Vikan - 29.12.1960, Blaðsíða 8

Hún var
gift yfir-
manni hans,
svo að ást
þeirra var
vonlaus frá
upphafi og
jpar oð auki
lífshættuleg
— Þér ættuð ekki að fara alvcg
strax. Constance V. Arbach leit
biðjandi augum á unga sjóliðsfor-
ingjann Jörgen Eyden og kom laus-
lega við handlegg hans. Eins og
venjulega vakti snerting hennar hjá
honum heitar tilfinningar, sem
hann þorði varla að kannast við.
Að vísu hafði hann fyrir löngu séð
i gegnum það, hvernig hún reyndi,
svo að lítið bar á, að losna við
hina gestina, svo að þau gætu verið
ein. En hún var eiginkona yfir-
manns hans, og hann mátti ekki
skilja þetta á annan veg en þann,
að henni þætti skemmtilegra að
tala við hann en frúrnar frá Bergen
og kaupmannasynina, sem voru vön
að koma i boð hennar.
— Frú mín góð mig langar til
að vera lengur, það er ekkert, sem
ég kysi fremur, en höfuðsmaður-
inn bíður eftþ- mér. Hann hefur
kvatt mig á áríðandi ráðstefnu.
— Hún fitjaði upp á nefið og
brosti til hans. Hann kyssti hæ-
versklega á hönd hennar.
— Það hefur liann gert af á-
settu ráði, harðstjórinn sá arna.
Hann hafði orð á þvi um daginn,
að þér vanræktuð aldrei boð mín.
— Þetta er alveg rétt hjá honum,
sagði Jörgen utan við sig. Ætli hún
hafi nokkra hugmynd um, hversu
heitt ég elska hana?
— Ég sagði honum, að af hinum
ungu liðsforingjum hans væruð þér
sá eini, sem kynni mannasiði og
hagaði sér samkvæmt því, sagði
hún og stóð upp af legubekknum
og gekk til hans. — Kjóll hennar
var svo fleginn, að vel mátti greina
hinn hvelfda barm hennar. Það lá
við, að hann missti alla stjórn á
sér, og þegar hún eins og ósjálf-
rátt færði sig nær honum, var hon-
um öllum lokið. Hann faðmaði
hana og kyssti varir hennar. Hin
æðisgengna þrá, sem hann hafði
verið altekinn undanfarnar vikur,
fólst í þessum kossi, og nú vissi
hann, að hún hafði einnig þráð
hann. Það, sem nú gerðisti var ó-
hjákvæmilegt. Hann sleppti henni
og hvislaði: — Constance, ef þú
vissir, hve oft ég hefi þráð þessa
stund . . .
— Mér hefur verið það ljóst,
sagði hún, en við höfum alltaf ver-
ið umkringd af fólki, og svo er
það maðurinn minn.
Koss hennar brann enn þá á
vörum hans, þegar hann lagði af
stað til að hitta V. Arbach höfuðs-
mann. Hugsanir hans voru allar á
ringulreið. Hann var á leið til
höfuðsmannsins og var nýbúinn
að játa eiginkonu hans ást sína.
Hann liafði ástæðu til að skamm-
ast sín, því að þetta var í fyrsta
skipti, sem hann hafði brugðizt
skyldu sinni á hinni skjótu frama-
braut i stríðinu við England. Frá
þvi að flotinn beið hinn smánar-
lega ósigur árið 1807, liafði hann
ákveðið" að gera allt, sem í hans
valdi stæði, til að endurheimta
sæmd ríkisins. Þó að hann væri
norskur og hefði mestan áhuga á
því, að Noregur öðlaðist fullkomið
sjálfstæði, barðist hann af þegn-
skap fyrir Danmörku og Noreg
og hafði áunnið sér heiður i mörg-
um blóðugum bardögum. Nú hefði
hann átt að lita á sjálfan sig sem
ærulausan mann, en ekki gerði
lianp það, Aftur á móti fannst hon-
um, að hinn rpiðaldra höfuðsmað-
ur hefði ajls ekki átt að kvænast
liinni kornungu Constance. Hún
hafði verið peydd til að giftast
honum. Það vissu allir i Bergen.
IJinir auðugu foreldrar henpar
vildu, að hún giftist tignum manni,
og hinn bláfátæki liöfuðsmaður
liafði gefið henni nafn sitt í stað-
inn fyrir ríkulegan heimanmund.
Þegar hann kom á skrifstofu V.
Arbachs höfuðsmanns, varð honum
enn gramara i geði. Þeir stóðu hvor
andspænis öðrum, þessir tveir
menn, höfuðsmaðurinn gildvaxinn,
andlitið sterkbyggt og hrukkótt,
blá, gáfuleg augu undir loðnum,
gráum augabrúnum, —■ flotaforing-
inn ungur, dökkhærður, hávaxinn,
jjjálfaður liðsforingi. Hin einlægu,
brúnu augu voru hið eina, sem gat
lýst öðrum tilfinningum cn þeim,
sem hermannsskyldan bauð . . .
V. Arbach hallaði sér upp að
gluggakarminum og virti Jörgen
fyrir sér um stund, og unga liðs-
foringjanum datt allt í einu i hug,
að ef til vill hefði hann nú þegar
heyrt um liann og Constance. En
þegar höfuðsmaðurinn loks tók til
máls, var það um allt annað.
— Ég hef viðfangsefni fyrir yður,
Eyden liðsforingi, sagði hann.
— Ég er reiðubúinn.
— Þér kannizt við brezka brigg-
skipið, sem við tókum vikuna, sem
ieið?
B VUCAU