Vikan - 14.07.1960, Blaðsíða 29

Það er kjánalegt
að vera ástfanginn
Framhald af bls. 21.
Stúlkurnar á skrifstofunni sögðu ekkert,
þegar liún gekk fram lijá þeim, en þegar liún
hafði lokað á eftir sér, heyrði hún raddirnar
þegar i stað, en ekki orðin. Hún leit á spegil-
skriftina á rúðunni, og henni var meinilla
við þessa stafi núna, þvi að'þeir voru eins-
konar múr á milli hennar og stúlknanna.
Þarna frammi á skrifstofunni töluðu stúlk-
urnar um allt milli himins og jarðar, skiptust
á litlum leyndarmálum, en hérna inni var Lisa
að kafna i pappírshrúgum. .. .
Hans Madsen hað íiana að taka af sér hatt-
inn eða lyfta upp blæjunni, svo að hún sæi
betur, eins og það hefði verið blæ.junni að
kenna, þegar hún ætlaði að aka yfir á rauðu
ljósi, þegar Hans steig skyndilega á heml-
ana.
Hún rakst á varaforstjórann, þegar hún kom
aftur úr ökutimanum. Hann virti hana fyrir
sér stundarkorn, og það brá fyrir aðdáun i
augum hans.
■— Hvernig gekk i útibúinu i dag? spurði
Lisa.
— Útibúinu? sagði varaforstjórinn, eins og
hann hefði aldrei lieyrt á það minnzt. —
Nú. ... jú. .. . við þurfum ekki aðstoð bar.
Hvenær fáið þér ökuréttindi? Hann hafði litið
af hattinum og starði nú framan i Lisu, eins
og hann hefði aldrei séð hana áðnr.
— Ég á að taka prófið i næstu viku, sagði
Lisa.
—• Þér virðizt ekki sérstaklega eftirvænting-
arfull, sagði varaforstjórinn striðnislega. -—
Eruð þér lirædd um, að þér náið ekki próf-
inu?
— Ég hef náð öllum minum prófum hingað
til, sagði Lisa móðguð.
—• Og ég hef þreytt fjölda prófa! Ein-
hverra hluta vegna var henni fróun í þvi að
svara honum aftur. Henni fannst varaforstjór-
inn hvimleiður i dag. Hvers vegna stóð hann
þarna og góndi á hattinn? Þessi kjánalegi
* hattur. sem Hans Madsen hafði beðið hana að
taka að sér á fremur óviðurkvæmilegan hátt.
Ef hún hefði ekki verið að þvi komin að aka
yfir götuna á rauðu ljósi, hefði sami Hans
Madsen alls ekki tekið eftir hattinum!
Lisa hafði varið deginum i útibúinu, og hún
var i slæmu skapi, því að varaforstjórinn
hafði gert henni vinnuna örðugri en skyldi.
Hún var viss um, að hann gerði þetta með
vilja, sleppti henni ekki úr vinnunni, til þess
að hún kæmist ekki í ökutíma og yrði í stað
þess að borða með honum hádegisverð. Lisa
var þvi fegin að hún hafði haft hug i sér til
þess að grípa fram i fyrir varaforstjóranum,
þegar hann var að halda fyrirlestur og spjald-
skrár yfir viðskiptavinina. Hún hafði ein-
faldlega staðið upp og sagt, að samtalinu yrði
að fresta þar til síðar, þvi að hún yrði að
fara strax, ef hún ætti að ná lestinni.
Varaforstjórinn gat verið ákaflega þreyt-
andi, einkanlega þegar hann tók að spyrja
um vmislegt varðandi hennar einkamál, sem
kom honum engan veginn við.
Lisa var lafmóð, þegar hún settist við stýr-
ið. Hans Madsen leit á úrið. Klukkan var fimm
minútur yfir.
■— Hvers vegna geta konur aldrci verið
stundvisar, tautaði liann. Lisa svaraði ekki.
Hún sat og horfði á vinstri spékoppinn hans
og rykkti bílnum af stað.
— Þar sem þetta er siðasti timinn áður en
þér takið prófið, finnst mér að við ættum að
rifja allt gaumgæfilega upp, sagði Hans Mad-
sen.
Lisu fannst orðið þungbúið. Sólin skein
alls ekki eins glaðlega og áður, og hún fann
skyndijega til þreytu. Hún skipti bílnum
hugsunarlaust niður, beygði til hægri, til
vinstri, hemlaði og stanzaði. Veröldin var
myrk og köld og framtíðin var eins og auðn.
—< Þetta var ágætt, sagði Hans Madsen. •—
Ef þér reynist eins vel á morgun, get ég verið
upp með mér.
Það var ekkert út á orðin að setja. Það var
raddblærinn, sem minnti Lisu á slitna grammó-
fónplötu. Hún vissi um leið, að hann hafði
haft þessi sömu orð yfir ótal sinnum áður.
Ef til vill sagði hann þetta ósjálfrátt i hvert
sinn sem nemendur hans áttu að þreyta
próf. Lisa gekk aftur til skrifstofunnar. Hún
nennti ekki að taka strætisvagninn, og þótt
hún væri i skóm með afar háum hælum, sem
hún hafði notað síðustu vikurnar, þá skrefaði
hún áfram, án þess að skeyta skónum cða
verkefnum þeim, sem biðu hennar á skrif-
stofunni.
— Mér er sania þótt liggi á að ljúka þessu,
hugsaði liún. — Sama vinnan á hverjum degi.
Þessi söinu hundleiðinlegu hréf og siintöl,
sem eru ekki um annað en loftventla, -— stóra
og smáa, — og öryggisventla! Hvað í ósköp-
unum á ég að gera við alla þessa ventla! Eink-
anlega öryggisventlana?
Varaforstjórinn vildi bjóða henni til kvöld-
Verðar.
— Ég get það ekki, sagði Lisa. — Ég á að
taka prófið á morgun, og ég vil vera vel lindir
jiað búin, svo að ég ætla snemma að sofa í
kvöld.
— Já, það er ef til vill ekki sérstaklega
skemmtilegt að taka bílpróf, daginn eftir að
maður liefur verið úti að skemmta sér ærlega,
sagði varaforstjórinn vonsvikinn. En þá ljóm-
aði hann skyndilega allur: —En annað kvöld,
Lisa? Þá getum við haldið þetta liátíðlegt!
Við skuluin sjá, hvort ég næ prófinu, sagði
Lisa afundin.
— Þér hafið náð öllum prófum hingað til
og þér náið líka þessu, sagði varaforstjórinn
með sannfæringu. Ef hann gæti hætt að segja
alltaf það, sem ég hef sagt áður, og láta svo
sem hann hefði fundið þetta upp sjálfur! hugs-
aði Lisa gröm.
Hún gerði lítið um daginn og svaf engu
meira um nóttina. Hún kveið fyrir prófinu.
Hún hafði lært að aka bil og hún gat gert
það sofandi. Ef hún gæti aðeins sofnað.
Hún hlaut samt að hafa blundað, því að
hún var svefnþung, þegar vekjaraklukkan
varaði hana óvægin við deginum. Nú mundi
hún uppskera ávöxt þriggja vikna vinnu, nú
varð hún að kunna að fara með og kunna
heiti á öllum smáhlutum í bilnum.
Á kringlóttu skiltinu var mynd af mótor-
hjóli og bifreið, sem strikað liafði verið yfir
með breiðu rauðu striki.
-—■ Eigum við að skjóta okkur hingað inn á
þessa götu? sagði prófdómarinn.
Bannað að aka hér á mótorlijóli, hugsaði
Lisa, og svo „skauzt“ hún inn á veginn. Og
prófdómarinn hristi Iiöfuðið.
Þetta var rauður þrihyrningur með svörtu
striki i miðjunni. Akið varlega; hætta! hugs-
aði Lisa. Setja i annan gír. I-Iún ók nú hraðar
og lokaði augunum. Ekkert gerðist, — nema
hvað lnin stóðst ekki prófið.
— En ég skil ekki.... eruð þér eitthvað
veik, ungfrú Link? Það voru ekkj prðin, Það
var raddblærinn, — fullur meðaumkunar. Og
hann leit á liana, — virti liáná gáúingæTilega
fyrir sér.
Hann leit í augu hennar, og augu hans voru
grá, og einhverra liluta v.egna fylltust augu
Lisu tárum.
Hans Madsen lagði hönd sina á hönd henn-
ar, — ekki eins og hann var vanur að gera,
þegar hann vildi láta liana beygja i rétta átt.
Nei, öðruvisi. . . . og enn fór straumur lim
íiana.
— Nei, þér megið ekki gráta, Heyrið þér,
ég kenni ekki fyrr en klukkan eitt. Við skul-
um fara og fá okkur kaffisopa. Við getum
talað saman um þetta og reynt að komast að
því, hvað að var. . . .
— Já, sagði Lisa auðsveip. Hún minntist
ekki á glappaskot sin. Hún liorfði í grá augun
og brosti, og liann hrosti lika. Og sólin skein,
og fuglarnir tóku skyndilega að syngja heila
liljómkviðu. . . .
Þau gengu eftir götunni hlið við hlið. I>isa
fann ekki steinana undir þunnum skónum.
Hún gekk á litlum Ijósrauðum skýjum. Hann
tók í liandlegg hennar og þau liorfðust í augu.
Hans Madsen varð skyndilega ljóst, að hún
var bráðfalleg, og Lisu varð einnig ljóst, að
henni lá alls ekki á að komast aftur á skrif-
stofuna.
En jiað varð hún að gera. Tveimur klukku-
stundum siðar stóð hún andspænis varafor-
stjóranum, sem talaði eitthvað um að þau
skyldu fara út og skemmta sér j kvöld. ...
— Það er engin ástæða til þess, sagði Lisa
glaðlega. — Ég stóðst elcki pröfið! Og hún
ætlaði ekki að halda það hátíðlegt með vara-
forstjóranum.
— Verðið ]iér þá að fara i fleiri kennslu-
tíma? spurði varaforstjórinn aulalega.
— Ef til vill, sagði Lisa kæruleysislega.
Henni fannst það engu máli skipta livort
stúlka fengi ökuleyfi, þegar unnusti hennar
væri prýðilegur bílstjóri, og hún hafði alls
ekki í hyggju að aka neitt án þess að hafa
hann við hlið sér.
Heimilislegt eða..
Framhald af bls. 15.
mannahöfn. Við mundum segja, að
hér sé nijög heimilisleg íbúð. Það er
verst að geta ekki sýnt litina. Gafl-
veggurinn bak við hillurnar er mosa-
grænn, en súðin ljósgræn. Húsgögnin
eru flest úr eik eða tekki, parkett-
gólf og tvö teppi, sitt af hvorri gerð
með óhlutlægu mynztri. Þarna er í
rauninni samsetning sitt úr hverri átt-
inni, utan þess, að gönml húsgögn
(antik) eru ekki með. Þarna virðast
litirnir skipta mjög miklu máli og svo
það, að mátulega mikið er af húsmun-
um. !'*T1
Á neðri myndinni höfum við stóra
stofu, sem er búin vönduðum hús-
gögnum, en Þó er hún mjög nakin og
fjarri Því að geta kallazt heimilisleg.
Á gólfinu eru gljáandi línoleumplötur
og aðeins lítið teppi á miðjunni. Á
veggjunum er ekki neitt utan ein
mynd yfir skápnum í horninu. Loftið
er málað hvítt og veggirnir gráir.
Þarna mundi stórt og hlýlegt gólfteppi
gerbreyta, því hinar gljáandi gólfflís-
ar eiga ekki minnstan þátt í þvi að
gera stofuna kuldalega.
VIKAN
29