Vikan - 14.07.1960, Blaðsíða 6

Þau brostu huort til annars,
0(1 l>ú fyrst rann l>aS upp
fyrir honum, að hann hufði
ranyt fyrir sér. Það var alls
ekki óþolancii að sjú ungar
stúlkur brosa .. .
‘T/ann lá á kletti skammt frá landi og naut sólar-
innar. Höfðalag hans var þykk bók, „Lög Svía-
ríkis“. Öðru hverju gluggaði hann í hana, því að
hann var laganemi og hafði i hyggju að lesa dálítið
um sumarið til þess að geta tekið öll próf eins
fljótt og hann gat. Síðan ætlaði hann að gera það
sem honum sýndist.
Ungi maðurinn var langur og grannur, dálítið
harðneskjulegur og stórskorinn í framan, og
augnasvipurinn var einnig dálítið drungalegur.
Hann átti á vissan hátt heima þarna á þessari
hrjóstrugu klettaey innan um svala goluna frá
hafinu, og þessar óskáldlegu bókmenntir virtiist
eiga vel við hann. Þess vegna hafði hann kosið að
liggja þarna. Hann kunni vel við salt, tært vatnið,
sem aldrei varð notalega volgt, þótt um miðsumar
væri, og hann kunni vel við kalda klettana, kletta
án blóma og skrauts, sem voru aldrei annað en
klettar, leyndu aldrei neinu. Það var svo unaðslega
friðsælt.
Kofi foreldra hans var lengra inn með eynni,
þar sem var öllu gróðursælla ... Vel hirtur garður,
fallegur stígur, blóm, svalir, fjöldi fólks, já, næst-
um alltaf masandi og hlæjandi gestir, og i miðjum
hóp þeirra, foreldrar hans, vingjarnleg, sólbrún og
hamingjusöm. Þau voru jafnhrifin hvort af öðru,
pabbi hans og mamma, eins og þau höfðu alltaf
verið. Og þau voru mjög hamingjusöm. Þau höfðu
árangurslaust reynt að fá hann til þess að vera
meðal gestanna. Óteljandi voru þær fallegu stúlk-
ur, sem þau vildu kynna hann fyrir, — stúlkur
ólgandi af lífsfjöri ...
Síðan hann mundi fyrst eftir sér höfðu foreldrar
haas veriS sérlega hláturmild og giaðvser. Eií
mömmu varð á einhver skyssa hló pabbi bara og
sagði: „Allt x lagi, gæzkan.“ — Og ef pabbi hagaði
sér kjánalega varð rödd mömmu angurvær og blíð:
Elsku Óskar litli! Auðvitað bar honum að gleðj-
ast yfir því að þau voru svona góðir vinir, að yndi
og gleði ríkti á heimili hans. En þau voru, ef svo
mætti segja, svo glaðlynd, að honum fannst það
einhvern veginn bitna á honura sjálfum. Þegar
hann var önugur og afundinn, sögðu þau bara:
„Hann skánar með aldrinum," og þau höfðu aldrei
svo mikið sem reynt að skilja hann. E’f hann hefði
ekki verið svo uppfullur af sólskini og sælu, á-
hyggjulausu lífi, hlátri að öllu og engu, hefði hann
ef til vill einmitt þráð þetta, í stað þess að fara
einn út á hina „köldu klöpp einmanaleikans”. Auð-
vitað var til annað fólk, ekki einungis þessi sér-
staka manntegund, sem foreldrar hans umgeng-
ust.
Hann hafði séð og kynnzt nokkuð mörgum, eink-
um meðan hann var við nám. En hann hafði ekki
hæfileika til Þess að skemmta sér innan um aðra,
og það var eins og æskan hið innra með honum
hefði beinlínis dregið sig i hlé. Hann vildi einfald-
lega ekki vera glaður. En hann var þakklátur fyrir
að fá tækifæri til þess að læra og skapa sér fram-
tíð, hvað sem yrði nú úr honum ...
SMÁSAGA
eftir
Ingu
Tammer
*7 J ann leit út á hafið, sem ólgaði svo lifandi og
**■ ferskt, þegar vindhviðurnar komu og kældu
hörund hans. Himinninn var heiðskír og blár, og
aðeins sást móta fyrir litiu ólundarskýi, sem sigldi
hægt um himininn, en hann hafði ekki nægilega
skáldhneigð til þess að spyrja: „Ó, hvert?“ Et' til
vill þekkti hann samt spurninguna hið innra með
sér: óróahnoðri, sem reyndi að þrengja sér milli
lagagreinanna: Ég vil einnig lifa!
Nei, ef til vill ætti hann að dýfa sér í sjóinn.
Vatnið var svo svalt og freistandi kristallstært, og
hann reis skyndilega á fætur. Nokkrir smásteinar
ultu niður bak við hana.
— Rólegur þarna, engan asa!
Hann heyrði tæra stúlkurödd og sneri sér undr-
andi við. Á klettasyllu fyrir neðan hann lá ung
stúlka í bláum sundbol og ljósri baðkápu. Hann
varð í fyrstu svo skelfdur, að honum datt i hug að
hlaupast á brott. En þetta var víst ekki ýkja hættu-
legt. Hún brosti ekki, þessi stúlka, hló ekki við
honum. Hún virtist vægast sagt gröm. Og þá hló
hann sjálfur af feginleik, en sá sig fljótt um hönd
og baðst afsökunar, alvarlegur í bragði.
— Lentu steinarnir á yður? spurði hann.
— Nei, sagði hún — ekki mér, en sjáið Þér hvað
þér gerðuð!
Hans var dálítið nærsýnn, svo að hann varð aS
príla niður á sylluna hennar. Hún lá og las bók, og
steinarnir höfðu runnið beint niður á opna bókina
og rifið eina síðuna.
— Það er leiðinlegt, sagði hann. — Ég biðst aft-
ur afsökunar.
— Það er erfitt að afsaka þetta; þetta er fal-
legasta kvæði Karlfeldts.
6
VIKAN