Vikan - 14.07.1960, Blaðsíða 10

EF einbver hefði sagt Phyllis að sá dagur
kæmi, að Páll hennar yrði fluttur i klefa
hinna dauðadœmdu, af sér genginn og
yfirkominn, myndi hún áreiðanlega hafa klip-
ið sig i handlegginn og talið víst að þetta væri
einn þeirra illu drauma er sjaldan bera fyrir
menn, sem betur fer. Helzt þegar þeir hafa borð-
að eitthvað sem ekki fer vel i maga.
Þau voru bæði munaðarleysingjar, og ef til
vill var það einmitt það, er batt þau svo sterk-
um böndum. Þau höfðu verið allgóðir kunn-
ingjar um tíma, er þau gengu um horð í
skemintiferðaskipið, einn sólheitan sunnudags-
morgunn. Það átti að flytja þau til Tarrytown,
þar sem „Slecpyhollow" er (Dúradældin).
Þangað hafði Phyllis aldrei komið.
Eftir ferðina upp Hudsonsfljótið gengu þau
um bæinn og Páll sagði lienni sögur frá fyrri
timum, jiegar hollenzku innflytjendurnir sett-
ust að í Tarrytown. Phyllis varð frá sér num-
in þegar liún kom inn í gamla kirkjugarðinn
með þessu ævintýralega nafni: Sleepy Hollow.
Svo gekk hún frá einni gröf til annarrar og
las öll þessi skrítnu nöfn, er höggvin voru á
legsteinana, mosavaxna og veðraða.
Ó, varð henni að orði, - - hér væri ég ánægð
tneð að láta jarða niig einhverntíma eflir mörg
ár.
Pátl lit á litla andlitið hennar, sem ákafinn
skein út úr.
Svo spurði hann: Vilduð þér ekki heldur
vera grafin meðal yðar fólks, ég á við mcð for-
eldrum eða vinum ....
Hún draup höfði. — Ég á enga forehlra . . .
Ég hefi aldrei átt þá. Ég . . . er munaðarlaus . .
Hún varp öndinni, en Páll grcip í handlegg
hennar. — Þér lika. En hvað það er einkenni-
NY FRAMHALDSSAGA
L«gt. Bæði foreldralaus. Og hér stöndum við
saman. Það hlýtur að vita á eitthvað.
Og jiað reyndist líka svo. Þau fundu lausnina
sama daginn.
Þegar þau höfðu lesið á legsteinana þangað
til Phyllis var orðin uppgefin í augunum, gengu
þau út úr garði hinna dauðu og Páll hauð henni
lil morgunverðar á virðulegum gildaskála.
Hann leit á vasaúrið. — Við höfum kappnóg-
an tíma. Ilvað segið jiér um að fara yfir ána og
klifra upp hengjurnar hinum megin?
Þótt liann hefði spurt: — Hvað segið þér
um að synda yfir ána? Þá hefði hún kinkað
kolli 1il samjiykkis, og kunni hún þó ekki eitt
einasta sundtak.
Þau fengu sig ferjuð yfir ána og gengu nú i
laust, en ef maður tók sér vara og g**ifti þess
hvar stigið var, ætti vitanlega að vera þorandi
að hætta á það einu sinni enn. Phyllis leit
upp fyrir sig. Úh! En með Pál við hlið sér
var hún auðvitað örugg gegn allri liættul
Síðan hófu þessir unglingar uppgönguna
eftir mjóuin götuslóðum, er fifldjarfir dreng-
ir höfðu troðið. Hér og þar hafði vegamála-
stjórnin látið setja upp smá handrið, en þau
voru orðin af sér gengin. í fyrstunni gekk
þeim allvel. Leiðin lá í ótal krákustígum, stund-
um rákust þau á stiga, ef stiga skyldi kalla,
sem snúinn var til úr tveim trjástofnum með
greinahúta fyrir höft.
Eftir því sem ofar dró, óx brattinn til muna
og höftin á stigaræsknunum urðu æ lélegri.
Páli varð inikið niðri fyrir er hann hugleiddi
áhyrgð þá sem á honum hvildi. Hann spurði
Phyllis meira að segja, hvort hún vildi heldur
snúa við. En þegar hún leit niður fyrir, varð
hún svo hrædd að hún liristi höfuðið. Þau
tCARINJ
MICHAEL
hægðum sínuin eftir bakkanum hinum inegin.
Háir hamraveggir slúttu fram yfir jiau. Ilér og
þar höfðu rætur trjánna rifnað upp fyrir
regni og stormi. Það leit út fyrir að greinarn-
ar streittust við af öllu afli að halda jafnvæg-
inu svo þær hröpuðu ekki niður fyrir.
Páll hafði klifrað þarna upp nokkrum sinn-
um, liann vissi að jiað var ekki með öllu hættu-
lögðu aftur af stað upp á við. Alll í einu tók
Páll cftir þvi, að tvö þrep vantaði og hið
jiriðja var svo fúið, að það brast er hann tók
í jiað. Nú voru góð ráð dýr. Þó fékk hann
vegið sig upp á brúnina og sem betur fór var
Jiar nibba, svo hann gat lagzt á hnén og dregið
Phyllis upp til sin. Nú var jiað versta afstaðið,
vegurinn breikkaði svolítið og brekkan minnk-
aði. En nú var Phyllis orðin svo hrædd, að
hún fór að gráta.
Páll varð að hugga hana, en þegar hann
sagði: — Elskan litla, fór hún að gráta enn
meira. Á eftir gátu þau ómögulega gcrt sér
grein fyrir jiví, hvort hann kyssti hana fyrsl
ellegar hún átli upptökin. Annars stóð það
svo hjartanlega á sama, því nú höfðu þau fund-
ið hvort annað.
Tvö hamingjusöm ungmenni leiddust með-
l'ram skógi vaxinni hamrahrúninni og töluðu
um framtiðina og livenær þau gætu gift sig.
Phyllis fannst réttast að hún héldi áfram að
vinna, til Jiess að Páli yrði það ekki allt of
erfitt að vinna fyrir mat þeirra beggja, en
Páll sló hendinni út í loftið af mikillæti:
Konan hans átti svei mér ekki að fara að
heiraan eldsnemma morguns og koma aftur
örmagna og úttauguð eftir átta stunda vinnu
fyrir innan búðarhorðið! Nei, hann gat séð
fyrir þeim háðum, ef hún gerði ekki alltof
háar kröfur til klæða og skcmmtana — svona
lil að byrja með. Ef allt gengi vel, myndi
liann áreiðanlega seinna komast upp i að
minnsta kosti —tvö hundruð dollara á mán-
uði. Hann var í áliti hjá skrifstofustjóranum,
NÝ FRAMHALDSSAGA
Tvö humingjusöm ungmenni, sem hnfðu fund-
ið hvnrt annaS ...
NÝ FRAMHALDSSAGA