Vikan - 14.07.1960, Blaðsíða 21

5
tækisins. Inga var nítján ára og mjög íalleg.
Lisa tók eftir því, aö ]ja'ð var kominn ein-
hver ljómi í augu Ingu, og vangar hennar voru
rjóðir, og sá roði stafaði áreiðanlega ekki af
kinnalit.
Þegar Inga rétti út höndina eftir póstinum,
komst Lisa ekki hjá þvi að taka eftir hringn-
um. Hann var ekki af dýrustu tegund.
— Eruð þér trúlofuð, Inga? spurði Lisa
kurteislega.
Hún greip fram i fyrir Ingu, sem reyndi að
lýsa hamingju sinni sem bezt, en hún gleymdi
þó ekki að óska henni til hamingju. Ósköp
voru þessar stúlkur miklir kjánar! Inga hafði
nýlokið verzlunarskólanámi, þar sem hún
hafði reynzt með mestu prýði, og nú var
lnin fús til þess að gefa allt á bátinn, einungis
til þess að snúast i kringum manninn sinn.
Þegar Inga var farin með póstinn, tók Lisa
upp púðurdósina til þess að líta heldur betur
út, áður en hún gekk inn til varaforstjórans
með bréf, sem hún hafði verið að lesa.
Varaforstjórinn, Peter Höeg, var fimmtiu og
sjö ára gamall ekkill. Forstjórinn var sjötiu og
átta ára gamall og var alltaf með annan fótinn
á skrifstofunni. Honum þótti mjög gaman að
tala íim þá daga, er hann stofnsetti vyrirtækið.
Hann hafði gifzt ríkri stúlku. Hann sagði það
reyndar ekki með þessum orðum, en þannig
hafði þetta samt gerzt. Um ást var ekki að
ræða, og Höeg gamli tiafði tekið það ákaflega
illa upp, þegar sonur hans giftist stúlku, sem
var honum ekki til neins fjárhagslegs stuðn-
ings. Britta Höeg var hvorki rík né umsetin.
Nú var hún dáin, en forstjórinn talaði alltaf
um hjónaband þeirra sem „glappaskot sonar
sins.“ Forstjórinn var nákvæmlega á sömu
Ökukennarinn hennar
var með hökuskarð.
skoðun og Lisa að þessu ieyti. Þess vegna
hafði þeim alltaf komið svo vel saman. Vara-
forstjórinn hafði einu sinni i gamni kallað
Lisu rafeindaheila, þvi að svo mikil skynsemi
lá að baki öllum gerðum hennar. En Lisa
skeytti þessu engu. Ef hún giftist einhvcrn
tíma, mundi hún einmitt giftast syni l'orstjór-
ans. Reyndar var þrjátíu ára aldursmunur á
þeim, en það skipti engu. Hún gat orðið hon-
um ómetanleg stoð i viðskipta- og samkvæm-
islífinu. Og hún vihli geta látið fyrirtækið
aukast og eflast eftir lians dag, þar til sonur
þeirra yrði nógu gamall til þess að taka að
sér stjórnina. Þau mundu aðeins eignast eitt
barn, og það varð helzt að vera strákur. Fiest-
ar stúlkur létu tilfinningar sínar hlaupa með
sig í gönur, og dóttir varaforstjórans og henn-
ar væri vafalaust líkleg 1 i 1 þess að gera glappa-
skot.
Lisa ællaði að skapa sér örugga framtið, og
hún ællaði að fara eftir sinu eigin höfði og
ckki láta neinn breyta áætlunum sinum.
Hún hfilsaði yaraforstjóranum vingjjhrn-
lega, og hann sagði henni i stultu. máli, hvað
henni bæri að gera um daginn. Lisu var aldrei
lesið fyrir bréf — henni var einungis sagt
hvað hún ætti að skrifa, og hún skrifaði sjálf
undir öll bréfin. Hún var öllu meira en cinka-
ritari, því að hún gat sinnt störfum varafor-
stjórans, án þess að sjiyrjast ráða, og þetta
kom sér vel, þar eð varaforstjórinn ferðaðist
mikið.
— Segið mér, Lisa, hafið þér ökuleyfi?
sagði iiann skyndilega.
Lisa varð að viðurkenna með trega, að hún
liefði ekki ökuleyfi.
— Það var leiðinlegt, sagði Peter Höeg.
— Mig langaði til þess að biðja yður um að
hjálpa mér að vinna upp nýja útibúið okkar.
Þvi vegnar ekki sem bezt, og ég hafði hugsað
mér, að við gætum unnið þar nokkrar klukku-
stundir á dag. En ef þér getið ekki sjálfar
ekið, verðum við of háð livort öðru . . . Það
var leiðinlegt. ..
— Ég get lært að aka, sagði Lisa strax. ■—
Og ég get tekið lestina, þangað til ég fæ öku-
leyfið.
—- Það verður alltaf einhverjum vandkvæð-
um bundið. Yerksmiðjan er spölkorn frá bæn-
um, og það er langt þangað frá stöðinni.
Haldið þér, að þér getið lært að aka strax?
— Það ætla ég að vona, svaraði Lisa, — og
ég á mjög liægt með að læra.
Hálftíina siðar var þclta allt klajipað og
klárt, og Lisa var búin að panta ökutíma.
Hún vihli Ijúka þessu af sem fyrst, þvi að
hún var sannfærð um, að náið samstarf þeirra
tveggja mundi sýna Peter fram á, að hann
gæti ekki án hennar verið, hvorki á vinnu-
stað né utan.
Og þannig vildi það til.
Á hverjum degi sat Hans Madsen heilan
klukkutíma við hliðina á Lisu í kennslubif-
reiðinni og talaði við hana.
Reyndar fjallaði sámtalið næstum einungis
iim: Stíga aðeins meira á benzíngjöfina, skipta,
beygja rétt... en rödd hans var djúp og ró-
lcg, og öðru hverju lagði hann handlegginn
yfir Lisu og tók i stýrið, og i hvert sinn
fannst henni einhver straumur fara um sig
’alla. Þetta var hræðilegt. Þetta kom henni
úr jafnvægi, þannig að hún átti fullt i fangi
með að einbeina sér að akstrinum, og þcgar
hún kom á skrifstofuna, var hún hreint ckki
með sjálfri sér.
Stundum stóð hún hjálpárvana i stóru skrif-
stofunni og starði á stúlkurnar. Henni fannst
hún knúin lil þess að segja þeim, að öku-
kcnnari hennar væri með hökuskarð og djúpa
spékop|ia, sem kæmu i Ijós, þegar hann ial-
aði. En stúlkurnar sátu álútar yfir ritvélum
sinum og litu ekki einu sinni upp. Lisa and-
varpaði og fór inn n skrilslofuna sína.
Daginn oflir kom hún siundarl'jórðungi of
seinl á skrifstofuna. Hún hafði verið að kaupa
sér litla, svarta kollu, sem fór vei við svörtu
drngtina, þegar lienni datl skyndilcga í hug
að kaupa sér lítinn, áberandi stráhatt með
Ijósrauðri blæju.
Framhald á bls. 29