Vikan - 22.09.1960, Blaðsíða 33

Hvafl segja daeturnar? Er það ekki
undravert að fulloröin kona skuli líta
svona unglega út. Leyndardómurinn er
að hún notar Rósól-Crem með A víta-
míni i hverju kvöldi.
Þér lesið um
nýjungar í
auglýsingum
þessara
dálka
Það gjöra einnÍR tugþúsundir
annarra íslendinga. Ef þér eða
fyrirtæki yðar viljið bera fjöldan-
um frcgnir af vörum yðar eða
þjónustu þá segið sögu yðar hér í
smáauglýsingadálkum VIKUNNAR.
Hringið í 35320 og fáið upplýsingar
um verð og kjör.
Maðurinn minn
var mér ótrúr
Framhald af bls. 15.
Þá tók hún að gráta hástöfum.
— Hypjaöu þig í fötin og farðu,
sagði ég eins rólega og mér var unnt.
— Jig vil ekki sjá þig framar. Eg
skil Knút, því að hann er ekki annað
en karlmaður, og menn eru nú einu
sinni þannig gerðir, þegar maður
skiiur þá eftir eina, en þú ert vin-
kona mín, Þóra, og þér get ég ekki
iynrgefiðl
Þóra kiæddi sig snöktandi, og
stuttu siðar heyrust útidyrnar skeli-
ast.
Ég yrti ekki á Knút, og þegar hann
rétti til mín höndina, fézt ég ekki
sjá hana.
— Viitu skilnað? spurði hann
mig.
— Ég veit ekki, sagði ég — ég
verð aö hugsa mig um.
— Hugsaðu um börnin, tuldraði
hann — þetta virðist svo viðbjóðs-
legt, vegna þess að þú sást það, en
livernig átti ég að vita, að þú mundir
koma svona snemma heim?
— Ég hef aldrei njósnað um þig,
svaraði ég. — Mér datt ekki i hug
að þú værir þannig innrættur, Ég
hélt að sambandið milli okkar væri
betra en þetta.
Þá gat ég ekki meira. Ég settist
niður og hágrét.
En brátt róaðist ég, og er dag-
arnir liðu, varð mér ljóst, að Knútui
iðraðist þessa innilega. Þetta hafði
ekki verið annað en ævintýri, svo
að ég ákvað að fyrirgefa honum.
Nokkrum mánuðum síðar átti ég af-
mæli, og Knútur gaf mér þá dýr-
indis hring.
Ég hef alltaf lialdið því lram, að
þegar maður tekur afstöðu til ein-
hvers, megi maður ekki hvika frá
henni. Knútur var nærgætnari en
nokkru sinni fyrr, en öðru hverju
gripu mig furðulegustu hugarórar.
Ég sá hann fyrir mér ásamt Þóru
ekki aðeins sofandi, eins og ég
hafði komið að þeim. Það var eins
og ég hefði yndi af því að ýfa upp
þetta gamla sár og gera það eins við-
bjóðslegt og mér var unnt. Ég sá
fyrir mér í minnstu smáatriðum,
hvernig þau höfðu verið saman, og
þegar þessar kenjar gripu mig, var
mér heinlínis illl og fór ekki út
þann daginn.
Fyrst, er ég reyndi að tala við
Knút um þetta, fór hann hjá sér, en
brátt varð honum ljóst, að þessi
liugsun ásótti mig, og loks fór svo
að honum gramdist þetta. — Ég
vildi óska, að við hefðum aldrei gert
þetta, sagði hann einu sinni — en
gert er gert, og það þýðir ekki að
nöldra eiliflega út af því! Það særði
hann einnig, að ég treysti honum
ekki sem fyrr. Einu sinni lagðist
ég svo lágt að njósna um hann, og
grunur minn reyndist alls ekki á
rökum byggður. Þegar liann komst
að þvi, varð hann bálreiður, og við
rifumst allt kvöldið.
Ég hafði brcytzt, og það vakti
sektarmeðvitund Knúts. Jafnvel
þótt okkur kæmi sæmilega saman,
var hjónabandið aldrei jafnheilbrigt
og áður. Börnin, sem við reyndum
bæði að umgangast eins og fyrr,
fundu, að foreldrum þeirra kom elcki
fyllilega saman, og þau urðu tauga-
spennt og kvíðin. • Sonur okkar
Bergur, tók að væta rúmið, og það
vakti furðu heimilislæknisins, ]jvi
að hann sagði, að slikt gerðist oft
á heimilum, þar sem börnin þjáðust
af öryggisskorti. Ég gat ekki sagi
honum frá sambúð okkar Knúts, sem
fór síversnandi, né iieldur gat ég
minnzt á taugaspennu mina og ei-
lífa liugaróra, þar sem ég sá Iinút
fyrir mér daðra við allar þær kon-
ur, sem við höfðum samskipti við.
Þá tók ég upp á því að kasta upp
á morgnana, og ég hélt, að ég værj
komin með magakrabba. Ég var lögð
inn á Landsspitalann og rannsökuð
gaumgæfilega, en ekkert fannst að
mér, svo að úrskurðurinn varð sá,
að ég þjáðist af taugaveiklun. Einn
læknirinn talaði lengi við mig, og
ekki leið á löngu áður en ég var
búin að segja honum alla söguna.
Hann virtist ekkert undrandi Oé
sagði inér, að margir kvensjúkdóm-
ar stöfuðu al' taugabilun. Hann lét
á sér skiljast, að ótryggir menn
væru síður en svo sjaldgæfir og mér
væri hollast að gleyma þvi liðna og
byrja á nýjan ieik. Við ættum tvö
yndisleg börn, ág’ætt heimili o. s.
frv. Allt þetta halði ég þegar sagt
sjálfri mér æ ofan i æ.
Ég var útskrifuð, og lengi á eftir
leið mér prýðilega, en loks varð ég
aftur gripin sama óróanum, og mér
fannst ég ein og yfirgefin i þessum
heimi. Ég tók á mig rögg og hélt
vestur á ísafjörð til afa, sem var nú
orðinn of gamall til þess að stunda
sjóinn. Hann sat í litlu, notalegu
stofunni og sinnti blómunum henn-
ar ömmu, las Biblíuna og aðrar bæk-
ur, sem hann fékk að láni á bóka-
safninu.
Dag einn sagði ég svo gamla
manninum frá þessu öllu, einnig því
sem yfirlæknirinn liafði sagt mér,
og hversu lítið það hafði hjálpað.
Afi gamli kinkaði kolli og sagði:
-— Nei, þú ert ekki búin að ná þér
enn, en það ætti að vera þér hægð-
arleikur á svo sern vikutima. Það er
að vísu erfitt, og sárafáir standast
þessa raun, en á einni viku getur
þú læknazt af þessum kvilla, væna
mín!
— Ég mundi reyna allt til þess
að verða aftur hamingjusöm með
Knúti! svaraði ég — en það er vist
ekki ráð við þessu!
—Allir hafa einhvern tíma verið
sviknir af ástvinum sinum, fyrr eða
síðar á ævinni, sagði afi gamli lágt.
— Ég átti eitt sinn æskuvin, sem
gerði dálitið, sem gjörbreytti lifi
mínu. Hann var vingjarnleikinn
uppmálaður, en þegar honum hent-
aði svo, sneri hann við manni baki
og brást mér. Við skildum, og mörg-
um árum seinna fékk ég loks tæki-
færi til þess að svara í sömu rnynt.
Það hefði ekki breytt lífi mínu hið
minnsta, en . ég logaði af hefndar-
fýsn. Ég vissi, að ég myndi skamm-
ast mín eftir á og að hefndin væri
ekki til neins — en ég gal ekki
hugsað urn annað en hefnd. En ég
streittist á móti. Ég lyfti ekki þumal-
fingri gegn lionum, og í dag er ég
því feginn. Mér finnst satt að segja
ekki ... og afi gamli lirosti við —
... að ég hafi orðið að neinu verri
maður fyrir það ...
— Og hvernig ætti þetta að verða
mér að liði? spurði ég.
— Þér finnst þú liafa verið svik-
in af þeim, sem þér þykir vænst
fyrirgefa honum ... það er að segja
með kollinum ... en þú hefur enn
ekki öðlazt sannfæringu lijartans.
Ráð mitt er einfaldlega það, að þú
verður að gera þér.ljóst, að þú þarft
ekki að fyrirgefa neitt, Það er ekki
þitt hlutverk. Þú átt að hegða þér,
eins og þú sjálf þráir fyrirgefningu!
— Ég! hrópaði ég. — Ég sem allt-
af ...
— Þegiðu nú, vina mín! sagði afi
— Ef þú hugsar um það á hverjum
degi i eina viku, hvað þú getir gert
til þess að gleðja eiginmann þinn
... og auðvitað má hann ekk; vita,
að það komi frá þér . .. á þér að
batna! Ég hef aldrei lieyrt nokkurs
manns getið, sem gefur án eftir-
þanka og þjáist af taugabilun!
— En það er ekki liægt að krefjast
]>essa af mér! sagði ég. — Þú getur
ckki krafizt þess ...
Afi gamli hristi höfuðið. — Nei,
])að er erfitt, það er næstum óger-
legt. En það kvað iieldur ekki vera
auðvelt að finna hamingjuna. Og ég
sagði, að þetta yrði eríitt, er það
ekki?
Ég vildi ekki sætta mig við þetta
— en ég minntist kafla úr ritning-
unni, sein ég hafði lesið á barns-
aldri. Það, sem fjallaði um að fara
tvær milur með þeim, sem bað mann
að fara eina mílu. — Já, það var
rétt, það var mér fullljóst, en gat ég
lifað eftir þessari reglu?
Ég gekk lengi ein út með bröttu
fjallinu, og mér varð brátt ljóst, að
það er engin minnkun að sýna með-
bræðrum sínum tillitssemi, jafnvel
þótt maður hafi verið svikinn i
tryggðum. Mér varð smátt óg smátt
Ijóst, að Knútur hafði gert sjálfum
sér mest mein. Hann, sem sektar-
meðvitundin þjakaði, þurfti sannar-
lega hjálpar og einlægrar ástúðar.
Já, mér tókst það, ekki á einni,
tveimur vikum, heldur á mörgúm,
sársaukafullum mánuðum. En ég
var loks orðin ný kona. ★
— Hættu að hrópa „Land fyrir
stafni“. Pólk gæti haldið að það hafi
komið okkur á óvart.

— Ég kom nú bara tíl að híta
mér á eyrunum.
VIKAN
33