Vikan - 14.07.1960, Blaðsíða 11

hann myndi áreiðanlega
framtiðinni.
Þegar Phyllis kom fyrst til New York fyrir
tveim árum, hafði hún átján ár að baki og
tuttugu og tvo dollara í vasanum. Hún fékk
þegar í stað vinnu í tuttugu og fimm centa
búð og þar hafði hún verið síðan ... Enginn
kvartaði yfir starfi hennar, en þó iærði hún
aldrei að láta sér líka það vel. Hún liafði alla
tíð aliö með sér þá leyndu ósk, að eignast
einhvern tíma sitt eigið heimili og gera það
reglulega vel úr garði handa manninum sem
handa dreymdi um að hitta „einhvern tima“.
Þar ætlaði hún svo að sitja og syngja og
leika á gitarinn, sem var eini munaður.nn sem
hún hafði nokkru sinni veilt sér að kaupa. Og
það hafði henni tekizt með því móti einu að
neita sér um miðdagsverð vikum saman, cn
láta sér nægja kaffi og brauð í hans stað.
Páll trúði nú Phyllis fyrir þvi, að hann
ætti hvorki meira né minna en tvö liundruð
þrjátiu og jirjá dollara inni í bankanum, sem
liann hefði dregið saman með íramtiðarheim-
ilið fyrir augum. Hún rak upp stór augu. Fyr-
ir þá upphæð hlaut að vera hægt að útvega
hið allra nauðsynlegasta, án þe-ss að stofna
til skuldar eða kaupa með afborgunum. Og
þau höfðu þá tímann fyrir sér og gátu keypt
eitt og annað seinna til þess að prýða hjá sér
með....
— Þér líka? Bæði
Það hlýtur að vita
á eitthvað ... I
Þau duttu ofan á tvö snyrtileg smáherbergi
með baði og bráðueldhúsi, og þetta var svo
óilýrt, að þau skildu ekkert í því. Hér komu
þau sér upp litlu heimili, giftu sig og voru
svo hamingjusöm sem engin sála í viðri getur
orðið nema aðeins tveir munaðarleysingjar,
sem hafa fundið hvort annað.
Phylis var lagin í höndunum, hún saumaði
fötin sin sjálf, og þau fóru henni svci mér
eins vel og orðið gat. Hún liafði ekki lært að
elda mat ,en hún iekk sér litla matreiðslubók
og meö hennar hjálp tókst henni að komast
upp á lag með að matbúa alla uppáhaldsrétti
Páls, og það svo vel, að hann var ein aðdáun
út að eyrum. Kæmi það fyrir að eitthvað yrði
svolítið sangt eða viðarunnið, fannst honum
það bara gefa sfnum uppáhaldsmat anzi
skemmtilegan aukakeim.
Seinni hiuta laugardaganna lijálpuðust þau
að við að gera ibúðina lireina. Auðvitað hefði
Phyllis verið einfær um að gera það, en Páli
vildi engar mótbárur Iieyra. Átti konan hans
kannski að standa á höfðinu við húsverkin
meðan hann sæti inni í hægindastól? Það
vantaði nú baral
En þau fóru saman niður í fjórtándu götu
þar sem allt var ódýrt.
Það lá við þau væru allt of hamingjusöm.
Bara að það gæti haldizt.
Einstöku kvöld i'óru þau i kvikmyndahús,
en jiví hættu þau eftir að Páll kom heim með
útvarpstækið. Nú gat Phylþs aldrei leiðst
framar. Hún gat bæði farið á hljómleika, á
fyrirkavlru og á ieikhÚMð —» aiit mmnn geflo-
um útvarpið. Og þegar einhver glæpur hafði
verið drýgður, mundi lnin ekki heyra þegar
lögreglan kallaði alla vagna út. Og hún óskaði
þess á víxl að þeir næðu i óbótamanninn eða
að hann gæti smogið frá þeim. Það er svo
leiðinleg tilhugsun að láta fólk í fangelsi.
Já, hamingjan brosti við þeim. Þau höfðu
einskis að óska sér frekar. Það fór að detta
upp úr Páli að hann ætti að líftryggja þau.
En Phyllis drap því á dreif. Hún ætlaði sér
lireint ekki að fara að verða veik eða deyja,
og hann Páll ætti nú rétt að fara að taka upp
á þeim kúnstum!
Svo kom kreppan.
Fyrst var Páll handviss um að honum yrði
að minnsta kosti ekki sagt upp, kaupið gæti
kannski eitthvað lækkað. Honum var lieldur
ekki sagt upp, heldur var skrifstofunni blátt
áfram lokað, svo hann stóð bara á götunni.
Þau höfðu lagt ögn til liliðar, en það fékk nú
aldeihs fæturna. Páll leitaði um allt til þess
að kaupa matinn þar sem hann var ódýrastur,
og hún sat tímum saman við að lesa í mat-
reiðslubókinni til að finna einföldustu réttina.
En hið ódýrasta varð brátt of dýrt. Hún veð-
settþ gítarinn, og það var þó ekki mikið sem
hún fékk fyrir hann. Er Páll komst að þvi að
gitarinn vár horfinn, syrti yfir svip hans, en
liún bara hló.
— Hvað hef ég með giter nð gera, þegar við
höfum útvaipift?
En útvarpstækið varð að fara líka. Og þar
á eftir silfurske.ðarnar tvær og silfurgafflarn-
ir. Já, það var margt sem varð að fara.
Páll reyndi að fá sér vinnu. Hann fór
snemma morguns að heiman og rölti af ein-
um stað á annan eða stóð í biðröð með öðrum
at\innuleitendum úti fyrir umboðsskrifstofun-
um i sjöttu gölu. Ronum var oft kalt og oft
var hann áxallega svangur. Stöku sinnum
lieppnaðist honum að ná i nokkurra stunda
vinnu og þá flýtti hann sér heim með þá íáu
dollara, sem hann gat unnið sér inn. Flíkurnar
skröltu utan á honum, hann varð kinnfiska-
soginn og hörundið gráleitt.
Einu sinni liitti hann gamlan félaga sinn og
kvaðst sá hafa komist að starfi hjá félagi
gluggahreinsara og hafa nægar tekjur til að
sjá bæði fyrir konu srnni og börnum. Páll gat
uin þetta við Phyllis. En hún vildi ekki heyra
minnzt á svo liættulega vinnu.
— Og detta svo niður og rota þig! Nei, þá
vildi ég heldur ganga út og gera hreint á skrif-
stofum.
Hún var löngu búin að reyna að ná aftur i
sína gömlu vinnu í tuttugu og fimm centa
búðinni. En þar var henni sagt, að við borð
lægi að þeir yrðu að segja upp einhverjum
stúlknanna sem enn voru þar. Hún reyndi að
fara á umboðsskrifstofurnar, svo Páli ekkl
vissi, og þar sat hún timunum saman með ððr-
E'nuuhatd é bla, 30.