Vikan - 14.07.1960, Blaðsíða 28

flýta sér heim, það var dýrt að hafa
barnfóstru og það var svo margt
eftir við luisið ennþá. Allt í einu
vissi hún livers vegna, henni hafði
fundist hún verða að fara i þetta
samkvæmi. Hún vildi fullvissa sig
um, að þrátt fyrir allt hefði hún
ekki farið á mis við neitt. En hún
vissi að það var eitthvað sérstakt
andrúmsloft liér í kvöld. Sjálf hafði
lnin svo lítið kynnst þessu ábyrgð-
arlausa lífi, því hún hafði gifst svo
fljótt. Joe stóð í hópi ungra manna,
sem auðsjáanlega eyddu launum sin-
um í annan hátt en hann. Ekki í
harnamat og reikninga fyrir að laga
eldhúsvask, sem alltaf var að stíflast.
Einn lýsti með ákafa nýja sportbíln-
um sem hann ætlaði að kaupa og
annar talaði um sumarfrf i útlöndum.
Joe stóð aðeins og hlustaði. Með
skelfingu tók Lára eftir blikinu i
augum hans. Hann öfundaði þá,
hugsaði hún, hann vildi gjarnan til-
heyra þessum glöðu ungmennum,
sem ekki eru lijáðir af áhyggjum. Að
Joe fyndist þetta líka. Og hún hafði
haldið, að hann væri svo innitega
ánægður með tilveruna, að vera gift-
ur og eiga fjölskyldu. í gegnum klið-
inn heyrði Lára hímann hringja, síð-
an kom Susan til hennar:
— Barnfóstran þín er í símanum.
Það er vonandi ekkert alvarlegt,
reyndi Lára að telja sjálfri sér trú
utn. á leiðinni í símann, kvefið í
Bohhy var kannski dálitið verra, en
hað var vonandi ekkert hugsaði
Lára, en hörid hennar skalf, er hún
tók unn símatólið.
— Halló, sagði hún, — er eittlivað
að?
—- f'.g veit ekki, rödd frú Harrison
var áliyggjufull, Bohhy hóstar svo
mikið. hað er eins og hann sé að
kafna. 0« hann er svo fölur.
Hjartað harðist í brjósti Láru.
— Hringdu til dr. Frazer. Þú skalt
hiðia hann um að koma strax, ])ví
hað liggur á. Við komum eftir augna-
blik. Það sem á eftir skeði, varð sem
martröð, drættirnir í andliti Joe
hegar hún sagði honum frá þessu,
hin snögga brottför þeirra úr sam-
kvæminu, og óvissan . . .
Á leiðinni heim í hílnum sá Lára
að í flýtinum hafði hún gleymt vesk-
inu sínu. Hún leit örvflnuð á Joe,
— Það er allt í lagi, sagði hann,
við getum sótt hað seinna. Síðar
mundi hún ekki neitt af ferðinni
heim. Hún sá fyrir sér litla föla and-
litið hans Bobby og livernig liann
barðist við hóstann. Hvað gat þetta
verið með litla drenginn þeirra. Frú
Harrison beið þeirra í dyrunum er
þau komu.
— Læknirinn er kominn, hrópaði
hún, til allrar hamingju kom hann
strax. Ó, ég var svo hrædd, frú
Anderson . . .
Þau hlupu fram lijá henni inn i
herbergi Bpbby. Lára greip andan
á lofti, er hún sá barnið. Litla and-
litið var náfolt og hóstinn mikill og
ákafur. Andardrátturinn gekk ótt og
títt milli hóstakviðanna og litli lík-
aminn liristist og skalf. Lára leit
hrædd á lækninn, sem kraup við
rúmið.
— Er hann . . . byrjaði liún.
— Hann er með lúngnahólgu, svar-
aði læknirinn. Lára og Joe störðu á
hann.
— Lungnabólgu? lirópaði .Toe, —
svona skyndilega?
— Já, ef um ofkælingu er að ræða,
svaraði læknirinn. Lára kraup við
rúmið. Bobby lióstaði og hóstaði og
það skar hana í hjartað að hlusta á
þessi hásu hljóð og horfa á baráttu
hans við að ná andanum.
— Hvað getum við gert? spurði
hún.
— Til þess að vera örugg, er bezt
að koma honum á sjúkrahús, sagði
dr. Frazer. Hann verður fljótt
hraustur aftur, það skuluð þið sjá.
Það var rólegt á sjúkrahúsinu á
þessum tfma sólarhringsins. Joe og
IAra sátu skelkuð hlið við hlið á
biðstofunni fyrir framan sjúkrastof-
una þar sem Bobby lá. Lára sat með
lokuð augú og krepptar hendur.
— Góði, góði guð, bað hún —
láttu hann ekki deyja.
— Elskan . . . Hún opnaði augun.
Joe tók í hönd hennar og leit á
hana. Mig tekur svo sárt, að sjá þig
svona dapra, sagði hann.
— En hvað getum við gert? Joe,
hvislaði him.
— Hann verður fljótt hraustur
aftur, það er ég viss um.
— Ertu það? Joe. Hún færði sig
nær honum.
— Já, ég elska þig Lára, ég elska
þig-
■—- Ég elska þig líka, Joe. Á þcssu
augnabliki var sem ósýnileg bönd
tengdu þau nær hvort öðru.
— Það hefur enginn haft neina
þýðingu fyrir mig nema þú, Joe.
Hönd hans greip þéttar í hennar.
Hún fann tár renna niður kinnar
sínar.
— Mér finnst þetta taka svo langan
tíma, Joe, sagði hún.
— Já, en við vorum nú samt hepp-
in að ná í lækninn og koma Bobþy
svona fljótt i sjúkraliús.
— Já, sagði hún, en var þó dauð-
hrædd.
— Þú erl dásainleg kona, Lára,
sagið hann. Hún reyndi að hrosa.
— Þú ert dásamlegur eiginmaður,
Joe, svaraði hún. Hann hristi höf-
uðið.
— Því hefði ég aldrei trúað að ég
gæti orðið. Að minnsta kosti hafði
ég ekki hugsað mér að giftast svona
ungur, ég ætlaði að bíða með það,
þangað til ég yrði þrítugur. Hún
leit undrandi á liann.
— En ég liélt alltaf að þú hefðir
viljað ...
— Það var þegar ég liitti þig, að
ég breytti úrn skoðun. Hann roðnaði.
— Fyrsta skipti sem ég sá þig,
hugsaði ég með mér: — Þetta er
stúlkan mín. Það er kannske kjána-
legt að hlusta á þetta, en það er
satt.
— Þetta fannst mér lika, sagði
hún.
Þau sátu kyrr og héldust i hend-
ur. Skyndilega o])nuðust dyrnar og
dr. Fraser kom fram til þeirra. —
Þetta gengur vel, sagði hann, —
Bobby litla líður betur. Láru létti.
IJún leit á lækninn. — Getum við
fengið að líta inn til hans?
— Það væri nú betra að gera það
ekki núna, hann er sofnaður, hann
var orðinn svo magnlaus, vesaling-
urinn litli. Ykkur er óhætt að fara
heim og koma svo aftur á morgun.
— Fara heim? spurði Joe skelk-
aður. Við ætluðum að vera hér í
nótt.
— Nei, það er ekki þörf á því
núna, anzaði læknirinn. Farið heim
og sofið vel, það er það sem þið
þarfnist bæði tvö.
Á leiðinni heim mundi Lára
skyndilega eftir veskinu sem hún
gleymdi hjá Susan. Þau óku þangað
og Joe beið úti í bílnum á meðan
Lára fór inn. Klukkan var orðin
eitt en dansinn stóð sem allra hæzt.
Lára stóð i dyrunum og Teit yfir
hópinn meðan Susan fór eftir vesk-
inu hennar. Það var annar blær yfir
samkvæminu núna. Inni var hálf
rökkur, músikin ekki eins hávær,
aðeins lágar hvíslingar. Danspörin
liðu fram lijá með lokuð augun og
bros á vör. En andlitin voru hin
sömu og fyrr um kvöldið. Ekkert
hafði truflað þau síðustu stundirnar.
Þau hugsuðu aðeins um sig sjálf og
músíkina. Jú, það var heillandi að
sjá æskuna, hugsaði Lára er hún
gekk út aftur. Er lnin kom út, sá
hún að .Toe hafði sofnað í bílnum.
Höfuð hans hallaðist aftur á bak
og munnurinn var örlítið opinn.
Hann var eitthvað svo innilega ung-
ur og viðkvæmur að Lára fékk kökk
í hálsinn og fylltist takmarkalausri
umhyggju fyrir honum. Hún hugs-
aði um það, er þau liöfðu sagt svo
fallega hvort við annað meðan þau
biðu í sjiikrahúsinu.
— Það hefur enginn haft neina
þýðingu fyrir mig nema þú. Var
það liann eða liún sem hafði sagt
það, — eða hæði. Það var sama.
Joe og hún tilheyrðu hvort öðru.
Þau og barnið voru ein lítil fjöl-
skylda. Ekkert unga fólksins þarna
inni var svo traustlega bundið hvort
öðru sem hún og Joe. Þau hafa það
sem ég hef ekki, hugsaði hún, en
aftur á móti á ég svo óendanlega
mikið meira en þau. Við höfum að-
eins valið sitt hvora leið, það er
allt og sumt.
Bilflauta var þeytt skammt frá
þeim, og Joe vaknaði. Hann reisti
sig upp, nuddaði augun og leit á
hana.
— Er allt i lagi, spurði hann.
—■ Allt í lagi, liún brosti til lians.
Og skyndilega fann hún, að það var
einmitt það sem hún meinti. Það
var allt í lagi, hún óskaði einskis
annars. ★
JIVARO
Framhald af bls. 5.
brugðið um björgin til þess að
hægt væri að koma fleiri verka-
mönnum að við dráttinn, vega þau
áfram með trjám og svo framvegis,
en ekkert dugði. Loks lýsti Pacha-
cutec konungur sjálfur yfir þvi, að
steinarnir væru „þreyttir“. Þeim
var lofað að hvilast i friði, svo sem
300 metra frá ákvörðunarstað.
Ein hugsun er það sem leitar
mjög á hvern þann er reikar um í
rústum hinna stórfenglegu bygg-
inga Inkaþjóðarinnar. Hvernig
hefði framþróunin orðið hjá þess-
ari miklu menningarþjóð, ef hún
hefði ekki orðið herfang hinna
skilningslausu og gullþyrstu Spán-
verja, sem eyðilögðu hana?
Hann sér raeir en aðrir
Framhald af bls. 13.
um, og liún ráðlagi vinkonu sinni að leita
til taugalæknis.
Þremur vikum eftir að Croiset hafði
talað þessi orð inn á segulbandið, komu
þrjátíu konur saman 1 Haag. Þær sett-
ust á tölusetta stóla, sem dregið var um.
Ilringt var í Croiset og hann beðinn um
að vera viðstaddur, en honum var ekki
sagt frá heimilisfanginU) Stuttu síðar
hringdi liann dyrahjöllunni og konurn-
ar þrjátíu tóku á móti honum.
Síðan var konunum leyft að heyra það,
sem hann hafði lesið inn á bandið, og
sú, sem sat í stól númer níu, varð að
viðurkenna, að þetta stóð allt heima.
Croiset getur sagt frá því, sem þegar
hefur gerzt, og því, sem óorðið er, í lífi
manna, sem hann Þekkir alls ekki. Nú
er farið að rannsaka þessa furðulegu
hæfileika hans á Fjarhrifasálfræðistofn-
uninni við háskólann í Utrecht, og verð-
ur árangur birtur i tímariti sálfræðinga
um þessar slóðir.
Hann er ekki einvörðungu gæddur
hæfileikum til þess að sjá i gegnum tíma
og rúm. Þegar hann ieggur hönd sína á
höfuð manna eða brjóst, getur hann séð
fyrir innstq hugsanir mannsins. Hann
getur sagt fólki hvað veldur áhyggjum
og livað hefur áður komið fyrir það.
Hann hefur komið í veg fyrir dóms-
morð í Liibeck, þar sem faðir var sakað-
ur um að liafa myrt son sinn. Einnig
hefur hann getað bent mönnum á viss-
an stað í Þýzkalandi, þar sem ekið hafði
verið á barn, sem lengi hafði verið leitað
að.
Visindamenn geta ekki skýrt þessa
furðulegu hajfileika Croisets á neinn
hátt. Sérfræðingar í Hollandi og annars
staðar lialda áfram tilraununum á hon-
um, og þeim er nú orðið ljóst, að engin
brögð eru í tafli. Maðurinn sér í gegnum
holt og hæðir!
28
yiKAN