Vikan - 18.08.1960, Blaðsíða 31

með hinum bragðgóðu
HONIG BÚÐINGUM
ROM
VANILLA eða
SÚKKUKAÐI bragð
<^f-aist í naistu matoölubú2
TRAUST MERKI
Heildsölubirgðir
Eggert Kristjánsson & Co. h.f.
H O t l A N 0
bragðs? Ekki álli hann liœgt meS
að segja, að hún væri veik, því að
i fljótfærni hafði honum orðið á að
segja, að Míranda hefði farið út til
að kaupa í matinn. Hann sat sannar-
lega í klipunni.
Það dugði lítt að sitja og velta
þessu fyrir sér. Hann varð að gera
eitthvað! Hann tautaði fyrir munni
sér um áríðandi viðtal, og fimm
minútum síðar stefndi hann rakleið-
is til skrifstofu útgefanda sins. Það
var hið mesta liættuspil, sem honum
hai'ði dottið í hug, en að minnsta
kosti var það þó tilraun ...
Sara varð heldur en ekki forviða,
þegar hann kom þjótandi inn.
— Fleygðu þvi, sem þú hefur milli
handa, og komdu með mér. Aðeins
stundarkorn. Nú liggur lífið við.
— Já, en ... starf mitt.
— Gleymdu því, og komdu. Ég
skal útskýra það fyrir forstjóran-
um á eftir. Svo skal ég segja þér
frá öllu saman á leiðinni.
— Á leiðinni livert?
— Koindu nú hara! hrópaði Nigel
'Og togaði í hana.
Þegar hann var búinn að segja
'henni alla sólarsöguna, voi’u þau
komin heirn að lyftudyrum lijá hon-
um. — Svo að þú skilur það, sagði
liann, að ef þú vilt bara vera
Míranda það, sem eftir er dagsins,
er öllu borgið. Þú getur orðið veik
á morgun, og þegar mamma er farin,
get ég sagt Míröndu upp staríinu.
— Hvers vegna get ég ekki orðið
veik núna? spurði Sara.
— Vegna þess, að ég sagði
mömmu, að þú værir að kaupa inn.
Auk þess á ég von á fjöldamörgum
simhringingum af versta tagi, sem
ég get ekki afgreitt sjálfur, anzaði
Nigel, um leið og hann opnaði dyrn-
ar að ibúðinni.
Frú Hamilton varð dálítið undr-
anái.
— Þér hljótið að liafa verið með
kvef, þegar ég talaði við yður síð-
ast, Míranda, mælti liún. — Þér
liöfðúð þá svo djúpa rödd.
— Ég var lika með kvef þá, flýtti
Nigel sér að segja. — Var það ekki,
Míranda? ... En nú skulum við fá
okkur eitthvað að snæða. Míranda
er ægilegur snillingur í matargerð.
— Nú yrðir þú þér fallega til
skammar, ef ég kynni ekki einu
sinni að sjóða egg, hvislaði Sara.
Hún litaðist um í þeirri von að fá
sér getið 'þess til, hvaða dyr væru
fram í eldhúsið.
— Hvað áttu til i búrinu í dag,
Nigel? spurði hún.
— Það hlýtur þú að vita sjálf. Það
• ert þú, sem kaupir í matinn, svar-
• aði hann ertnislega.
— Asni! hvíslaði hún, en sagði
svo upphátt: — Að minnsta kosti
• eru til égg. Ég bý til eggjaköku. Hún
snaraðist ákveðnum skrefum að
svefnlierbergisdyrunum, og Nigel
fylltist skelfingu, er hún opnaði
þær.
En hún gerði gott úr því öllu: —
Eg ætla bara að sækja svuntuna
mina, sagði liún. Nigel létti stórum.
Hún var ekki einungis falleg. Hún
var gáfuð lika.
Litlu seinna kom hún út aftur
ineð skyrtu af lionum um sig miðja.
— Spariskyrtan mín! æpti hann.
— Þá gætirðu látið það vera að
fcla alltaf svuntuna mína, svaraði
hún fullum hálsi. — Og komdu svo,
Nigel litli. Það þarf að fleygja úr
ruslafötunni!
Nigel opnaði fyrir hana eldhúss-
dyrnar, og allt gekk vel, meðan setið
var að snæðingi, að því atviki und-
anskildu, þegar síminn hringdi og
Sara ætlaði ekki að finna liann.
En það lagaðist líka, og allt gekk
svo vel, að Nigel fylltist fífldirfsku.
Hann ætlaði að kynna Míröndu op-
inberlega. Hann taldi sjálfum sér
trú um, að nú væri um að gera að
nota tækifærið, meðan það gæfist
og hann hefði hána á heimilinu.
Auk þess var hann gripinn óstjórn-
legri löngun til að láta aðra sjá
hana.
— Ég hef liugsað mér að Jijóða
hingað nokkrum kunningjuin mín-
um i kvöld til þess að halda upp á
heimsókn mömmu, mælti hann. Og
í hljóði bætti hann við: — Svo verð-
um við að sýna þeim Kenneth og
Díönu, að Miranda mín sé ekld með
hælsæri.
KENNETH vék ekki frá hlið lienn-
ar allt kvöldið. Hann opnaði upp á
gátt fyrir öllum sinum töfrum.
Þetta graindist Nigel svo mjög, að
hann íór að iðra þess að hafa ekki
haft Miröndu út af fyrir sig.
Díana kom seint og fór snemma.
Fyrst umgekkst lnin Nigel með
nístandi kulda, en eftir að liún sá
Míröndu, skipti liún algerlega um
aðferð og varð nú svo vingjarnleg,
að út af flóði. Ekki yrti hún á Söru,
fyrr en liún ætlaði að fara að kveðja.
— Mér þykir vænt um að hafa
hitt yður, sagði hún undurblíðlega.
— Þér eruð nákvæmlega eins og
rödd yðar í simanum, — svona ein-
staklega karlmannleg!
— Asni, hugsaði Nigel, og þau
lilógu að þvi, liann og Sara, þegar
hann ók henni heim um kvöldið.
— Heyrðu til, sagði hún. — Mér
finnst þetta hai'a verið svo gaman.
Og ef þér væri þægð í, gæti ég tekið
orlofið mitt núna.
Og þannig vildi það til, að dag-
inn eftir hafði Nigel lika ritara, —
elcki vegna þess, að hann kærði sig
um að láta hana vinna, heldur vegna
móður sinnar. Hennar vegna varð
hann að lialda leiknum i gangi.
Dagurinn byrjaði ekki vel. Kenn-
eth liringdi og vildi fá að tala við
Míröndu. Hingað til hafði Nigel
ekkert haft út á það að setja, þótt
hann ætti löng samtöl við „Mír-
öndu“, annað ®n timaeyðsluna, sem
í þeim fólst. En nú, þegar hann varð
að sjá af heyrnartólinu í hendur
hinnar réttu Míröndu, var honum
það mjög á móti slcapi.
— Segðu honum, að hann megi
ekki liringja á þessum tima dags,
hvæsti Nigel. — Við eigum svo ann-
ríkt. Hvað vildi hann?
— Bjóða mér til miðdegisverðar.
— Þú mátt ekki vera að þvi!
svaraði Nigel. Hann vissi, að hann
hafði engan rélt til að láta svona,
en gal þó ekki annað en látið það
eftir sér.
Sara reiddist.
— Ég er búin að afþakka það, en
ef þú heldur áfram að haga þér eins
og dekurbarn, sem allt lielzt uppi,
þá hringi ég til hans og þigg það
ni eð þökkum.
— Svo, sagði Nigel. — Ég, sem
liélt, að húsbóndahollusta væri cinn
af kostum þínum.
— Einn af kostum Míröndu! En
ég er cnginn liugarburður, og þú
getur ekki farið með mig eins og
þér sýnist. Og umfram allt skaltu
ekki fara að skipa mér fyrir. Ég
kom hingað til að hjálpa þér, af því
að mér fannst það gaman. Það finnst
mér ekki lengur. Þú getur haft
Miröndu þína hjá þér, en mér get-
urðu ekki lialdið hjá þér.
Hún þaut út úr íbúðinni og skellti
hurðinni á eftir sér.
Þegar Nigel hafði áttað sig svo,
að honum dytti í hug að elta hana,
var það um seinan.
Hann settist við skrifborðið og
hundskammaði sjálfan sig i hugan-
um. Þar sat hann, þegar móðir hans
kom inn.
— Hvar er Míranda? spurði hún.
— Farin, svaraði hann i vonleys-
istón. — Hún varð vitlaus. Það var
mér að kenna. Ég vildi ekki leyfa
he-nni að fara út og snæða miðdegis-
verð með Kenneth.
— Hún kemur aftur, svaraði frú
Hamilton ákveðin. — Biddu bara.
En morguninn eftir kom engin
Sara. Nigel fór niður í útisíma og
hringdi til bókaforlagsins, en þar
var svarað, að hún væri i orlofi.
Ilann settist við ritvélina, en datt
ekki neitt í hug, sem hann gæti
skrifað um. Þá hringdi síminn, og
það lá við, að hann dytti um sjálfan
sig, er liann þaut til að taka hann.
— Halló, sagði hann.
— Halló, svaraði röddin við hinn
endann.
— Sara!
— Ég hringdi til að biðja þig af-
sökunar á, að það skyldi fjúka i
mig.
— Þú hafðir fullkomna ástæðu
til þess, svaraði hann. — En að vissu
leyti áttu sök á því sjálf. Þú ert
allt of indæl og elskuleg ...
— Nú er ég auðvitað búin að
eyðileggja allt saman, hélt hún
áfram, og röddin skalf eilitið. — Ég
veit, að móður þinni finnst ég ægi-
leg.
— Nei, henni finnst þú óviðjafn-
anleg. Það finnst mér líka. Viltu
annars ekki koma hingað aftur?
— Jú, svaraði hún. — Æi, jú. Ég
kem um miðaftansbilið.
— Það var gott, sagði Nigel og
bætti við í sama andartaki: — En
hcfurðu gert þér ljóst, að ég þarf
þin líka við á morgun — og daginn
þar eftir, — á hverjum einasta degi,
sjö daga í viku ...
— Já, en ég er í fastri vinnu ...
Ég á við ...
— Ég þarf þin við 24 stundir á
dag, það sem eftir er ævi þinnar,
hélt Nigel áfram. En ég skil vel, að
þú þurfir að tala við forlagið fyrst.
Flýttu þér að segja upp starfinu á
stundinni. Hálfs mánaðar uppsagn-
arfrestur, er það ekki nóg?
— Já, en ...
— Nóg til að útvega sér leyfis-
bréfið, á ég við.
— Nigel ...
— Jæja, kemurðu þá?
— Já, Nigel, svaraði hún. — Ég
kem undireins. ★
YIK A N
31