Vikan - 18.08.1960, Blaðsíða 30

w _ /• f - - - -A FUúL- INN HREYF- IN a SAM- HLJÓÐI FLÝTA SÉR S ÉR- HLJÓÐI SKOR- DÝR STAF- UR FOR- NAFN SKORT- UR TALA S VIKA- AOrN ÞRENff- INSIN SPVRJ: IÐ DANSKT- SMÁORO SAM- HLJÓBI
M' 4- > ' 4
FISKI ♦ VILLT UB TÓNVERK ÞOKA ÓSKA SAM- HLJÓÐI gera FJÁÐAN —- AND- VÖRP PILT- INN
TALA Á FLÍK STRÁKUl « L 1 N STRIK FRÉTTP; STOFA ÓQILT
I5L. STAFUR s A M S r STRÁm SAMST.' 2 A M 9 T /C STRÁKUR VIN- ÁTTA EKKI HREINSA 6 EINNI6
KIRT- ILL -h r 0 N N -
SLÁNA ÖPEFUR LEYFI 5 T í R Kl N ' BAND a i? *i p A
rf * FRAM- K0MU
TALA ÁRTAL SVIPTUR LITLU ffP MM' s K. s r FARAR- TÆKI 8 i K 1
TALA SVEfflí VIK 5AM- BAND K0NA FAT EIN S HAPP- DRÆTTI B J. 0 R s T A F V ENDIN& LIPUR
L: L —► MRLIR LA&ÐI £10 HIK BR'AOA OREINIR

T P K TÓNH 6RÍPA TALA Eaa 8 y K K O Fo & L 1 N N
5 AM- HLJÓÐI
1 JJjcj$ ♦ TÓNH LENCiD
33
VERDlAUHAKROSSGflTA
VIKUNNAR
Vikan veitir eins og kunnugt er verð-
laun fyrir rétta ráðningu á krossgát-
unni. Alltaf berast margar lausnir. Sá
sem vinninginn hefur hlotið fær verð-
launin, sem eru:
100 KRÓNUR.
Veittur er þriggja vikna frestur til
að skila lausnum. Skulu lausnir sendar
í pósthólf 149, merkt „Krossgáta".
Margar lausnir bárust á 26. kross-
gátu Vikunnar og var dregið úr rétt-
um ráðningum.
ÞURlÐUR ÓLAFSDÓTTIR,
Stangarholti 18, Reykjavík,
hlaut verðlaunin, 100 krónur og má
vitja þeirra á ritstjórnarskrifstofu
Vikunnar, Skipholti 33.
Lausn á 27. krossgátu er hér að neðan:
+ TR0HP ETLEIKAB 1M
líIE + llHIIIll + tBl
OLFAR + DIMM + Ö + + NN
C+FNASA + + F0BM0SA
UNI + MÆR + SLOR + SCÐ
RILLUB + SKOF + ATTA
ÞIL + RISNU + TOFU + M
IN + G + NVAGL + BINGO
T + TENG IHGOMURDOT
TARF + ALFADIR + VM +
ALEINR + AMI + Ð+ ISI
RIINE + ORYÐGUÐSÆR
INNSIGLINGARVITI
+ + AGNUI + DAM.UR + TE
Gátan um Míröndu
Framhald af bls. 11.
semd, móðir hans og Míranda.
— Jú, jú, sagði Miranda við gömlu
konuna, hún borðaði morgunverð á
hverjum degi og sá um, að Nigel
gerði það líka. Sömuleiðis gætti hún
þess, að hann gengi ekki fram af
sér við vinnuna og að þessum ægi-
legu kunningjum hans væri haldið
i hæfilegri fjarlægð.
En það var erfiðara að eiga við
Kenneth. Hann heimtaði að fá að
hitta Miröndu. Svona var Kenneth,
og svona hafði hann verið allt frá
stúdentsárum sínum. Þá gekk hann
alltaf með ráðagérðir i kollinum,
hvernig hann ætti að fara að þvi að
hitta fallegar leikkonur, afgreiðsiu-
stúlkur og frammistöðumeyjar eftir
vinnutíma.
Dlana skirrðist ekki heldur við
að hafa vissar brellur i frammi. Hún
lagðist meira að segja svo lágt að
hringja Míröndu upp til þess eins
að segja henni, að Nigel væri duttl-
ungafullur og taugabilaður og héld-
ist ekki á riturum sínum nema
stutta stund hverjum. Þar sem
Míranda var fyrsti ritari hans og
Díana vissi, að svo var, fannst Nigel
þetta hálfskrýtið af henni. Það lá
við, að hann kæmi upp um allt sam-
an með því að taka alit of rösklega
upp fyrir sjálfan sig.
Hér var i þann veginn að hefjast
eins konar þriggja manna einvig
þótt ein persónan væri aðeins til í
ímynd hinna.
Kvöld eitt sat Nigel heiina til þess
að hlusta á hljómleika í útvarpinu.
En þeir fóru að miklu leyti fyrir
ofan garð og neðan hjá honum, því
að hann gat ekki að sér gert að velta
fyrir sér vandamálinu um Míröndu.
Og hann komst að þeirri niðurstöðu,
að líkast til yrði honum nauðugur
einn kostur að segja henni upp starf-
anum.
Og það hefði hann sennilega gert,
ef þau Kenneth og Díana hefðu ekki
einmitt valið þennan tíma til að
knýja á dyr Nigels. Þau voru að
koma úr kvöldboði, sem Nigel hafði
einnig átt að vera staddur í, ef
Míranda hefði ekki gleymt að slcila
því til hans!
Díana fleygði sér á legubekk
Nigels af gömlum vana og fékk sér
vindling úr hylki hans. Það lá við,
að hann hataði hana, —■ ekki sizt
þegar hún sagði: — Hvað gengur
að ritaranum þinum? Er liún komin
með hælsæri?
— Að minnsta kosti hlýtur hún
að vera farin að missa minni, bætti
Kenneth við. — Að geta verið þekkt
fyrir að gleyma þessu kvöldboði. En
nýir vendir sópa bezt, segir mál-
tækið.
— Hún er líklega einn af gömlu
vöndunum, gall Díana við. Þess
vegna megum við ekki sjá hana.
— Hún er alls ekki gömul, anz-
aði Nigel æstur. — Og hún er ekki
með hælsæri. Hún reynir heldur
i.ekkert til að ráða yfir mér. Og hún
stráir aldrei ösku yfir gólfábreiðuna
mína.
Diana spratt upp, og eldur brann
úr augum hennar.
— Ég verð að segja það, að þú
liegðar þér í mesta máta stórfurðu-
lega, mælti hún. — Fyrst ræðurðu
til þín ritara, og svo felurðu hana,
eins og hún væri eftirlætiskona i
kvennabúri þinu ... Nei, þegiðu,
Kenneth, þér finnst þetta allt sam-
an einlcennilegt sjálfum! Díana þreif
yfirhöfn sina og þaut á dyr. Kenneth
kvaddi hálfkindarlega og fór á eftir
lienni.
Nigel fleygði sér niður i stól og
varp öndinni léttar. Nú var hann
loksins laus við Díönu. Það. var
hann lengi búinn að þrá.
Auðvitað var það allra mesta vit-
leysa, en einhvern veginn fannst
honum sem Míranda hefði komið
inn í stofuna, þegar Díana fór út
úr henni, — þessi góða og gæflynda
Míranda, sem alltaf var boðin og
búin að hjálpa honum, þegar átti
að króa hann af úti i horni, — sem
aldrei tranaði sér fram, ef hann
vildi vera einn með reykjarpipu
sína og ritvél.
Eftir þetta var honum allsendis
ómögulegt að reka Míröndu. Hér með
var því slegið föstu, að hann hefði
einkaritara. Og ekki gat hann farið
að skipta á henni og annarri. Það
er hægt að vera svikull gagnvart
mönnum, en dratim sinn er ekki
unnt að svikja.
En daginn eftir lá rétt við, að
Míranda hætti að vera draumur, þvi
að eftir morgunverð komst Nigel að
því, að reikningshaldari hans hafði
fært ritarann kostnaðar megin á
skattskýrsluna til ríkisins. Nú vildi
hann endilega fá að vita, hvaða
laun hún hefði.
Hér kom nýtt vandamál til sög-
unnar. Nigel hafði ekki hugmynd
um, hversu hátt kaup var venja að
greiða duglegum einkariturum með
Ijóst hár.
— Svona tvö þúsund og fjögur
hundruð, sagði hann hikandi.
Míranda fór að verða hættuleg.
EN mest varð honum um, þegar svo-
hljóðandi símskeyti kom um kvöld-
ið frá móður hans:
— Kem á morgun og dvelst í
nokkra daga. — Þá vissi maður það.
— Hamingjan góða, hugsaði Nig-
el. — Míranda verður að veikjast
þegar í stað — og fara burtu.
Morguninn eftir liafði Míranda ný-
lokið löngu símtali við einn allra
helzta útgefanda hans, þegar síminn
hringdi að nýju.
— Halló, svaraði hann með allra
yndislegustu rödd Miröndu.
— Halló,_ Míranda. Þetta er frú
Hamilton. Ég hringi hérna af stöð-
inni. Ég get verið komin hcim til
ykkar eftir stundarfjórðung.
— Eftir stundarfjórðung? Nigel
greip andann á lofti, og lá við hann
gleymdi kvenröddinni. En ... þér
... ég hélt, að þér kæmuð ekki fyrr
en eftir miðjan dag?
Frú Hamilton var komin hedm til
hans að fimmtán mínútum liðnum.
Nigel vissi ekki sitt rjúkandi ráð,
þegar hann opnaði fyrir henni.
— Og ég, sem get dvalizt hér
hvorki meira né minna en þrjá daga,
kvakaði hún í sjöunda himni sæl-
unnar. Lofaðu mér nú að heilsa upp
á blessaðan ritarann þinn.
Það leið hálf klukkustund, og
Nigel var búinn að gefa móður sinni
góðan kaffibolla. En sjálfur var
hann í mikilli geðshræringu. Ilvað
i ósköpunum átti hann að taka til
30
VIKAN