Vikan - 20.10.1960, Blaðsíða 30

kvæmt áætlun drápu menn hans nú
lögreí!lumennina, er þeir sátu inni
á kaxfihúsum, eða jafnvel, er þeir
voru að rækja störf sin á götum úti.
Enginn lögreglumaður var óhultur.
jafnvel ekki i jakkafötum. En lög-
reglan var fjölmenn. Og yfirvöldin
gáfust ekki upp. Salvatore skrifaði
þvi blöðunum á ný og sagðist aldrei
framar mundu brjóta lögin, ef móðir
hans yrði látin laus.
Luigi di Luca ofursti, sem sendur
hafði verið frá Ítalíu til þess að ná
stigamanninum, lét sér ekki segjast.
f stað þess var baráttunni gegn
Giuliano haldið áfram og allar klær
hafðar úti.
Giuliano var orðinn mannfár og
peningalitill. Vinir hans brugðust
honum, er liðsaflinn barst sikil-
eysku lögreglunni. Konungur stiga-
mannanna varð nú að treysta nán-
ustu vinum sínum, — smábændun-
um. Hann var einn þeirra. Smá-
bændurnir stóðu í mikilli þakkar-
skuld við þennan lausnara sinn.
En Giuliano vildi ekki koma vin-
um sinum í vandræði. Hann vissi,
að ef einn smábændanna yrði upp-
vís af þvi að færa útlagahóonum
mat, væru dagar þeirra taldir. Hann
átti aðeins einn kost, — komast
undan hið skjótasta.
En di Luca ofursti sá við Giuli-
ano. Hann komst að því, að litil
flugvél átti að lenda nótt eina fyrir
utan Castel Vetrano, án þess að
nokkuð hefði verið tilkynnt um
komu hennar. Fjórða júlí, klukkan
3.15 að morgni, sáu fimm skoth'ðar
þrjá menn, sem læddust hægt niður
að lendingarbrautinni. Þeir héldu
á vélbyssum. Lögreglumennirnir
lögðust flatir, og einn þeirra til-
kynnli bækistöðvunum komu mann-
anna þrigaja. — Loksins, sagði hann
hásri röddu.
Fimmtán milur frá þessum stað
þutu lögreglumenn á fætur, gripu
byssur sínar og ræstu stóra herbíla,
sem þustu af stað.
Við lendingarbrautina miðuðu
lögreglumennirnir fimm byssum
sinum á stiaamennina. Liðhjálfinn,
sem stiórnaði hópnum, lyfti höfð-
inu litillega, dró andann djúpt —
eða andvarpaði öllu heldur, skelf-
ingu los'inn. — og öskraði: „NEM-
H) STAÐAR!“
Þrír hávaxnir. böaulir menn tóku
viðbragð. Þeir köstuðu sér til jarð-
ar oa miökuðu sér hægt út af flug-
brautinni i áttina að úthverfum
Castel Vetrano. Tveir þeirra hurfu
inn í skuggasund. Hinn þriðji reif
af sér jakkann til þess að hafa frjáls-
ari hendur. stökk yfir lágan garð-
vegg og hafnaði í moldarbeði. Hann
lyfti Thompson-vélbyssunni sinni,
lagði hana á vegginn og skaut nú
allt hvað af t’ók á skuggana handan
götunnar. Skotliðarnir fimm svör-
uðu i sömu mynt. Hneggið í vél-
byssunni og hvellirnir i rifflum lög-
reglumannanna rufu næturkyrrðina
eins ng skerandi öskur. Skotliðarnir
fimm létu kúlunum rigna á vegginn,
har sem stigamaðurinn lá í felum.
f næstum hálftíma svaraði vélbyss-
an skothríðinni. Þá varð loks hliótt.
T ögreglumennirnir hættu að skjóta.
Kyrrðin færðist aftur yfir Castel
Vetrano. Liðþjálfinn reis varlega á
fætur. Ekkert gerðist. Allt var hljótt.
Hann gekk hægt i fyrstu, greikkaði
siðan sporið og nálgaðist vegginn.
Fingur hans skalf á gikknum.
Salvatore Giuliano lá grafkyrr i
miðjum eldiviðarhrauk og hélt enn
fast utan um vélbyssuna. ★
Stúlkurnar frá
Ahuura
Framhald af bls. 7.
á þeirri ey, Ahuura, sem á pólý-
nesisku máli er svo nefnd, en þýðir
Ástarey.
Þannig leið heilt missiri, en þá
gerðist atvik, sem hafði truflandi
áhrif á tilveru 0‘NeiIls. Einn góðan
veðurdag stóð hann og hallaði sér
upp að pálmatré á eynni ásamt
laugardagsstúlkunni. Þau horfðu
dreymandi út yfir hafið.
Blærinn var heitur og þrunginn
blómaangan. Öldurnar gjálfruðu
hægt við hlýjan sandinn í fjörunni.
Það var yndislegt að lifa þarna við
háttbundinn strengjaklið og hug-
Ijúfan söng, er hljómaði til þeirra
úr grennd Það var Terorerii, er
söng um hvíta manninn álitlega
með sterku vöðvana.
— Areoi. hrónaði Teana og starði
áköf út yfir hafflötinn. Þar sást
timburfleki. sem barst hægt og
hægt í átt til eyjarinnar. Bráðlega
mátti greina á honum unga stúlku,
sem veifaði til þeirra i hrifningu.
— Æ, hver* þremillinn, varð
O'Neill þá að orði í gremju sinni.
Þetta var það versta. sem fyrir gat
komið. Þarna fóru öll sunnudags-
fríin mín.
Fáeln ungbarnstár
Framhald af bls. 25.
að loknm leiða til persónulegrar
lmminain fyrir hann og fiölskvldu
hans. Mikinn hluta ævi sinnar bjó
h'inn við slíka örbirað, aS liann gat
ekki haft hiá sér konu sína og son.
En iafnskiótt oa honum onnaðist
leið til velmeaunar, t. d. sem ril-
höfundi eða embættismanni. sneri
hann ótrauður baki yið henni til
bess að helga krafta sina óskipta
hinum umkonndausu smælinaium.
Mannaerð astarinnar státar litt
af frreað og metorðum. Þegar bezt
lætur. auðnast henni að vinna verk
>dn í kvrrþev. Miklu oftar stendur
hún bó í andstöðu oa baráttu við
ráðandj öfl samfélaasins og há
manngerð. sem litnr á manninn sem
treki. sem hún aeti beitt t’l bess að
ná markmiði sínu án l>ess að hirða
nm persónuleat aildi hans né
broska. Um þá manngerð fjallar
nrestþ grein.
Mannaerð ástar oa kœrleika er
áskapað að standa í skugaanum —
eins og smælinainn, sem vekur þrá
hennar. En miklu fátæklegri vreri
mc-nninain. ef þessa viðhorfs hefði
ekki gætt í myndun hennar. ★
Góðir kanelsnúðar
Framhald af bls. 16.
Smjörlíkið er hrært lint, púður-
sykurinn lirærður vel saman við
ásamt eggjunum. Lyftiduftinu og
kryddinu er blandað saman við
hveitið og því hrært smátt og smátt
út 1 deigið ásamt mjólkinni, kúren-
um eða rúsínum. Látið i 1—2 vel
smurð mót, bakað við hregan hita í
%—1 klst. Einnig er ágætt að baka
þessa köku í ofnskúffu og strá þá
t. d. yfir hana söxuðum möndlum.
Það er ágætt ráð að láta mótin á
deigan klút, áður en kökurnar eru
losaðar úr. Þá er engin hætta á að
þær festist á.
Framhald úr síðasta blaði.
Sunnudaginn næstan á eftir var
Nonni orðinn friskur og mátti
ikoma út. Hann hafði ekki aldeilis
verið aðgerðarlaus í rúminu, held-
ur tekið sig til og samið heillangan
lista, sem átti að verða lög félags-
ins. Hann fór heim til Dodda með
strangann samanvafinn í hendinni.
inni.
„Sjáðu,“ sagði hann og vafði ofan
af stranganum. Doddi leit á hann,
en sagði síðan: „Komdu, við skul-
um fara til Gunna.
Mamma Gunna kom til dyra og
þeir gerðu sig heimakomna og
smeygðu sér undir handlegginn á
henni um leið og hún opnaði.
„Er Gunni heima?“ spurði Nonni,
þegar þeir voru komnir inn í for-
stofuna.
„Já, hann er inni í stofu," sagði
hún brosandi, þegar hún sá hvað
þeim var mikið niðri fyrir. Þegar
þeir komu inn var Gunni að leika
sér með stimpil, sem hann liafði
fengið þá um daginn. Þeir sýndu
honum listann og nú var skotið á
hinum virðulega stofnfundi.
Drengirnir, sem auðvitað voru
allir i sunnudagafötunum, röðuðu
sér á stólana kringum skrifborðið.
Nonni lagði strangann á borðið fyr-
ir framan sig og spurði um leið:
„Hvað eigum við að láta félagið
heita?“
„Haukar,“ sagði Doddi.
„Örin,“ sagði Gunni svo að segja
samtímis.
„Við verðum að láta það heita
eitthvað, sem á vel við,“ sagði
Nonni, „hvernig væri að láta það
heita Varðmaður eða Vörður?“ Það
var auðheyrt að hann hafði hugs-
að málið vandlega. Jú, jieim leizt
alls ekki svo illa á það. Dodda
fannst þó heldur að það ætti að
heita Verðir, af því að þeir væru
Aukið blæfegurð hársins . ..
með hinu undraverða
HEILDVERZLUNIN HEKLA H.F.
Hverfisgötu 103 — Simi 11275.
VVHITE RAIN fegrandi Shampoo . . . þetta
undraverða shampoo, sem gefur hárinu
silkimjúka og blæfagra áferð.
þetta ilmríka WHITE RAIN shampoo . . .
gerir hár yðar hæft fyrir eftirlætis hár-
greiðslu yðar.
Petta frábæra WHITE RAIN shampoo
. . . lætur æskublæ hársins njdta sín og
slær töfraljdma á það.
Hvítt fyrir venjulegt hár —
Blátt fyrir þurrt hár —
Bleikt fyrir feitt hár.
WHITE RAIN shampoo-hæfir yðar hári.
3 □ VIKAN