Vikan - 14.07.1960, Blaðsíða 2

oöiwfc
húsmceðot om lar>d
Hyggnat h« oð raon um,
ollt haio ko að noW
að Þ°ð b°n9 þvottaefni en
ekke'nwE Þvottavéiina. -
CIOZONE i P sem sé(.
ClOZONE et Þv°"°® t,\ að þvo
staklega et ,[a pað hefut
út því í b^°'’a ,egahtifáÞvotta-
hvotW skaðvœnteg^. ^ Woto
vinduna ne n ___ oq það sem
þvouavélarinnot tJnn vetð-
meSt e' UI" oa b'®'a"eðrÍ Sn
ur hre»nn\ og
nokkru sinni jY^
BBITISM
ímmxsmmsft\
G f/4 iujw tkkæ
W»uiD <x Mttr <u «r.ict«tiit
. »10111 (OMMIWfí Mtl IHi .
. SU*#MWS.
FÆST
ALLSTADAR
heildsölubirgdir: EGGERT KRISTJÁNSSON & CO. H.F.
2
Ilvers xegna sgngur fólk i rútubilum?
Kæri póstur.
Hvers vegna eru ekki sett nein lög, sem
banna söng í rútubílum? Ég reyki ekki, þoli
m.jög illa tóbaksreyk, en þó vil ég helmingi
heldur að allir reyki og svæli i rútubílum,
sem ég ferðast með, en verða að hlusta á það
andstyggilega gaul, sem rneira að segja virðu-
legustu borgarar leyfa sér að framleiða þar.
Það er eins og enginn sé svo laglaus og radd-
laus að hann geti ekki gaulað þar upp yfir
alla „í birkilaut hvildi ég“, „Kvöldið er fag-
urt“, og annað álíka, öllum, sem einhvern
snefil af söngsmekk hafa til sárustu hrelling-
ar. Ég get ekki sannara orð talað en að það
hefur stundum tekið mig langan tíma að
jafna mig á taugum eftir að ég hef neyðzt til
að lilusta á slíkan lijárómakór í nokkrar
klukkustundir, eins og það er líka þokkalegt
að verða kannski að byrja sumarleyfið á því.
Viltu nú ekki, kæri póstur, skora á sérleyfis-
hafana að setja upp spjald í bilum sinum:
„Söngur bannaður!“
Með fyrirfram þakklæti,
Söngvinn.
Ég er bréfritara ekki sammála — ekki
acf öllu legti. Ég skil að vísu sjónarmið
hans, en ég skil líka — og ekki siður —
sjónarmið bílsöngvaranna. Flestir þeirra
hafa að líkindum orðið að stilla sig um það
mánuðum saman að reyna á raddböndin,
sökum þess að hvorki fjölskglda þeirra né
samstarfsfólk kann að meta sönghæfni
þeirra og raddfegurð að verðleikum. Ég
er alls ckki frá því, að sumir hverjir taki
sér far með rútubíl, einmitt til þess að fá
tækifæri lil að láta rödd sína hljóma í eyr-
um sínum og annarra, þar sem þeir ciga
ekki á hættu að neinn taki sér fram um að
biðja þá hæversklega eða ekki eftir atyik-
um — að þegja. Og sannarlega væri það
sgnd að ræna þessa menn gleði sinni; þeim
söngnu bjóðast næg tœkifœri til að njóta
sins næma smekks og vekja minnimáttar-
kennd með hinum i krafti hans, þótt rútu-
bílarnir séu friðaðir „gaulurunum" til ynd-
is og léttis.
Rciðar tjaldstúlkur scgja meiningu sina.
Kæra Vika.
Við vorum um helgina í tjöldum, eða ætl-
uðum að vera í tjöldum á kunnum stað hér
sunnanlands, en urðum að flýja Iieiin á bæi\
því við höfðum engan frið fyrir blindfullum
strákadónum, sem létu eins og bandvitlausir.
Og ekki nóg með það — þegar við urðum reið-
ar og báðum annað fólk þarna i tjöldunum að
hjálpa okkur að koma þeim á burt, þá tók
það sumt bara málstað þeirra, sagði, að stráka-
greyin væru að skemmta sér og við skyldum
bara vera góðar við þá svo þeir róuðust, en
suinl hafði öðru að sinna og var þýðingarlaust
að Ieita til þess. Við sáum okkur ekki annað
fært en flýja, og þá gerðu strákadónarnir hróp
að okkur og báru á okkúr allar vammir og
skammir — og sumt af tjaldbúunum tók meira
að segja undir við þá, hvort sem þú trúir því
eða ekki. Við fréttum það á eftir að við hefð-
um lent þarna með einhverju starfsmannafé-
lagi, svo það er kannski skýringin á því, að
það hélt allt saman, og við skrifum þér til að
rasa svolitið út.
Með beztu kveðjum,
Reiðar tjaldskvisur.
Þetta er skammarlegt, það er alveg satt,
og reiði ykkar yel skiljanleg. En hvað um
Framhald á bls. 31.
VIKAN