Vikan - 14.07.1960, Blaðsíða 15

|fe« fciiiipii ' i
. .
vimmt
. <
■

R i
Heimilislegt eða-
Það skal viðurkennt stx-ax, að mjög
er erfitt að skilgreina nákvæmlega,
livað átt er við með orðinu „heimilis-
legt,“ því þar er eingöngu um tilfinn-
ingaatriði að ræða. Sumir segja, að
innréttingar og húsgögn fái engu um
það ráðið, heldur andi húsráðenda.
Hér verðum við að sleppa því og
ganga út frá hví, að útlit íbúðarinnar
ráði miklu. Það er augljóst mál, að
vönduð húsgögn megna ekki ein sam-
an að gei’a íbúð heimilislega. Meira
máli virðist skipta, hvernig hlutun-
um er raðað, hvernig samræmi þeii’ra
er og hversu mikið er af þeim.
Það lilýtur að vera þyngst á melunum,
að það sjáist að mennskar verur lifi
og hrærist i íbúðinni og liafi þar eitt-
hvað fyrir stafni. Gamlar stássstofur,
senx eru í rauninni söfn fremur en
híbýli, eru jafn ólieimilislegar og
sumar nútímaibúðir, Þar sem áherzla
er lögð á nekt og svokallaða „hófsemi“
eftir japanskri fyrirmynd. Útkoman
hefur einungis orðið sú, að arkitektar
hafa ekki megnað að seiða fram þann
séi’staka þokka, sem lxýr yfir útliti
japanskra heimila, en nektin liefur
orðið eftir. Hins vegar skal því ekki
neitað, að japanskur hyggingarstill
hefur á margan liátt haft mjög góð á-
hrif og stuðlað að því að hreinsa hurt
margvislegt ósmekklegt flúr.
Litum ögn nánar á meðfylgjandi
myndir. Sú efri er úr risibúð i Kaup-
Framhald á bls. 29.
hann átti að sér i útliti. En orð
gat hann ekki látið koma fram af
vörum sér. Loksins gáfust lækn-
arnir upp og senttu hann heim til
foreldra sinna aftur. Máró var nú
komið á málleysingjaskóla og þar
lærði hann fingramál.
Árin liðu. Máró óx upp og varð
fallegt ungmenni, áhugasamur og
gáfaður. Ilann vildi ekki vera for-
eldrum sínum byrði, svo að pabbi
lians kom honum að vinnu i verk-
smiðju einni i Pietrasanta. Starfs-
félagar hans voru einstaklega vin-
gjarnlegir, fannst Máró, jjvi að
Iionum var ljóst, hvað þcir hugsuðu
um hann. Fyrst hann vill ekki tala,
þó ekkert sé að honum, hlýtur eitt-
hvað að vera bogið við skynsem-
ina hjá honum.
Máró var viss um að eitthvað
þessu líkt var það, sem þeir sögðu
um liann, og þetta myndaði eins
og múrvegg milli hans og þeirra.
Hann gerðist bitur í skapi, þung-
lyndur og mannfælnari en nokkru
sinni fyrr. En þar sem hann var
einkar álitlegur maður, brostu
stúlkurnar í bænum til hans ef þær
mættu honum á götunni. Þá sneri
liann sér undan og lagði á flótta.
Ástahót, dansleikir og aðrar þær
skcmmtanir, sem ungt og eðlilegt
fólk sækir unað til, voru honum
einskis virði. Það var ekki fyrir
heilsuvana pilt, sem ekki var fylli-
legn hraustur í liöfðinu.
Þó kom þar einn góðan veður-
dag, að frænda Márós tókst að tclja
hann á að fara mcð sér á reiðhjóli
út í sveit. Þeir rákust af hend.ngu
á hóp af ungum stúlkum og slóg-
ust i ferð með þeim. En þegar aðr-
ir settust niður i grasið, spjölluðu
og hlógu, stóð Máró einn sér, eins
og fyrri daginn, og leitaði að ein-
hverju yfirskini til þess að kom-
ast burtu.
Og rétt i þvi kom fallegasta stúlk-
an af þeim öllum til hans. Hún
hér Maria Giambirello. — Þótt þú
svo getir ekki talað, getur þú að
minnsta kosti hlustað og leikið þér
með okkur, sagði hún. Það sem
eftir var dagsins hélt hún sig i
námunda við Máró og kom jafn
eðlilega og frjálslega fram við hann
og aðra i hópnum. Þegar þau
skildu var Máró orðinn ástfang-
inn í fyrsta skipti á ævinni. Næstu
daga voru þau saman öllum stund-
um, fóru í langar gönguferðir með-
fram ströndinni og dönsuðu sam-
an á kvöldin. Hún sagði lxonum
frá sjálfri sér. Hún átti heima í
Rómaborg og hafði komið til þorps-
ins i sumarleyfinu sinu. Hún elsk-
aði börn og vonaðist til þess að
giftast einhvern tírna sjálf og verða
margra barna móðir. Eins og sak-
ir stóðu hafði hún atvinnu sem
barnfóstra.
Svo Iauk fríinu og Maria varð að
fara aftur heim til Rómar. Þau
skrifuðust á, og unx jólin kom
hún aftur til Pietrasanta. Aftur á
móti fór Máró lil Rómaborgar um
páskana til þess að heimsækja
liana. Maria notaði hvert tækifæri
sem gafst til þess að leita ráða hjá
læknurn við því sem komið hafði
fyrir Máró og las allar þær lækn-
ingabækur sem liún gat komizt yf-
Framhald á bls. 23.
VIKAN