Vikan - 14.07.1960, Qupperneq 14

þðg&f áótUí q&ti krafítaverk
Hér fer á eftir merkileg saga,
sem gerðist i síðustu lieimsstyrjöld.
Það er ekki fyrr en nú nýskeð, sem
heillavænlegur endir hefur orðið á
þeim ömurlega atburði. Hún hefst
á ógnarstund í lífi lítils drengs og
endar fjórtán árum síðar með
kraftaverki ástarinnar.
Arið 1944 var Máró Genovesi
átta vetra gamall. Ilann ólst upp
hjá foreldrum sinum i fremur fá-
tæklegu húsi við útjaðar Pietra-
sana, en það er fallegt þorp, sem
liggur niðri undir sjó i skjóli við
háan fjallgarð. Fjöllin eru hvit af
marmara, — það er sami marmar-
inn sem Michelangelo notaði i
meistaraverk sin.
En hinn glæsilegi varnarveggur
fjallanna gat þó ekki verndað þorp-
ið fyrir ægilegri sprengjuárás hinn
23. júli 1944. En sprengjan féll beint
á hús Genovesisfjölskyldunnar. Það
buldi við ægilegt brak, og í sömu
andrá stóð allt húsið i björtu báli.
Á þvi broti úr sekúndu er þetta
gerðist, var Máró litli hrifinn af
grimmd burt úr áhyggjulausum
bernskuheimi sínum og varpað
undir ömurlega martröð.
Hann heyrði yngri bræður sína
þrjá veina af kvölum, þar scm
þeír lágu innau um brakið úr
skugga um að drengurinn hefði
ekki orðið fyrir neinum meiðslum.
— Hlauptu til ömmu, sagði hann.
---- Ég verð að sjá um að koma
mömmu þinni og systkinunum á
sjúkrahúsið. Svo kem ég til þin á
eftir.
Síðan hraðaði hann sér burtu
með handvagninn. Máró varð al-
einn eftir í rústunum. Með ósjáandi
augum horfði hann á nágranna
þeirra, sem lilupu grátandi innan
um leifar eyðilagðra heimila. Þcir
báru hina særðu burtu með gætni,
og margir þeirra voru enn vcrr á
sig komnir en mamma Márós hafði
verið.
Pilturinn hreyfði sig ekki. Loks-
ins tók einn hinna nærstöddu eft-
ir þvi hvar drengurinn sat eins og
lamaður og fór með hann heim
til ömmu sinnar.
Þegar á kvöldið leið, kom pabbi
hans til baka með góðar fréttir.
Móðir Márós var ekki alvarlega
særð og bræðurnir höfðu aðeins
fengið útvortis skrámur. Genovesi
horfði hughreystandi á drenginn
sinn, en það leit ekki út fyrir að
hann heyrði hvað verið var að
tala um. Hann hélt bara áfram að
horfa út i loftið og sagði ekki stakt
orð.
Engum fannst orð á þcssu ger-
andi að svo komnu. Drengurinn
hafði alltaf verið óvenju viðkvæmt
barn og auðvitað hafði hann feng-
ið lost af skelfingu. í fyrramálið
yrði liann eins og hann álti að sér,
hugsaði faðir hans.
En daginn eftir sagði Máró ekki
heldur ncitt. Það, sem fyrir hann
kom, hafði fyllt hann þvilikri
skelfingu að Iiann gat ekki náð sér
aftur.
Svo fljótt sem foreldrar hans
máttu því við koma, fóru þau með
liann L1 læknis i Flórens, sem þeg-
ar kom honum fyrir á sjúkrahúsi.
Þarna var Máró i marga mánuði
og læknarnir leituðust við að losa
hann við þessa þrúgandi þögn.
Smám snman linaðist spennan i
andliti hans, og hann varð eins og
hrundu húsinu. En hryllilegast var
að sjá móður hans. Hún hélt á
ininnsta barni þeirra hjóna í örm-
um sér og voru þau bæði alblóð-
ug. Faðir hans var ómeiddur að
mestu. Ilonum tókst að finna hand-
vagn og á hann lagði liann konu
sína særða og barnið.
Þá sneri hann sér að Máró. Hann
starði á föður sinn eins og annars
hugar. Pilturinn sagði ekki neitt.
Hann grét ekki heldur. Þetta var
upphafið að órjúfandi þögn hans,
er varaði um fjórtán ára skeið.
F'aðir hans gekk fljótlega úr
Pilturinn sagði ekki
neitt. Hann grét ekki
heldur. — Þetta var
upphafið að órjúf-
andi þögn hans, er
varaði um 14 ára
skeið.
U
VIIiA V