Vikan - 22.09.1960, Blaðsíða 20

ORÐSENDING til lesenda biaðsins.
í birtingu framhaldssögunnar hafa orðið á
leiðinleg mistök, þannig að ruglast hafa nokkr-
ir kaflar sögunnar og ekki birzt í réttri röð.
Samhengið í sögunni er þannig: Eftir 2. hluta
(34. blað) lesist: „Hún hló uppgerðarhlátri ...“
í 37. línu, fyrsta dálki í 4. hluta (36. blað). Síð-
an kemur 5. hluti (í síðasta blaði) og svo 3.
hluti (35. biaði) að viðbættum fyrstu 36 lín-
unum í 4. hluta (36. blaði). Og þá er komið
að 6. hluta, sem birtist svo hér. Þessi mistök
eru óafsakanleg, en viljum við samt reyna að
biðja lesendur vora velvirðingar á þessu slysi
og vonum að þeir nái réttum þræði þessarar
spennandi sögu á nýjan leik.
„Þér munið kannski eftir náunganum, sem var
svo einstaklega heppinn við spilaborðið," hélt ég
áfram, „náunganum, sem vann sjötiu þúsund doll-
ara í Höggormsauganu, og fékk blýkúlu í haus-
inn að launum fyrir ómak sitt.“
„Ég var ekki á neinn hátt við það mál riðinn,"
svaraði Fietcher þreytulega. „Það kemur alltaf
öðruhvoru fyrir að einhver hafi heppnina með sér.
Annars mundi ekki heldur neinn leggja stund á
fjárhættuspil."
„Framámenn spilavítahringsins eru nú samt
þeirrar skoðunar, að þér hafið haft hönd í bagga
með honum," maldaði ég í móinn. „Að minnsta
kosti þessi Fulton — þér hljótið að kannast við
hann.“
„Nú hefur lekið hjá einhverjum úr innsta hring,“
varð Johny Torsh að orði.
Fletcher gaf honum hornauga, sem nægði til
þess að hann steinþagði. Síðan leit hann aftur
á mig. „Ég minnist þess ekki að neitt það hafi
gerzt i Las Vegas, sem yður kemur við," mælti
hann.
„Sé hægt að rekja rætur morðsins á Lindu Scott
að einhverju leyti til þeirra atburða, koma þeir
mér við,“ svaraði ég. „Og ég er viss um að svo
muni vera.“
„Ekki get ég gert að því þótt þér álítið það“
Hann yppti öxlum eins og í ráðaleysi.
„Ég hef verði að brjóta heilann um þetta,"
sagði ég. „Og þvi meir, sem ég hugsa málið, verð
ég vissari um að þér hafið staðið á bak við það,
sem gerðist."
„Hvað eigið þér við?" spurði hann kuldalega.
„Að þér hafið krækt í þessi sjötíu þúsund dollara
frá spilavítahringnum," svaraði ég rólega.
„E'ruð þér genginn af göflunum maður. Nei,
ég er öldungis saklaus af öllu sliku ...“
„Allt í lagi,“ mælti ég vingjarnlega. „Þér eruð
þá öldungis saklaus af því — en þeir í spilavíta-
hringnum halda að þér séuð það ekki, og það er
engu betra. Og setjum sem svo, að þér hafið
staðið á bak við þetta. Þá hlytu báðar stúlkurnar
— tálbeiturnar — að hafa verið í vitorði með
yður. Johny sennilega líka."
„Hvers vegna má ekki þagga niður í honum,
húsbóndi?" spurði Johny skrækri röddu. „Sama
hvort hann er lögga eða ekki lögga — við eigum
ekki að Þola honum annað eins orðbragð ..
20
,,Þegiðu,“ mælti Fletcher harkalega. „Ef þú
þolir ekki að hlusta á hann, geturðu farið út ...“
„Eg held ég verði kyrr,“ tuldraði Johny.
„Kannski það sé bezt að hlæja að öllu saman.
Taka því sem fyndni, ha?“
„Og þá hefðuð þér undir höndum sjötiu þúsund
dali, sem þér gætuð þó ekki hagnýtt yður,“ hélt
ég áfram. „Og það væri ekki einu sinni á það
hættandi að þið skiptuð þeim með ykkur, því
að forráðamenn spilavitahringsins mundu þegar
komast komast að því, ef eitthvert ykkar tæki
að sóa þeim. Og svo er nú Þetta að Linda Scott
er úr sögunni."
„Til hvers eruð þér að lesa þetta yfir mér?“
spurði Fletcher. „Er það kannski ætlunin að hræða
mig til að meðganga morð, sem ég hef ekki
framið?“
„Ég hélt kannski að þér hefðuð áhuga á að
vita hvernig ég reikna dæmið. Ég geri ráð fyrir,
að um tvennt sé að ræða, sem ástæðu þess að
Linda Svott var myrt. Annaðhvort hafa Þeir I
spilavítahringnum verið sannfærðir um að þið
hafið beitt þá brögðum, myrt Lindu Scott I hefnd-
arskyni og ætla ykkur hinum síðan að fara sömu
leiðina — eða þér hafið myrt hana af ótta við að
hún kynni að gerast helzt til opinská við þá,
til þess að koma sjálfri sér úr klípunni."
Fletcher kveikti sér i öðrum vindlingi. „Nokkuð
annað, sem þér hafið að segja?"
„Hafi forráðamenn spilavítahringsins ráðið
morðinu á henni,“ mælti ég enn, „mega dagar yðar
heita taldir. Og hvort heldur sem er, þá eru nú
nægar líkur fyrir hendi til að taka yður fastan."
„Hvernig í fjandanum farið þér að því að fá
þá útkomu úr dæminu?"
„Athugið allt það, sem gerðist í Las Vegas. Þér
eruð ekki neipn skynskiptingur, Fletcher; þér
hljótið því að sjá þetta sjálfur. Þið voruð fjögur,
sem vissuð það, að eina leiðin til að bjarga þér frá
að vera myrtur, var sú að sannfæra Þá í spila-
vítahringnum um að þér hefðuð ekki komizt yfir
þessi sjötíu þúsund. Linda Scott var óneitanlega
veikasti hlekkurinn í bjargfesti yðar. Það hittist
nefnilega svo á, að hún var nákominn ættingi
lögreglustjórans hérna og tíður gestur á heimili
hans. Þá og þegar gátu taugar hennar bilað, og
færi svo að hún tryði frænda sínum fyrir öllu
saman, eða bæðist vægðar af spilavítahringnum,
munduð þið hin hafa séð ykkar sæng uppreidda.
Þér urðuð því að ganga svo frá henni, að þér
þyrftuð ekkert að óttast af hennar hálfu.“
„Þetta er lygi,“ hvæsti Fletcher, náfölur í
vöngum.
„Þér hafið fjarvistarsönnun, sem byggist ein-
göngu á vltnisburði Johny Torch. Að slíku mundi
verða hlegið í réttinum. Starfsfólkið i veitingahús-
inu mælir meira að segja gegn þessari fjarvistar-
sönnun yðar.“
„Þið eruð að reyna að koma sökinni á mig,“
mælti Fletcher hranalega. „Þessi bölvaður lög-
reglustjóri hatar mig, vegna þess að ég gerði
honum tilboð ..
„Ég ætla að veita yður tækifæri, Fletcher, enda
þótt ég skilji ekki sjálfur hvað að mér getur
gengið til þess. Yður hlýtur að vera kunnugt um
það, að forráðamenn spilavítahringsins hafa séð
svo um að haft yrði á yður vakandi auga. Ef til
vill hafa það verið leiguþý þeirra, sem myrtu
Lindu Scott, og ef til vill hafa þeir þegar ákveðið
að myrða ykkur öll. Ég er reiðubúinn að láta
það til mín taka.“
„Hvað eruð þér eiginlega að fara?“
„Ég þarf að vita hver er umboðsmaður spila-
vítahringsins hér í borginni?" svaraði ég.
Hann reis úr sæti sínu og gekk hægum skrefum
út að glugganum.
„Segðu honum það ekki fyrir nokkurn mun,
húsbóndi," gall Johnny Torch við og var auð-
heyranlega mikið niðri fyrir. „Hann er einungis
að reyna að gabba þig. Hann ...“
Fletcher greiddi honum þungt högg fyrir neðan
bringsmalir. Johny kiknaði, en rétti samt úr sér
og komst fram í baðherbergið og snörlaði i honum.
Fletcher strauk hendinni um ennið. „Mér er
ekki nokkur leið að hugsa skipulega, þegar þessi
strákasni er sífellt að trufla mig,“ sagði hann.
„Ég skal rifja upp fyrir yður hvernig málin
standa,“ mælti ég. „Annaðhvort segið þér mér
hver þessi náungi er, eða ég tek yður fastan."
„Það hafið þér þegar tekið fram að mig minia-
ir.“ Hann hugsaði sig um stundarkorn og starði
á mig myrkum augum. „Þá það,“ sagði hann
loks. „Ég skal segja yður hvaða náungi þetta
er. Hann heitir Salter. Hugo Salter og hefur
skrifstofu í stórhýsi Connington vátrygginga-
félagsins."
„Þarf hann skrifstofu við til þess að hafa gát
á yður?“
„Hann þarf að hafa einhverja löglega starfsemi
með höndum til að breiða yfir hið raunverulega
starf sitt,“ svaraði Fletcher þreytulega. „Hann
heimsótti okkur strax fyrsta daginn, sem við
komum hingað, kynnti sig og skýrði okkur frá þvi
að hann mundi hafa vakandi auga á öllu okkar
atferli. Þessháttar bragð er víst einskonar tauga-
stríð, eða hvað það er kallað."
„Gott,“ svaraði ég og reis á fætur. „Og enn
eitt — var það Johny, sem skaut þennan heppna
spilafugl í hausinn nóttina góðu?“
„Ég veit ekki einu sinni um hvað þér eruð
að tala,“ svaraði hann þreyttum rómi.
„Væri ég i yðar sporum, vildi ég ekki eiga líf
mitt undir hálfvitlausum galgopa eins og honum,“
varð mér að orði. „Þér lítið ekki út fyrir að hafa
sofið sérlega vært undanfarnar nætur, Fletcher."
„Ég sef eins og steinn. Og það er allt í lagi
með Johny. Hann bara lætur svona, ef hann verð-
ur æstur. Það er allt og sumt.“
Ég hélt á brott, settist inn í bil minn og ók
eins og leið lá þangað, sem stórhýsi Connington
vátryggingafélagsins stóð. Skrifstofa Salters var
á sjöundu hæð, stóð á upplýsingaspjaldinu. Þar
stóð líka að hann ræki innflutningsverzlun. Það
mundi vera kynlegur innflutningur, hugsaði ég
með sjálfum mér.
Þegar ég gekk inn í ytri skrifstofuna, hitti ég
fyrir ljóshærða stúlku, sem sat og skrifaði á rit-
vél. Hún var klædd nærskornum, svörtum kjól,
sem var álíka eggjandi og hún sjálf.
„Get ég fengið að tala við herra Salter?"
spurði ég.
„Hvern má ég tilkynna, með leyfi að spyrja?"
„Wheeler leynilögreglumann," svaraði ég hik-
laust.
Það var eins og bros hennar stirðnaði eitt and-
artak. „Ég skal tilkynna honum það,“ svaraði hún
YIKAN