokaði dyrunum á eftir sér.
„Jæja, svo Douglas sneri sér þá til lögreglunn-
ar,“ tók hún til máls. „Ég er fegnari því en frá
megi segja. Hvernig gengur eiginlega? Hafið þið
fundið Karen?“
Bonito hristi höfuðið. „Senor Douglas er enn að
leita hennar. Ég varð að skreppa aftur til borgar-
innar vegna símskeytis, sem mér hafði borist. Ég
hef það meðferðis. Það eru í þvi upplýsingar varð-
andi yður.“
„Mig?“ Lily krosslagði íturvaxnar fæturnar.
Klæði hennar voru aðskorin, svo vöxtur hennar
kom greinilega í Ijós. „Hvers vegna var verið að
senda upplýsingar um mig?“ mælti hún og brosti
við honum.
„Ég spurðist fyrir“.
„Og því í ósköpunum komuð þér þá ekki til
mín?"
„Munduð þér hafa sagt mér allan sannleikan,
senóra?" spurði hann.
„Eins og hvað?“
„Að þér ynnuð við afgreiðslustörf í fjölverzlun,
og bankainnistæöa yðar sé ekki meiri en Það, aö
þér hafið orðið að taka peninga að láni fyrir flug-
farinu hingað og dvölinni hér?“
„Vitanlega hefði ég sagt yður það. Eg hef sagt
Hosmer það“.
Bonito starði undrandi á hana. „Eigið þér við,
að þér hafið sagt senor Smith alla söguna?"
„Því ekki það? Sumir kaupa happdrættismiða
hinna og þessara samtaka. Ég kaupi happdrættis-
miða lífsins, og læt síðan hendinguna ráða úr-
slitum".
„Crslitum um það hvort yður tekzt að klófesta
auðugan rnann?"
Hún yppti öxlum. „Ekki kannski beinlínis um
það, Ég hef átt þrjá menn; einn af Þeim var auð-
ugur, en auður hans stóð ekki lengi. Mér hafa
oft staðið auðugir menn til boða, en það er ekki
það. Kraftatröllið átti ekki grænan eyri . . .“
Bonito deplaði augum. „Kraftatröllið?" spurði
hann.
„Já, fyrsti eiginmaðurinn minn", svaraði hún
og brosti blíðlega. „Stundum held ég, að það sé
einungis það, sem gerir hve mér lizt vel á Hosmer,
að hann minnir mig svo mjög á fyrsta manninn
minn. Hann var hnefaleikari — atvinnumaður, á
ég við. Stór og mikill vexti, áþekkur Hosmer,
nema hvað hann var að sjálfsögðu mikið yngri.
Hann beið bana í kappakstri".
Bonito leit niður. „Þér viðurkennið þá, að þér
hafið lifað á lánum? Og að þér séuð á hnotskóm
eftir ríku mannsefni?"
Lily stappaði niður fætinum. „Ég er að svipast
um eftir eiginmanni. Það er allt og sumt. Og ég
hef haldið, að það væri svo sem ekkert rangt við
það. Ég mun gera mér far um að bregðast ekki
vonum hans. Hann skal ekki þurfa yfir neinu
að kvarta. Er ekki ætlast til þess, að karl og kona
búi saman?"
„Og þá sakar ekki, að eiginmaðurinn sé vel efn-
um búinn?"
„Nei, einmitt, það sakar ekki. Það mundi að
minnsta kosti ekki særa tilfinningar mínar. Ég
er kominn á þann aldur, þegar konur hafa ekkert
á móti þægilegu og áhyggjulausu lífi. Og sé mað-
urinn þar að auki glæsilegur, þá er það alltaf þess
virði að leggja nokkuð á hættu. Til dæmis að taka
lán fyrir flugfari. Nema hvað?“
„Senora", svaraði Bonito og laut henni enn. „Ég
hlýt að viðurkenna, að þér gerið mig undrandi. Ég
hef aldrei áður kynnst konu, sem er yður lík. Ég
kem inn til yðar, á viö yður heldur óþægilegt er-
indi, þér horfist í augu við mig og segið mér allt,
hiklaust og i fullri hreinskilni. Og ég trúi yður og
mér fellur vel við yður, svo að mér er ekki nokkur
leið að trúa því, að þér getið verið nokkurn hlut við
það riðin. að vinna ungri stúlku mein. Og yður
þykir þar að auki vænt um senor Smith?"
Lily kinkaði kolli. „Hann hefur aldrei notið telj-
anlegrar ánægju í lífinu. Ég mun hins vegar reyna
að koma honum i skilning um það — það er að
segja, þegar tekist hefur að hafa upp á Karen.
Já, heimskulegt er það vitanlega, en ég geri ráð
fyrir að ég sé ástfangin af honum. En hvers vegna
eruð þér að eyða tíma í þetta í stað Þess að leita
Karenar? Á ég kannski að koma með yður?“
Bonito starði á hana tinnudökkum augum sin-
um um hríð. „Já, senora", svaraði hann að lokum.
„Komið þér með mér. Það vekur alltaf nokkra
athygli meðal eyjaskeggja, sem vita hvaða emb-
ætti ég gegni, ef ég sést aka einn míns liðs um
fáfarna vegi. Sé hins vegar ein af konunum, sem
dveljast í gistihúsinu, i bílnum hjá mér — þá
horfir allt öðruvísi við. Þá er ég vitanlega bara
að aka með hana um eyna og sýna henni það
markverðasta og engan grunar neitt. Við skulum
koma og reyna að hafa uppi á senor Douglas —
að minnsta kosti . . .“
Lily reis á fætur. „Til er ég“, sagði hún.
Will Roth hafði haft skyrtuskipti. Hann var nú
kominn í ljósbláa skyrtu, hallaði sér upp að dyra-
stafnum og reykti eina af sinum tyrknesku sígar-
ettum í handskorna fílabeinsmunnstykkinu að
vanda. Það varð ekki á honum séð að hann veitti
því einu sinni athygli, að Douglas lá meðvitundar-
laus og bundinn á gólfinu, en Karen bundin í
rekkjunni. Þó spurði hann Mick:
„Þú ert viss um að vel sé frá gengið?"
„Ég er búinn að segja þér, að svo sé um alla
hnúta búið, að enginn leysti þá nema með mikilli
fyrirhöfn. Hins vegar er mér óskiljanlegt hvers
vegna þú gengur ekki frá þeim báðum í eitt skipti
fyrir öll, svo að við höfum ekkert að óttast".
„Ég vil ekki tefla á þá hættu að fremja morð
fyrr en lausnargjaldið er komið mér í hendur, og
ég hef fengið nokkuð fyrir snúð rninn", svaraði
Will Roth. „Hafðu engar áhyggjur af því. Gerðu
bara eins og ég segi þér“.
En Mick glápti á hann. ,.Mér er ekkert um þetta
gefið", sagði hann. „Hvers vegna viltu endilega
að ég fái þér útidyralykilinn og haldi mig svo utan
dyra? Þau geta ekki komist á brott".
29 !ÉiU*h
yiKAN