Vikan - 14.07.1960, Blaðsíða 26

Þegar Lára var álján ára giftlst
hún Joe Anderson. Henni fannst hún
alls ekki vera of ung, og skemmti
sér mikið við undrun ókunnugra. —
Eruð þið virkilega gift? Ennþá
skemmtilegra hafði það verið árið
eftir að Bobby fæddist og fólk hróp-
aði: — Eigið þið barn? Lára var
lika ótrúlega barnaleg til að vera
bæði eiginkona og móðir. Með dökka
hárið og spikoppana i kinnunum
liktist hún helzt skólastúlku. En eftir
að hafa verið gift í nokkur ár varð
breyting hið innra með henni . . .
það varð svo hægfara að hún veitti
þvi varla athygli. Allt hafði verið
svo fullkomið — Joe, litla ibúðin
þeirra, síðan þetta yndislega hús,
sem þau sjálf höfðu byggt og að lok-
um Iitla barnið. Hin daglegu hús
störf höfðu bæði veitt henni ánægju
og gleði. — Lára var hamingjusöm.
En þegar Bobby var tveggja ára og
hún sjálf tuttugu og eins árs varð
breytingin. Það snerti hvorki Joe
ná Bobby, luin var ánægð með þá
eins og áður. Nei, það var hún sjálf,
sem eiithvað var að. Fyrsta skiptið
sem hún þeitti þvi athygli, var hún
úti að verzla. Tvær frúr stóðu við
hlið hennar við búðarborðið og
spjölluðu saman, önnur spurði.
— Hvernig gengur með dóttur
GIFTIST
ÉG
OF
ING?
legt hcimili og dásamlegan litinn
dreng. Og þó varð þessi tilfinning
eftir i undirrnéðvitund hennar, þvi
kvöld eitt gerði hún skyndilega vart
við sig aftur. Þau höfðu nýlokið
kvöldverði og hún hafði sezt niður
með handavinnu. Joe settist við
skrifborð sitt og hélt áfram með
vinnu, sem hann hafði tekið heim
mcð sér af skrifstofunni.
— Þú vinnur of mikið, vinur minn,
sagði hún skyndilega. Joe leit upp.
— Ég verð, þú veizt það sjálf.
— Já, en . . . Joe hélt áfram að
vinna, en hún stóð eirðarlaus upp
og gekk að glugganum. Allt sem hún
sá, var auð gatan og húsin sitt hvoru
megin. Það voru þrjár gerðir af hús-
um þarna, og sú hugsun sló hana,
að þeir sem þarna bjuggu, voru i
raun og veru ekki ólíkari heldur en
liúsakynnin. Við erum öll eins, ung
hjón með lítil börn, höfum áhuga á
sömu skemmfunum og tölum um
sömu hluti. Mennirnir okkar koma
heim á sama tima á kvöldin, með
sömu blöðin undir handleggnum og
eftir matinn fara þeir allir út að
vinna í garðinum. í sömu svifuin
kom lítill opinn bíll akandi eftir göt-
unni. Ungur piltur og stúlka sátu
þétt hlið við h!ið í honum og hlóu.
Þau voru auðsjáanlega mjög ástfang-
in hvort af öðru. Lára fékk kökk i
hálsinn og snéri sér frá glugganum.
— Joe . . . Hann leit upp, lagði frá
sér pappirinn, teygði úr sér og stóð
upp.
þina?
— Með Marjorie?
— Ó, hún hefur það dásamlegt
núna, þú veizt hvernig það er, í>ð
vera aðeins nitján ára. Nýjir félagar
hvert kvöld og skcmmtanir. Hún hló.
— Og hvers vegna ekki? Maður cr
aðeins ungur einu sinni. Lára ætl-
aði að fara að kaupa þvottaefni en
stanzaði. Það var sem hjartað í henni
hætti að slá. Hún sá þarna Marjorie
i huganum. sem á hverju kvöldi mcð
nýjum félögum fór út að dansa og
skemmta scr. Hvað var það sem
móðirin hafði sagt.
— Þú veizt hvernig það er, að vera
aðeins nitján ára. Maður er aðerins
ungur einu sinni. Hún stóð magn-
laus. Ég hef aldrei upp’.ifað slíkt,
hugsaði hún. Þegar ég var nitján
ára hafði ég Bobby að annast. Hún
skalf er innkaupunum var lokið.
Hve heimskulegt var þetta. Máske
vildi þessi Marjorie gjarnan skipta
við hana, eiga góðan eiginmann, fal-
f
— Það er kominn tími til að völcva
garðinn, sagði liann. Láru langaði til
að æpa. Þetla var hræðilegt, — og
hún sem var svo ung, alltof ung ...
Ég gifti mig of ung, hugsaði hún, en
varð skelkuð yfir hugsunum sínum.
Og þó, það var satt, hin skemmtilega
æska hennar var liðin að eilífu. Nú
var hún eiginkona og móðir, kona
með áhyggjur af lieimilinu, hvort
Bobby væri heilbrigður og borðaði
nóg, og yfir eldhúsvaskinum sem
alltaf var að stíflast . . . En ég er
ekki nema tutlugu og eins árs, ómaði
hið innra með henni.
— Er eitthvað að? spurði Joe, —
þú iitur svo illa út. Hún greip andan
á lofti og fann til sektar. Joe hefði
orðið mjög særður, hefði hann getað
lesið hugsanir hennar. Hann mundi
áreiðanlega ekki skilja . . .
— Nei, svaraði hún stuttlega, —
ég þarf að atliuga hvort Bobby sef-
ur.
Það var viku seinna sem Susan
Ferguson hringdi. Susan var gömul
skólasystir l.áru og höfðu þær ætlað
saman í háskólann. Susan gerði |iað
líka, en Lára hafði gifst Joe. Lára
lilustaði á sögur Susan úr háskólan-
um, meðan hún fylgdist með Bobby,
sem Iék sér á gólfinu. Svo ólíkt hafði
lif þeirra orðið, luigsaði Iiúri. Það
var eins og líf á tveim ólíkuin Iinött-
um. Susan bauð Í-áru og Joe i sam-
kvæmi þetta sama kvöld.
— Þið verðið einu hjónin, sagði
hún spaugsöm, — og við þörfnumst
tilbreytingar. Þið megið til með að
koma. Lára hringdi strax á skrif-
stofuna til Joe, og meðan hún stóð
þarna og fylgdist með Bobby, sem
hún gat ekki litið af augnablik,
fannst henni að þau yrðu að fara i
samkvæmið. Hún vissi ekki hvers
vegna, en Joe varð að samþykkja
það.
— Er nokkuð að? spurði Joe var-
lega, er hann heyrði að það var Lára.
Hún hló. Hvers vegna? þarf endilega
eitthvað að vera að, ef ég liringi til
þín?
— Oftast er það. Siðast var það
vatnið í kjallaranum. Hvernig hcfur
Bobby það?
— Gott, svaraði Lára, en sagði
honum siðan frá heimboðinu. Hann
hugsaði sig um, en svaraði siðan:
Ég ætlaði að vinna, en allt í lagi,
getirðu fengið frú Harrisson til að
gæta barnsins, þá förum við.
Þegar Susan opnaði fyrir þcim um
kvöidið, barst glaunnir samkvæmis-
isins þeim til eyrna, háværar radd-
ir, hiátur og músik. Gat það verið,
hugsaði Lára, að maður licyrði livort
samkvæm.ð væri setið ógiftu fölki
eða hjónum. Og það leið ekki á löngu
áður en hún vissi að þannig var það.
Það var svo greinilegt að þau voru
óbundin, svo frjáls og óþvinguð og
eflirvæntingin ljóinaði í augum
þeirra. Lára hitti marga af sinuin
gömlu skólaféiögum. Hún spjallaði
við hina kátu og fjörugu Molly
Sáwyer, sem sagði henni frá sigri
siniini i samkcppni i modelteikningu
og verðlaununum, sem voru þriggja
vikna löng ferð til Parisar.
— Ég er fegin að þú skyldir hætta
að teikna, sagði hún við Láru.
Ég man hve dugleg þú varst. Þú
hefðir hirt verðlaunin við nefið á
mér.
Þegar hár, dökkhærður, laglegur
maður bauð svo Molly i dans, leit
Lára á úrið og andvarpaði. Paris,
hugsaði hún. Þau yrðu að fara að
VIKAN