Vikan - 20.10.1960, Blaðsíða 27

getl ekki ekið ýkjahratt, og ég lofaði
nú einu sinni Murdochs-hiónunum að
vera stundvis i samkvæmið. Ertu viss
um, að þú viliir ekki koma með,
Thurston minn? Frú Murdoch bað mig
að spvria big enn einu sinni.
Cavendish hristi höfuðið og gretti
sig.
— Þú veizt mætavel. að óg boli ekki
bessi sa^kvæmi h.iá Murdochs-h.ión-
unum, sagði hann, — og ég er begar
búinn að afsaka mig með bví, að ég
eigi annrikt, . .. svo að ekki verður
aftur snúið
— Eins og bú vilt, góði minn, sagði
hún. — Jæía. bá er hann Andv kom-
inn ... leiðmlegt. að hann er ekki
eins stundvis og Henrv á sínum tima.
Hvaðan komið bér eiginlega?
Andv Webster. sem hafði tekið við
af Henry Wood sem einkabilstjóri
Nathalie, hneigði sig.
— Afsakið. frú. sagði hann, en ég
varð að skipta um kerti og ...
— Ágaett, sagði Nathalie óbolin-
móð. Jæja, við skulum koma okkur
af stað! Láttu bér ekki leiðast, vin-
urinn minn!
Hún sendi manni sinum fingur-
koss, og hann leit á hana í síðasta sinn
fullur ástúðar, gekk síðan inn í bóka-
safnið til bess að njóta kvöldsins.
Cavendish hafði setið og reykt pípu
sina i klukkustund og rótað í bunka
af visindaritum, begar dyrabjöllunni
var hringt. Það var kominn bylur.
Hann velti bví fyrir sér, hvort betta
gæti verið Nathalie. Þá mundi hann
eftir bví, að bjónustustúlkurnar báðar
áttu frí og hann yrði sjálfur að opna,
ef einhvern bæri að garði.
Hinn roskni visindamaður gekk
hægt fram í forstofuna. Hahn var i
inniskóm og slopp, og honum leizt
engan veginn á að fá heimsókn núna.
E'kki leið honum skár, er hann sá,
að barna var kominn lögfræðingur
konu hans, George Kimball, sem stóð
á tröppunum, næstum hulinn snjó.
— En Kimbail bó! sagði Cavendish
eins hress'.lega og honum var unnt, —
hvað eruð bér að gera i bessu veðri ?
Komið inn, og farið úr frakkanum!
— Takk fyrir, sagði iögfræðing-
urinn og gekk inn, — bað er bara
verst með allan benna snjó og ...
— Svona, svona, sagði Cavendish,
v:ð burrkum betta á morgun. Hristið
bara frakkann! Hvorki konan mín
né bjónustustúlkurnar eru heima.
Lögfræðingnum. brá.
-— Er konan yðar ekki heima?
spurði hann og lyfti brúnum. — Frú
Cavendish var búin að biðja mig að
koma í kvöld með nokkur skjöl, sem
ég var að grúska í.
— Það var leiðinlegt, sagði Cavend-
ish hlæjandi. — Þetta hlýtur að vera
einhver misskilningur, kæri Kimball.
Konan mín er í samkvæmi hjá þess-
um Murdochs-hjónum.
Hann yggldi sig og bætti við:
— Þér vitið það sjálfur, ... þessi
samkvæmi standa langt fram á nótt!
En þér skuluð koma inn og fá yður
drykk. Þér hafið gott af því í þessu
veðri.
— Takk fyrir, sagði Kimball hik-
andi, en ... en, ja, ég hef víst mis-
skilið konuna yðar.
Mennirnir gengu inn í bókaher-
bergið og fengu sér sæti. Lögfræðing-
urinn tók strax upp skjalatösku sína
og lagði nokkur skjöl á borðið.
— Þetta, sagði hann, — eru trygg-
ingarvottorðin, og hérna er erfða-
skráin, sem bér og kona yðar báðuð
mig um að semja. Hún er þegar und-
irskrifuð af tveimur vottum. Þetta er
auðvitað afritið, en þér verðið einnig '
að sjá frumritið.
Húsbóndinn hristi höfuðið.
— Og hún biður yður að koma
hingað einungis til þessa í þessu
hundaveðri, Ki""bali. Ég verð að
segja, að þér eruð skyldurækinn lög-
fræðingur!
Hann stóð á fætur og náði í giös.
— Og nú fáum við okkur í glas,
Kimball. Það er einhvern veginn svo
ánægjulegt að vera innan húss, þegar
maður heyrir ýlfrið í storminum, er
það ekki? — Segið til.
Cavendish hellti viskí og vatni í
glösin. Þá tautaði hann eitthvað og
benti á pípuna sina í öskubakkanum,
sem gaf frá sér ekkert allt of þægi-
lega lykt.
—• Vindil, Kimball? Afsakið, en ég
hugsa aldrei um annað en gamla, súra
pipuhólkinn minn.
Hann vagaði að útskorna tóbaks-
skápnum, sem hékk á einum veggn-
um. Þegar hann sneri baki við
Kimball, stóð lögfræðingurinn snögg-
lega á fætur. Hann stakk hendinni í
skyndi niður í vasann og tók upp litla
flösku með litlausum vökva í. Hann
hellti hlióðlaust úr flöskunni í glas
Cavendish. og begar húsbóndinn kom
aftur til hans, virtist hann niðursokk-
inn í skiölin á borðinu.
— Fáið vður vindil, Kimball! þrum-
aði Cavendish glaðlega. — Við skulum
reyna að láta fara vel um okkur!
Lögfræðingurinn fékk sér vindil og
skar endann af honum með höndum,
sem ef til vill titruðu lítils háttar.
Síðan tók húsbóndinn glas sitt.
— Skál. Kimball, og velkominn!
Lögfræðingurinn tók líka glas sitt
og lyfti, og þeir voru að því komnir
að súpa á, er rödd kom þeim skyndi-
lega til bess að snúa sér undrandi við.
— Andartak, Cavendish!
Cavendish hnyklaði brýnnar, og
Kimball starði með galopinn munn
á bílstjórann Andv, sem skyndilega
hafði komið inn í stofuna.
— Hvaðan komið þér, Andy? spurði
Cavendish og lagði frá sér glasið. -—
Eruð þið komin aftur? Er konan mín
með?
Hann leit vantrúaður á hinn unga
bíistjóra, sem brosti við.
— Nei, sagði Andy, — konan yðar
er ekki með. Fjarvistarsönnun hennar
er í bezta lagi, en ég kom aftur til
þess að koma í veg fyrir, að bér
drykkjuð úr glasinu yðar, hr.
Cavendish!
—- Og fyrir öryggis sakir ætla ég
að leyfa mér að fjarlægja glasið!
heyrðist sagt.
Maður gekk inn í stofuna og greip
glas Cavendish og setti ,það frá sér á
skenkiborðið, þannig að Kimball náði
ekki til þess.
Cavendish stökk á fætur.
— Heyrið þér, sagði hann gramur,
— hver eruð Þér, og hvað á það að
þýða að . . . ?
Ókunni maðurinn greip fram i fyr-
ir honum.
—• Ég er Clive Oakes lögreglufor-
ingi frá New Scotland Yard, hr.
Cavendish, og ég verð iíklega að kynna
yður fyrir bílstjóranum yðar. Peter
Camsell undirforingi . . . Hæ, Peter!
Grípt'ann!
Kimball, sem orðinn var náfölur,
stökk á fætur og reyndi að komast
út úr stofunni. Hann komst ékki
langt, því að fyrr en varði, spriklaði
hann í kraftalegum örmum bilstjór-
ans.
— Og farið að öllu með gát, bætti
Oakes lögregluforingi við, þvi að
nikótinflaskan má ekki týnast. Hann
er með hana í vasanum, og örfáir
dropar eru bráðdrepandi.
Yfirheyrslurnar á lögreglustöðinni
þessa nótt voru ærið forvitnilegar.
Kimball lögfræðingur var búinn að
ná stjórn á sér, og frú Cavendish,
sem hafði verið handsömuð, leit
kuldalega á Oakes lögregluforingja
og lögreglumanninn á staðnum.
Kimball sagði: — Jæja, Oakes. Ég
er það mikill lögfræðingur, að ég
verð að .iáta, að ég var staðinn að
verki og að sannanirnar eru full-
nægjandi. En ég var gripinn skyndi-
brjálæði, þegar ég reyndi að fá
Cavendish til þess að drekka þessa
nikótínblöndu Ég hef verið þreyttur
undanfarið, ég hef misst stjórn á
skapsmunum mínum og . . . Nú. Þér
getið ekki tekið mig af lífi, jafnvel
þótt þér kallið þetta morðtilraun!
Menn eru ekki hengdir fyrir slikt i
E’nglandi.
Oakes virti hann rannsakandi fyrir
sér, oe begar Kimball leit niður fyrir
sig, hló hann burrlega.
— Leiknum er lokið, Kimball, bæði
fyrir yður og Nathalie ...
Hann sneri sér að Peter Camsell
undirforingja.
—- Hevrðu. Peter, lát.tu mig fá
bessi segulbönd með uoptökunum frá
skrifstofu KimballS, heimili Nathalie
og heimili Kimballs, — allar uoptök-
urnar. sem við náðum um levndu há-
talarana, sem við komum fyrir, þegar
Nathalie > giftist í fimmta sinn.
Svitinn spratt. fram á enni Kimballs,
og frú Cavendish varð náföl. Lög-
regluforinginn setti nú segulbandið í
gang. Raddir Kimballs og Nathalie
heyrðust greinilega:
— Bíddu í klukkutíma, eftir að
ég fer til Murdochs-hjónanna, og
sjáðu um, að hann fái nóg af
nikótíninu.
— Vertu róleg, elskan mín. Sá
ég ekki vel fyrir Ridgeland, Car-
gate og Howard?
— Vertu ekki svona montinn,
vinur. Ég átti hugmyndirnar,
mundu það!
— Jæja, en kvíddu samt engu.
Ég skal sjá um, að hann drepist
eins og hinir, og á eftir ...
— Á eftir erum við enn einu
sinni aftur rík, ástin min!
Oakes slökkti á segulbandinu.
— Viljið þið heyra meira? spurði
hann notalega. — Eða viljið þið bíða,
þangað til við leikum allan konsert-
inn í réttarsalnum?
Kimball og Nathalie voru niður-
brotin. Þau svöruðu ekki. En þau
hlustuðu ásamt lögreglumönnunum á
staðnum á Oakes, er hann sagði:
—• Meðal annarra orða, Kimball,
. . . eigum við ekki að taka upp rétt
nafn? Oliver Ferris? Ég ákæri yður
fyrir morðin á Miies Ridgeland,
Burton Cargate og Terence Howard,
og allt það, sem þér segið, verður
notað í vitnaleiðslunni! Þetta er allt
opinbert! En mig langar til þess að
segja við yður, alveg óopinberlega,
Ferris: Þetta var snjöll hugmynd, er
þér ..drukknuðuð" í vatninu þarna í
Skotiandi, enda þótt konan yðar hafi
átt hugmyndina. Mér þætti gaman
að vita, hvaða flakkari það var, sem
fannst loksins í fötunum af yður.
Nathaiie hélt því statt og stöðugt
fram, að líkið væri r.f yður. Þetta var
snjöll hugmynd, Ferris. Þið Nathalle
lifðuð á henni í mörg ár.
Hann leit hvasst á þau og lauk
máli sínu:
-— Það mun einnig koma í Ijós, að
hugmyndin kemur ykkur í gröfina!
★
Vagga glæpahreyf-
ingar
Framhald af bls. 5.
eyjarinnar, og lögreglan er máttlítil
og ræður ekkert við þá. Meðal slíkra
flokka koma öðru hverju upp þjóð-
hetjur, sem verða þjóðsagnapersónur
meðal þjóðarinnar og hljóta mikla
aðdáun. Það eru hinir ófyrirleitnustu
bófaforingjar, sem bjóða lögunum
byrginn. Þeir eru eins konar nútíma
útgáfa af Hróa hetti. Einn þeirra —
og hinn frægasti — var Giuliano, mik-
ill kappi og bandítt. Hann og aðrar
álíka þjóðhetjur hafa það til siðs að
ræna þá, sem taldir eru betur efnum
búnir en almennt gerist, og útbýta
ránsfengnum meðal fátækra.
1 þessu umhverfi stendur vagga
hinnar alþjóðlegu glæpamannahreyf-
ingar MAFIA. Fyrst var það félag
aðeins á Sikiley, en síðan færði það
út kvíarnar til Italíu, og loks komst
það til fyrirheitna landsins, Banda-
ríkjanna, þar sem það hefur náð
hvað mestum blóma I næsta blaði
Vikunnar verður grein um þetta ó-
hugnanlega fyrirbrigði og helztu for-
ingja hreyfingarinnar.
Hve glögg eruð þið?
Lausn af bls. 23.
A neðri teikningunni hafa eftir-
farandi hlutir breytzt:
1. Eitt af hlónninum hefur fjögur
krónublöð.
2. Hankarnir á vasanum eru ekki
beint hvor á móti öðrum.
3. Barinur konunnar sést.
4. Það er saumur á öðrum sokk
konunnar.
5. Sköllótti maðurinn hefur enga
hæla undir skónum.
ö. Hatthand ókunna mannsins er
orðið svart.
7. Hornin á myndarammanum hafa
verið strikuð.
vim.n 27