Vikan - 22.09.1960, Blaðsíða 15

fyrirgefa lioitmii ]iefia
iir skák, a«) bczla vin-
i sæmilegri stöðu. Við vorum þá komin til
Reykjavikur og hann fékk stöðu hjá hænum.
Seinna komst hann í góða stöðu hjá stóru út-
flutningsfyrirtæki, og eftir rúmt ár var hann
orðinn liægri hönd forstjórans og hafði fyrir-
myndar kaup. Við eignuðumst bíl og lítið hús
i Kópavogi og þar innréttuðum við líka harna-
herbergi, og storkuðum þannig forsjóninni —
en liún brást okkur ekki! Ári síðar eignuðumst
við litla stúlku, sem við skírðum Katrinu
Margréti í höfuðið á ömmu minni, scm hét
Katrfn og móður Knúfs, sem hét Margrét.
Enn liðu nokkur ár, og við vorum afar ham-
ingjusöm. Við eignuðumst enn eitt liarn, sem
við skirðum Berg. Knúlur var sífellt meiri önn-
um kafinn, og þegar hann tók loks að sér stjórn
fyrirtækisins, fluttumst við í niu herhergja ibúð
vestur á Melum og það var svo gestkvæmt, að
við urðum að hafa húshjálp.
Sumar eitt, þegar vinnukonurnar voru í frii
— það voru tvær systur — barst mér bréf, sem
tjáði mér, að afi minn væri hættulega veikur.
Hann var þá 74 ára gamall, og ég óttaðist mjög
um líf hans, enda þótt hann hefði verið heilsu-
góður.
Ée flaug á mánudegi vestur á ísafjörð og
sagði Knúti, að ég kæmi ekki fyrr en á íaugar-
dag, en þegar ég kom vestur, leið afa mun betur,
svo að ég gat farið heim á föstudagsmorgni.
Flugvélin var komin til Reykjavikur um níu-
leylið. Svalt var I veðri, en það er ekki svo langt
af flugvellinum upp á Melana, að ég ákvað að
ganga heim, mér til hressingar. Börnin voru
hjá foreldrum Knúts, svo að hann var einn
heima. Mig langaði til þess að koma honum að
óvorurn með kaffi í rúmið, eins og þegar við
vorum nýgift.
Ég keypti nokkur volg rúnstykki í Björns-
bakaríi á Hringbrautinni og gekk raulandi upp
Iröppurnar og læsti að mér. Ég gekk inn i
i'atahcrbergið. Tvöfaldar glerdyr skildu að fata-
herhergið og svefnherbergið. Eg kom auga á
höfuð Knúts á svæflinum. Ég opnaði dyrnar
og horfði angurvær á manninn, sem ég elskaði.
En aðeins andartak, því bak við Knút sá ég
annað höfuð -— sofandi konu. Þetta var Þóra,
æskuvinkona min, sem ég hafði sjólf lengið til
þess að koma lil borgarinnar, auk þess sem ég
hafði hjálpað henni fjárhagslega til að komast
í skóla. Húii var nú í góðri stöðu. Ég heyrði
hjarta mitt slá. Draumar mínir voru að engu
orðnir. Og óttalega var Þóra kjánaleg, þarna
sem liún lá með opinn munninn og brosti i
svefninum.
Ég sagði upphátt: — Góðan daginn! og skellti
hurðinni á eftir mér. Mér fannst það ekki sam-
boðið virðingu minni að tala við þau, á ineðan
hún lá i hjónarúminu, svo að ég gekk niður
á götuna. Einhverra hluta vegna hnfði ég tekið
með mér volg rúnstykkin. og ég gekk niður að
Tjörn og gaf öndunum. Ég gleymi aldrei næsta
hálftímanum; ég ráfaði um einmana og full
örvæntingar.
Loks héll ég aftur vestur á Mela. Ég hugsaði
með mér, að Þóra hefði ekki haft kjark í sér
til þess að bíða og hefði flýlt sér i burtu, en
þegar ég kom aftur upp i svefnherbergið, lágu
þau Iiæði i rúminu — þau höfðu ekki heyrt til
min og horföu dolfallin á mig.
Þá stökk Þóra fram úr rúminu — htin var
að minnsta kosti i eigin náttkjól — hrópaði
upp yfir sig og greip um höfuð sér.
— Ó, ég veit, hvað þú heldur! kjökraði hún
— en það gerðist ekkert — ég svaf bara hérna,
vegna þess að ég lokaði mig úti. Þú þekkir mig,
þú veizt, að ég myndi aldrei ...
Ég svaraði: — Láttu ekki svona, Þóra, ég er
ekkert harn!
Franihald á bls. 2U.
ÍfelMli
■
Maðurinn
minn
var mér
ótrúr
Sönn frásögn úr
B__.... .......<.
daglega lífinu

—......
VIK A N